Με την ελπίδα μιας σκανδάλης

Ποιος είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει; Ποιοι είναι οι άνθρωποι; Είναι αυτοί που λυπούνται, που σιωπούν για λίγα λεπτά μπροστά σε ένα αποτρόπαιο γεγονός, αυτοί που αποστρέφουν το βλέμμα από ό,τι χαλάει την αισθητική τους, αυτοί που δεν αντέχουν τα αρνητικά πεδία; Είναι πολύ περισσότερο αυτοί που ξεχνούν, αυτοί που μένουν χωρίς μνήμη. Είναι οι άνθρωποι ένα ψέμα, μια αλήθεια, μια στιγμή, μια απόφαση, μια τύχη, μία επιλογή. Δεν ξέρω αν χωρούν λόγια, δεν ξέρω αν αρκεί η σιωπή, δεν ξέρω αν πρέπει να βρωντοφωνάξω για όλα όσα αισθάνομαι, για όσα παρατηρώ, για όσα επηρεάζουν τη ζωή και τη νιότη μου και λυπάμαι βαθύτατα. Είναι μεγάλο πράγμα να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να χάσει την αξιοπρέπειά του. Είμαστε μια κοινωνία, μια χώρα σε τόσο μεγάλο τέλμα, Θεέ μου! Όπου κι αν εναποθέσεις την ελπίδα σου, το τελευταίο κομμάτι πριν το τσιγάρο γίνει ολότελα στάχτη, αυτή καταστρέφεται. Τελικά θα γίνει ολότελα στάχτη. Πάλι διαδηλώσεις, πάλι κάτι ξεχασμένα ψευτοπιστεύω, πάλι θεωρίες, πάλι δακρυγόνα, πάλι ηλίθιες πολιτικές φωνές για ένα ιδανικό που υπηρετείται δήθεν. Πάλι θα ξεχαστεί. Πάλι ένας λαός αμνήμονας. Μα, ξεχνάτε άνθρωποι! Άνθρωπος! Ένας άνθρωπος, αυτός συγκεντρώνει όλα τα ιδανικά,  αυτά που ξεχάστηκαν να υπηρετούνται, όλα αυτά για τα οποία οι νέοι αμφέβαλλαν, μα πιο πολύ που εκείνοι έπαψαν να πιστεύουν σε αυτή τη φλογερή αμφιβολία. Οι πιο πολιτικοποιημένοι άνθρωποι είναι οι πολίτες, όσοι ελάχιστοι ρομαντικοί απέμειναν, όχι οι σύγχρονοι 300 της ντροπής, της βουλιμίας και της ασυδοσίας. Αυτοί οι ελάχιστοι ή καταλήγουν αυτόχειρες ή αλλάζουν τη ροή της ιστορίας και γίνονται μέρος της. Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιο πρέπει να είναι το έναυσμα, η αφετηρία, η αφορμή για το τέλος, για το σκοπό. Στο Σύνταγμα τέλειωσε μια ζωή αλλά αναδύθηκε μια ξεχασμένη ιερή υπόσχεση, αυτή που έχεις δώσει πολλάκις στον εαυτό σου και υπάρχει στις φλέβες σου, να πεθαίνεις για τη ζωή που ονειρεύτηκες, για την πίστη που έχεις ότι μπορείς να αλλάξεις τις τύχες των άλλων, να ξυπνήσεις το μεγάλο δημόσιο λήθαργο, να υπενθυμίσεις στους επαγρυπνισμένους, να κάνεις τους υπευθύνους να νιώσουν ντροπή και μετάνοια. Ο άντρας, που το πρωί της Τετάρτης έγινε μέρος της ιστορίας του Συντάγματος, της πλατείας και του πολιτικού ιστού αυτής της χώρας, άφησε στους νέους την παλιά ευθύνη να μην συμβιβάζονται με ό,τι τους αφήνει ατελείς σαν ανθρώπους. Η ατέλεια ισοδυναμεί με την υποτέλεια και σε αυτή την κατεύθυνση συγκλίνουν όλες οι εξελίξεις. Μια χώρα υποτελής με ανθρώπους ατελείς. Λυπάμαι για την γνώμη με την οποία άφησε αυτός ο άνθρωπος καθώς και χιλιάδες αυτόχειρες με τα ίδια κίνητρα τον κόσμο, για εμάς, για τη δημόσια εκπροσώπηση, για τους λόγους των φερεφώνων, για την εξέλιξή μας, για την αδιόρθωτη συμπεριφορά μας, για την τραγική αδιαφορία μας, για το θάνατο των ψυχών μας.