Sillage

Μαζί με τα εγκαταλελειμμένα κτίρια του κέντρου, τα καμένα νεοκλασικά, τα σπασμένα μάρμαρα από πεζοδρόμια και σκαλιά, οι λαθραίοι καθρεφτίζουν μια χώρα τριτοκοσμική. Ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες, μαζί με σιχαμένα είδη του ζωικού βασιλείου, σε διαμερίσματα που οι ιδιοκτήτες τα νοικιάζουν έναντι υψηλής μίσθωσης, υπερεκτιμώντας την πραγματική αξία τους. Στα σοκάκια γίνεται χρήση, διακίνηση, εμπόριο ναρκωτικών, τα σακουλάκια ανταλλάσσουν χέρια έναντι γερών δόσεων από ευρώ. Οι εξαρτημένοι πλησιάζουν τους περαστικούς "μήπως τους περισσεύουν 50 cents", τα αρπακτικά παρατηρούν από την απέναντι γωνιά του δρόμου τη λεία του δολώματος. Το νταραβέρι αυτό υπάρχει χρόνια τώρα. Το κέντρο είναι φτιαγμένο από το λαθραίο. Χρόνια τώρα έξω από κτίρια όγκοι με κουβέρτες, ένας κόσμος από λιγοστά υπάρχοντα, απλωμένα χέρια για έλεος, βοήθεια ή αυτοκαταστροφή, μερικά σκαλιά που χωρίζουν τα ακίνητα από τις μεγάλες λεωφόρους. Τα βράδια οι άνθρωποι μετατρέπονται σε πράγματα, οι γυναίκες σε στρωσίδια ...

Ένας άνθρωπος κείτεται στο δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Στο κεφάλι του έχει αίμα που μοιράζεται με το οδόστρωμα. Γύρω του σκοτάδι και κάπου ανάμεσα στη νύχτα και το φόβο της μοιραίας κατάληξης, διάφοροι περαστικοί που σταμάτησαν. Το ασθενοφόρο και η τροχαία είχαν ήδη κληθεί. Η παρουσία μπροστά σε ένα κορμί που κινδυνεύει, σε κάνει αδύναμο. Η ύπαρξη ενάντια στο αναπόφευκτο, στο τραγικό, σε αυτό που ο νους προσπαθεί αιώνες τώρα να εκλογικεύσει ή και να αποσοβήσει. Οι περαστικοί δεν τον πλησιάζουν, δεν τον ρωτούν το πιο ανθρώπινο και αυθόρμητο πράγμα της στιγμής: Είσαι καλά; Πως αντιμετωπίζεις έναν νεκρό και μάλιστα όταν το τροχαίο γίνεται μπροστά στα μάτια σου; Πιάνεις τον εαυτό σου να παγώνει. Μαθαίνεις μια άλλη εκδοχή σου. Εκείνος δεν κουνιόταν. Η κλεψύδρα γυρνά προς τα κάτω. Ο χρόνος είναι μια στιγμή και αυτή πιθανώς να είναι και κακή. Πριν 5' βρισκόσουν στο αυτοκίνητό σου και γελούσες. Τώρα αυτό είναι στον γκρεμό και εσύ περιμένεις τη βοήθεια. Ζει . Άρχισαν οι πρώτες εκδοχές από μά...

Κάποιες φορές έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Σαν αναμονή ενός μοναδικού γεγονότος που δε σε αφήνει να κοιμηθείς, να σκεφτείς. Φοράς τα γυαλιά σου, τα βγάζεις, βλέπεις αλλοιωμένες εικόνες, χάνεις την αίσθηση με την πραγματικότητα. Στροβιλίζεσαι ανάμεσα σε χρυσόσκονες που πέφτουν από τον ουρανό. Όλος μια βραδιά ανάστασης. Ένα χρόνια πολλά πασπαλισμένο με πολύ θόρυβο που σκορπίζεται στο τέλος μιας νύχτας κάνουν τα χείλη να κινούνται, προπονούνται για τις ρυτίδες. Χαρούμενοι άνθρωποι, παρέες, ζευγάρια ζουν τη νιότη τους και δε δίνουν καμία υπόσχεση για το μέλλον. Ας είναι... Όπως είναι. Το ποτήρι στο χέρι, ο πολύς καπνός κρύβουν τα μυστικά των ματιών, τη μυρωδιά του παρελθόντος. Το σώμα είναι κουρασμένο, κάποιες φορές γοητεύεται από τις όμορφες γειτονιές, τα καλά κρυμμένα διέξοδα της πόλης μας. Μεγάλα κτίρια, παλιές πολυκατοικίες, μωσαϊκό, ουρανοξύστες και σύγχρονα κτίρια, σώματα μιας πόλης δικής μας και πολλές φορές τόσο ξένης. Σβησμένοι χάρτες στον ορίζοντα, το λυχνάρ...

Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει αρισμαρί και μέλι μυύρισαν τα βουνά κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο σαν κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη μα απ' της καρδιάς το αδράχτι σαν θέλω να κοπείς σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς Γδύσου και από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου ο χωρισμός θυμίσου είναι χειμωνανθός τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα σε αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως Η αγάπη φόβους κι όνειρα δειπνά προτού ραγίσει στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει το φως πριν πριν βασιλέψει θα σ' αρνηθώ ξανά Γδύσου και από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου ο χωρισμός θυμίσου είναι χειμωνανθός τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα σε αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως Γιάννης Χαρούλης

Με περίμενε πάνω σε μια μαύρη μηχανή έξω από σταθμό του μετρό. Ευγενική με γλυκό χαμόγελο, μεγάλα, όμορφα και εκφραστικά μάτια, μου άνοιξε το σπίτι της. Η Γιούλικα Σκαφιδά είναι η Μαρία του Νησιού , η Ιωάννα της καρδιάς , η Πένυ . Είναι το κορίτσι από την Καλαμάτα που μελετά τους ρόλους, κάνει σκι στον ελεύθερό της χρόνο, παίζει μουσική και ανησυχεί για τις εξελίξεις. Βραβείο Α' γυναικείου ρόλου για την ταινία Άπνοια σε σκηνοθεσία του Άρη Μπαφαλούκα. Ρόλος Έλσα. Πες μου λίγα λόγια για αυτό. Το βραβείο είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι βραβείο κοινού. Ψήφισε ο κόσμος του περιοδικού, είναι ένα ιντερνετικό περιοδικό. Είναι σημαντικό να σε βραβεύει ο κόσμος. Αν και η ταινία εισπρακτικά δεν πήγε πολύ καλά γιατί συνέπεσε με τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας νομίζω, όμως, ότι πολύς κόσμος την είδε σε DVD μετά. Είναι η ιστορία ενός κολυμβητή και μιας ακτιβίστριας, της Έλσα, που υποδύομαι εγώ. Αυτοί οι δύο είναι ζευγάρι και βλέπουμε σε πόσο διαφορετικούς κόσμους μεγαλώνουν και πόσο δι...

Estrella Morente Καλό μήνα!