Άσπρο μαύρο

Είχα καιρό να περάσω. Καμιά φορά τύχαινε να τη διασχίσω βιαστικά για να μπω στο μετρό γυρνώντας από τη δουλειά. Η πλατεία Συντάγματος δε θυμίζει σε τίποτα τον τόπο που ήταν πριν μερικούς μήνες. Θυμάμαι τις φορές που πετύχαινα στην τηλεόραση στιγμιότυπα από το συγκεντρωμένο πλήθος, τις δηλώσεις των πολιτών και τα συνθήματα, τον παλμό του να είσαι κι εσύ μέρος του πρωτότυπου αυτού κινήματος, μια κουκίδα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες που κατάφεραν να γεμίσουν τους πέριξ δρόμους της πλατείας. Σήμερα η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Κατά καιρούς φιλοξενεί συγκεντρώσεις και συνθήματα μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων που επιθυμούν να ξεφύγουν από τη λαίλαπα των μέτρων της αντι-κρίσης. Χθες, για παράδειγμα, πολίτες διαμαρτύρονταν για την πώληση της ΔΕΗ. Έφτασε όλο αυτό; Αρκεστήκαμε στην πρώτη είδηση των διεθνών μέσων ενημέρωσης; Σημασία έχει ότι κι αν ακόμη αμφισβητήθηκε το κίνημα εγώ, εσύ ή ο δίπλα σου δεν καθοδηγηθήκαμε από κάποιο συμφέρον. Ενεργήσαμε σαν το ντόμινο που η αντίδρασή σου αρκεί για να με επηρεάσει. Κάθε μέρα η Ελλάδα αναμετράται με τις αντοχές της, τα όρια της λιτότητας που δεν αρμόζουν σε ένα σύγχρονο κράτος που επιδιώκει την ανάπτυξη. Αναμετράται, επίσης, με την ανοχή των πολιτών και την κατωτάτων των περιστάσεων επιλογή και άσκηση πολιτικής της κυβέρνησης. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι άνθρωποι εμπιστεύονταν ένα πολιτικό πρόσωπο ή κόμμα για να τους κάνει την ελπίδα ανάγκη για ζωή, για μια ζωή καλύτερη. Η Ελλάδα άλλαξε το πρόσωπό της μέσα σε λίγους μήνες. Από καζάνι έτοιμο να εκραγεί ξαφνικά είναι η χώρα που βρίσκεται σε κανονικούς ρυθμούς με την κίνηση στους δρόμους, τον κόσμο να τρέχει σαν παλαβό να προλάβει το φανάρι και τον οδηγό να ωρύεται μόλις προφταίνοντας να μην πατήσει τον πεζό, τους μετανάστες στα φανάρια να ψάχνουν για "καθαρά" ρέστα και τους χρήστες στο μετρό να προσποιούνται στους αποφυλακισμένους για να ζητιανέψουν λίγα χρήματα για τη δόση που θα τους απαλύνει από τον πόνο της στέρησης, τους ανίδεους Καλλιθεώτες που ποδοπατούνται στο 040, την επιλογή της διαφορετικής διαδρομής για να αποφύγεις το κέντρο γιατί φοβάσαι να το περπατήσεις. Α, καμιά φορά γίνονται και σπασμωδικές κινήσεις σε αυτή τη χώρα. Καμία απεργία δηλαδή, έτσι για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Άλλωστε, αυτό δεν κοστίζει τίποτα στην κυβέρνηση. Εδώ που τα λέμε ούτε και η πλατεία τη φόβισε γιατί και αυτή ήταν ένα φευγαλέο βλέμμα προς την αξιοπρέπειά μας, με σκοπό να ξεφουσκώσει η μεγάλη οργή και να μην ξεσπάσει με κάποιον χειρότερο τρόπο. Επειδή είμαι βαθιά ρομαντική έβρισκα το κίνημα της πλατείας ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό