Κ.Π. Καβάφης

Τήν κάμαρην αυτή, πόσο καλά τήν ξέρω.

Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ' η πλαγινή

γιά εμπορικά γραφεία. Όλο τό σπίτι έγινε

γραφεία μεσιτών, κ' εμπόρων, κ' Εταιρείες.

Α η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη πού είναι.

Κοντά στήν πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,

κ' εμπρός του ένα τουρκικό χαλί

σιμάτο ράφι με δυό βάζα κίτρινα.

Δεξιά όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.

Στή μέση τό τραπέζιόπου έγραφε

κ' η τρείς μεγάλες ψάθινες καρέγλες.

Πλάϊ στό παράθυρο ήταν τό κρεββάτι

πού αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θά βρίσκονται ακόμη τά καϋμένα πουθενά.

Πλάϊ στό παράθυρο ήταν τό κρεββάτι

 ο ήλιος του απογεύματος τό 'φθανε ώς τά μισά.

...Απόγευμα η ώρα τέσσερις, είχαμε χωρισθεί

γιά μιά εβδομάδα μόνο... Αλλοίμονον,

η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.

Ο ήλιος του απογεύματος (1919)

"...Ν' αγαπηθεί ακόμη περισσότερον

η ηδονή πού νοσηρώς καί μέ φθορά αποκτάται

σπάνια τό σώμα βρίσκοντας πού αισθάνεται όπως θέλει αυτή-

πού νοσηρώς και μέ φθορά, παρέχει

μιάν έντασιν ερωτική, πού δέν γνωρίζει η υγεία..."

Απόσπασμα από μιάν επιστολή

του νέου Ιμένου (εκ πατρικίων) διαβοήτου

εν Συρακούσαις επί ασωτίς,

στους άσωτους καιρούς του τρίτου Μιχαήλ.

Ιμένος (1919)