Στους σταθμούς

Στις γραμμές των τρένων διατηρούνται κρυμμένα πολλά ανθρώπινα μυστικά, συναισθήματα, βλέμματα, αγγίγματα, άγχη. Οι ράγες είναι προσημειωμένες με το βάρος των επιβατών και λερωμένες με τα βήματά τους. 

Στους σταθμούς, η μητέρα έχει αποχαιρετήσει το παιδί. "Να προσέχεις, να ντύνεσαι καλά και να τρως σπιτικό φαγητό". Πριν αφήσουν τα χέρια, του βάζει στην τσέπη το τελευταίο χαρτζιλίκι. Ο νέος δεν την εμποδίζει, χαμογελάει και φιλάει γλυκά τα δακρυσμένα της μάτια. Δε φεύγει, περιμένει το σφύριγμα της αναχώρησης. Κολλάει το πρόσωπό του στο τζάμι και τη χαιρετά. Η μάνα ρουφάει τις τελευταίες ματιές για να μείνει η εικόνα όταν το τρένο θα φύγει και τον σταυρώνει. Τόσο γρήγορος ο χρόνος και τόσο αργός για την αντάμωση.

Σε ένα άλλο σημείο του σταθμού, συγχέεται το μονό με το διπλό. Ένα ζευγάρι αγκαλιάζεται σφιχτά, τόσο σφιχτά που η φιγούρα τους μοιάζει με μία. Η κοπέλα είναι όμορφη με μακριά μαλλιά και κόκκινα μάγουλα από την ένταση των συναισθημάτων και τη γλυκύτητα της έκφρασης. Είναι σηκωμένη στις μύτες γιατί του φτάνει στον ώμο. Κοιτάζει τα μάτια του. "Θα μου λείψεις, θα σε σκέφτομαι. Σ' αγαπώ". Τη χαϊδεύει στο μάγουλο για να εξαφανίσει τη ρυτίδα της στιγμής. Δε φαίνεται να την ξεπερνά τώρα. Τη σηκώνει στα χέρια του και ο αέρας φυσάει το φόρεμά της. Τα μάτια του είναι βαθιά και αυστηρά μόνο για τους άλλους. Κλείνουν μέσα τους μόνο εκείνη, όλο του τον κόσμο. Δεν υπάρχει ο χρόνος. 

Ένας κύριος ακουμπάει την πλάτη του στις διαφημίσεις της NIVEA που στολίζουν το πίσω μέρος των καθισμάτων στο μετρό. Αφήνει ελεύθερη τη γροθιά του μετά από ώρα που την κρατούσε σφιγμένη. "Τι λένε οι γιατροί; Είναι κρίσιμη η κατάστασή του. Πως έγινε; Ηρέμησε. Έρχομαι από κει". Έκλεισε το τηλέφωνο έβγαλε τα γυαλιά του, σκούπισε τα δάκρυά του, έπιασε το κεφάλι του λες και θα τον βοηθούσε να εμποδίσει ό,τι είχε συμβεί, λες και θα άλλαζε τη μοίρα του και συλλάβισε μια λέξη που δήλωνε αγωνία, πόνο και απόγνωση. Στην επόμενη στάση κατέβηκε τρέχοντας σπρώχνοντας τους συνεπιβάτες που έδειχναν μια συνωμοτική κατανόηση. Χρόνος μηδέν.

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα θεραπείας. Κοίταξε το ρολόι της, έβγαλε από την τσάντα της το χάπι και το κατάπιε συνοδευόμενο από μια γουλιά νερό. Δεν το γεύτηκε καν, σαν να ήθελε να ξορκίσει την πικρή του γεύση. Κάθισε σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο και ακολούθησε τη διαδρομή Κηφισιά-Πειραιάς. Ήθελε να κάνει μια φορά αυτό το δρομολόγιο. Να διασχίσει όλη την Αθήνα χωρίς ανάσα. Να ενώσει τις δύο άκρες σε εικόνες. Να καταλήξει στη θάλασσα, στον προορισμό, στην αρχή και το τέλος του ανθρώπου. Έχει πει στα παιδιά της να βυθίσουν το κορμί της στη θάλασσα για να ταξιδεύει πάντα. Με ρίζες από τη Σμύρνη, έζησε 58 χρόνια στην Αθήνα. Μυρίζει ένα γιασεμί την ώρα που βλέπει τον κόσμο να τρέχει απ' το παράθυρο. Το χέρι της έχει ίχνη κανέλας που χρησιμοποίησε στο φαγητό λίγο πριν φύγει από το σπίτι. Ο χρόνος γεμάτος.

Κάθονται σε δυο από τα κόκκινα καθίσματα του μετρό. Συζητούν. Μπερδεύονται με τις φωνές του πλήθους και το θόρυβο του συρμού. Δυο φίλες λύνουν μια παρεξήγηση. Μιλούν χωρίς να διακόπτει η μία την άλλη. "Συγγνώμη". "Είχα ανάγκη να δώσω χρόνο στον εαυτό μου και στη φιλία μας". "Έπρεπε να το περάσουμε και αυτό". Αγκαλιάζονται και γελούν αναπληρώνοντας το χαμένο χρόνο. Χαμένος χρόνος.

"Έχασα τα πάντα. Εντάξει. Θα σε συναντήσω σε 45' στον Ευαγγελισμό". Μια ξεχασμένη δόση, μια δεύτερη ανεξόφλητη λόγω των συνεχών περικοπών. Το σπίτι του βγαίνει σε πλειστηριασμό. Σε λίγο θα μιλήσει με το δικηγόρο του για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Δείχνει ανέκφραστος, συνηθισμένος από τα ενοχλητικά τηλεφωνήματα των εισπρακτικών εταιριών. Θα κάνει μήνυση για άσκηση ψυχολογικής βίας. Κρατάει έναν χαρτοφύλακα και μια εφημερίδα στο ένα χέρι. Το τζιν του είναι εξουθενωμένο από τις διαδρομές και το καυσαέριο. Μυρίζει τσιγάρο, χαρτούρα και καφέ. Ο χρόνος πολύτιμος.

Μια παρέα με δυο ζευγάρια και άλλους έξι μονούς περιμένουν το συρμό. Γεμίζουν το βαγόνι γυρνώντας από ένα ακόμα φοιτητικό ξενύχτι. Γελούν δυνατά και τραγουδούν το τελευταίο τραγούδι που άκουσαν στο μαγαζί πριν φύγουν. "Την Τετάρτη θα μαζευτούμε για ταβλάκι στης Λένας". "Το Σάββατο έχει κανονιστεί βόλτα στην παραλία με φωτιές και κιθάρες". "Και φυσικά πολλές μπύρες". "Όπου να 'ναι ξεκινάει η εξεταστική. Έχεις σημειώσεις ιστορίας"; Θα μοιραστούν το ταξί από ένα σημείο και μετά. "Καληνύχτα". Ο χρόνος υπέροχος.

Time από Sarah Mclachlan

http://www.youtube.com/watch?v=e4QKuy1MS1E&feature=related