Η ιστορία που έγινε σιωπή

Οι Ευρωπαίοι μας αποκαλούν υποτιμητικά βαλκάνιους. Δεν πειράζει! Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή η χώρα αξιώθηκε να γεννήσει και να ακούσει μια μεγάλη φωνή. Μια φωνή που έσπαγε καθώς τραγουδούσε για τις περιπέτειες μιας πόρνης, για τον έρωτα, για τον πόνο, για την ξενιτιά, για την αγαπημένη της πόλη, τη Θεσσαλονίκη, για τη ζωή ενός Βαλκάνιου, για την αγάπη. Μια φωνή που χρειαζόταν απλά ένα μικρόφωνο για να διαδοθεί λίγο πιο πέρα η έκταση, το βάθος, η ακεραιότητα και η αλήθεια της. Μια φωνή και ένας άνθρωπος που δε χρειαζόταν γυαλιά ηλίου για να κρυφτεί από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά που έκανε τα σώματα να ανατριχιάζουν, τις ψυχές να σπαρταρούν, τα μάτια να κλείνουν, να δακρύζουν από την ένταση του συναισθήματος. Εμείς εδώ στα νότια πηγαίναμε στα κέντρα διασκέδασης για να επαναλάβουμε μαζί του τη θλίψη, τον πόνο, το σκοτάδι, την πενιά του μπουζουκιού, τη δύναμη της φωνής, της μουσικής και του στίχου. Ένας άνθρωπος που πάντα χόρευε στο μουσικό στάσιμο της Ρόζας το ζεϊμπέκικό του. Δε χρειάζεται προσπάθεια για να είσαι καλλιτέχνης. Δεν τον ενδιέφεραν οι φήμες, τα δήθεν, οι φυλλάδες, τα σταριλίκια. Είχε τη φωνή του. Ο Δημήτρης Μητροπάνος δούλεψε από μικρό παιδί, έγινε γνώστης της ζωής, συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους συνθέτες του τόπου. Γεννήθηκε καλλιτέχνης και έγινε άνθρωπος που ζητάει αντί για στεφάνια να δοθούν χρήματα στους άστεγους. Όχι σε χρηματοδοτούμενες φιλανθρωπίες ιδρυμάτων αλλά σε όσους δεν έχουν σπίτι και συγγενείς, σε όσους έχουν μόνο το παγκάκι και τις σωρούς από κουβέρτες και κανένα ίδρυμα δε φρόντισε. Ένα καλοκαίρι στο Καλλιμάρμαρο τραγούδησε μαζί με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της χώρας. Ένα στάδιο συγκινημένο για 10' τον χειροκροτούσε όρθιο. Μόνο αυτόν ανάμεσα σε δεκάδες άλλους μεγάλους. Τον τελευταίο χρόνο η τέχνη και η χώρα έχασε τους τελευταίους ανθρώπους και καλλιτέχνες. Είμαι πολύ περήφανη για την κληρονομιά μας και αισθάνομαι πολύ πλούσια για την παράδοση που είναι αυθεντικά βαλκάνια. Φοβάμαι για αυτά που θα κληροδοτήσουμε γιατί ελάχιστοι απέμειναν στην τέχνη και τη ζωή που μας φωτίζουν με αλήθεια και καθαρότητα.
Ένας άνθρωπος που τραγούδησε την ιστορία που γίνεται σιωπή, μοναχική και σπάνια γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια ανέμους να θερίσεις σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ ψάχνεις του κόσμου τον λεκέ για να τον καθαρίσεις, μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις όσα με λόγια δε σου ' χω πει, ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι, είμαι φωτιά, κεραυνός και αστραπή, η καταιγίδα που φέρνει βροχή, είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή, άκου, έχω φωνή, αλίμονο σ' αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου δε γνωρίσανε, ζωή.


Να θερίσεις ανέμους με τη φωνή σου εκεί που πας κ. Δημήτρη.




Το ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου


Ρόζα




Άκου




Τα Λαδάδικα




Θάλασσες


Ένα άρθρο του Αντώνη Καραγιαννάκη για το Δημήτρη Μητροπάνο που δημοσιεύτηκε στα Νέα.
http://www.tanea.gr/blogs/blogger/post/?aid=4712281

Σχόλια

  1. Μπορεί να λέγεται από χτες συνέχεια, αλλά είναι αλήθεια. Έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής, ίσως και γενικά της μουσικής. Η φωνή όταν συνοδεύεται από ήθος φτάνει σε άλλα ύψη. Σπάνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις! Δεν ξέρω, αλλά εμένα προσωπικά άγγιζε την ψυχή μου! Θα λείψει η φωνή και η παρουσία του!

      Διαγραφή
  2. μια υπέροχη ανάρτηση.
    ναι, βέβαια το κείμενο μπορεί να είναι του Αντώνη Καραγιαννάκη αλλά μπράβο Χρυσάνθη που το δημοσίεψες.
    άλλωστε ποιος δεν έχει πει "έρως ανίκατε μάχαν" "να ζει κανείς ή να μη ζει" κι άλλα τόσα...
    φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όμορφο το κείμενο του κ. Καραγιαννάκη γιατί συνοδεύεται από αλήθεια για έναν καλλιτέχνη που μόνο αυτό του αξίζει! Τον αντιπροσωπεύει απόλυτα!

      Διαγραφή
  3. Είναι ένα θλιβερό γεγονός
    που δεν το χωράει το μυαλό κανενός..
    Πραγματικά..από χθές όλα είναι κάπως..
    με κάτι στίχους στο μυαλό και
    μια διάθεση απίστευτα "σκοτεινή"..

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στίχοι που θα έρχονται στο μυαλό και θα αγγίζουν τις ψυχές μας και μετά από άλλα τόσα χρόνια! Είναι, όντως, απίστευτο που αυτός ο άνθρωπος δε βρίσκεται πια στη ζωή.

      Φιλιά!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Χρυσάνθη,

    ...και έτσι αυτός ο τόπος φτωχαίνει όλο και πιο πολύ. Ας μείνουν οι μνήμες ζωντανές να αναπληρώνουν τις απώλειες. Μνήμες δυνατές και όχι ξεθωριασμένες που εύκολα ενδίδουν σε υποκατάστατα.
    Μούδωσες λοιπόν την ευκαιρία να γράψω κι' εγώ κάτι για τον κυρ Δημήτρη. Και μόνον εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα θανάση! Η μνήμη σίγουρα θα γίνει ιστορία, το πιστεύω αυτό. Μακάρι να μη μας έμενε μόνο η ιστορία! Μακάρι να είχαμε και άξιους διαδόχους!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι "Αθηναίες" της Σοφίας Κροκιδά, είναι ένα ταξίδι στον ανθρώπινο χωροχρόνο

Στη Μέσα (μας) Μάνη

Το «Ταξίδι στα Κύθηρα» είναι ένα αληθινό ταξίδι.