Η ιστορία που έγινε σιωπή

Οι Ευρωπαίοι μας αποκαλούν υποτιμητικά βαλκάνιους. Δεν πειράζει! Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή η χώρα αξιώθηκε να γεννήσει και να ακούσει μια μεγάλη φωνή. Μια φωνή που έσπαγε καθώς τραγουδούσε για τις περιπέτειες μιας πόρνης, για τον έρωτα, για τον πόνο, για την ξενιτιά, για την αγαπημένη της πόλη, τη Θεσσαλονίκη, για τη ζωή ενός Βαλκάνιου, για την αγάπη. Μια φωνή που χρειαζόταν απλά ένα μικρόφωνο για να διαδοθεί λίγο πιο πέρα η έκταση, το βάθος, η ακεραιότητα και η αλήθεια της. Μια φωνή και ένας άνθρωπος που δε χρειαζόταν γυαλιά ηλίου για να κρυφτεί από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά που έκανε τα σώματα να ανατριχιάζουν, τις ψυχές να σπαρταρούν, τα μάτια να κλείνουν, να δακρύζουν από την ένταση του συναισθήματος. Εμείς εδώ στα νότια πηγαίναμε στα κέντρα διασκέδασης για να επαναλάβουμε μαζί του τη θλίψη, τον πόνο, το σκοτάδι, την πενιά του μπουζουκιού, τη δύναμη της φωνής, της μουσικής και του στίχου. Ένας άνθρωπος που πάντα χόρευε στο μουσικό στάσιμο της Ρόζας το ζεϊμπέκικό του. Δε χρειάζεται προσπάθεια για να είσαι καλλιτέχνης. Δεν τον ενδιέφεραν οι φήμες, τα δήθεν, οι φυλλάδες, τα σταριλίκια. Είχε τη φωνή του. Ο Δημήτρης Μητροπάνος δούλεψε από μικρό παιδί, έγινε γνώστης της ζωής, συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους συνθέτες του τόπου. Γεννήθηκε καλλιτέχνης και έγινε άνθρωπος που ζητάει αντί για στεφάνια να δοθούν χρήματα στους άστεγους. Όχι σε χρηματοδοτούμενες φιλανθρωπίες ιδρυμάτων αλλά σε όσους δεν έχουν σπίτι και συγγενείς, σε όσους έχουν μόνο το παγκάκι και τις σωρούς από κουβέρτες και κανένα ίδρυμα δε φρόντισε. Ένα καλοκαίρι στο Καλλιμάρμαρο τραγούδησε μαζί με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της χώρας. Ένα στάδιο συγκινημένο για 10' τον χειροκροτούσε όρθιο. Μόνο αυτόν ανάμεσα σε δεκάδες άλλους μεγάλους. Τον τελευταίο χρόνο η τέχνη και η χώρα έχασε τους τελευταίους ανθρώπους και καλλιτέχνες. Είμαι πολύ περήφανη για την κληρονομιά μας και αισθάνομαι πολύ πλούσια για την παράδοση που είναι αυθεντικά βαλκάνια. Φοβάμαι για αυτά που θα κληροδοτήσουμε γιατί ελάχιστοι απέμειναν στην τέχνη και τη ζωή που μας φωτίζουν με αλήθεια και καθαρότητα.
Ένας άνθρωπος που τραγούδησε την ιστορία που γίνεται σιωπή, μοναχική και σπάνια γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια ανέμους να θερίσεις σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ ψάχνεις του κόσμου τον λεκέ για να τον καθαρίσεις, μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις όσα με λόγια δε σου ' χω πει, ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι, είμαι φωτιά, κεραυνός και αστραπή, η καταιγίδα που φέρνει βροχή, είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή, άκου, έχω φωνή, αλίμονο σ' αυτούς που δε δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου δε γνωρίσανε, ζωή.


Να θερίσεις ανέμους με τη φωνή σου εκεί που πας κ. Δημήτρη.

Το ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου

Ρόζα

Άκου

Τα Λαδάδικα

Θάλασσες


Ένα άρθρο του Αντώνη Καραγιαννάκη για το Δημήτρη Μητροπάνο που δημοσιεύτηκε στα Νέα.
http://www.tanea.gr/blogs/blogger/post/?aid=4712281