και ικανό να ασκήσει πίεση διαρκείας. Πάντα η ιστορία αποτιμάται καλύτερα όταν καταλαγιάζουν τα γεγονότα, όταν έρχεται η ύφεση. Ιδρώνουν τα πανό στους δρόμους, στεγνώνουν οι πολιτικοί θώκοι. Ηρεμήστε, κύριοι, επικρατεί ησυχία στην ελληνική επικράτεια! Ένας βραχνιασμένος νέος παρέμεινε να κρατήσει τα θερινά σκύπτρα της πλατείας. Δικαιούμαστε διακοπές οι Έλληνες άνθρωποι, τι το πήραμε το caroten, μήπως θα ξαναχαρούμε τα ελληνικά νησιά; Γι' αυτό και τώρα που χειμωνιάζει βάλαμε μπροστά το επιχείρημα που ξέραμε πάντα, τις καταλήψεις, τις απεργίες, το κλείσιμο των δρόμων. Τις σπασμωδικές κινήσεις που εκπορεύονται από τους συνδικαλιστές των εκάστοτε φορέων που καθοδηγούν τος κλάδους τους, ο Θεός ξέρει, με ποια κριτήρια. Δεν έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε. Δεν έχουμε αποφανθεί σαν λαός αν το μνημόνιο, το  2ο, το 3ο, το 58ο, αιώνια υποθηκευμένοι, θα μας βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο. Επιχειρηματολογούμε σαν όλους αυτούς τους παντογνώστες που εμφανίζονται στην τηλεόραση, που αρθρογραφούν στις εφημερίδες και γεμίζουν τον ιστότοπο με απόψεις. Δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ τι κάναμε για τους εαυτούς μας, για τη χώρα και για την κατάσταση που παρόλο που δε μας αρέσει, καταφεύγουμε στην εύκολη λύση. Το ρητορείν ήταν ανέκαθεν γοητευτικό. Αρκεί από μόνο του; Οι χώρες και οι πολιτισμοί κατευθύνονται από τις ανάγκες και τις επιθυμίες των λαών. Έχουμε χάσει τους εαυτούς μας. Εκφυλιστήκαμε. Αποδεχτήκαμε τη συνολική ευθύνη που μας επέρριψε ο κύριος αντιπρόεδρος σαν εθνικό σπορ, σαν εθνικό φαγοπότι και εθνική πανδαισία της λαμογιάς και της σπατάλης. Αλλά σε ένα χρόνο συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να βάλουμε τάξη στο σαθρό σύστημα που στηριζόταν από όλους και εν τέλει από κανέναν γιατί όλοι το κατηγορούσαν. Και μόλις αποκτήσουμε μια εργασία, όχι για να ικανοποιήσουμε τον προσωπικό μας εγωισμό και την εσωτερική μας επαγγελματική Ιθάκη αλλά γιατί εκπορευόμαστε από την ανάγκη μας για επιβίωση, αρχέγονο ένστικτο, βλέπετε, δε μας αφορούν οι γεμάτες πλατείες. Αντίθετα, μας ενοχλούν αφόρητα. Είναι παράσιτο σε μια πόλη που το 856 περνά από την πλατεία Συντάγματος και εγώ, ΕΓΩ θέλω να πάω στη δουλειά μου. Γιατί παύω να ενδιαφέρομαι για τις εξελίξεις γύρω μου, για το αν οικογένειες μένουν στο δρόμο, για τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, για τη φτώχεια, για την υποβάθμιση των όρων ζωής την ώρα που άλλες χώρες βρίσκονται σε τροχιά ανάπτυξης, για τους χείριστους πολιτικούς ηγέτες που κληρονόμησε ποτέ η ιστορία της χώρας μας. Με αφήνει παγερά αδιάφορο γιατί βολεύτηκα σε μια δουλειά όσο κρατήσει κι αυτή, άλλωστε ρίσκο είναι πολυτέλεια και ζητούμενο, αγωνία και Μαραθώνας. Δεν κοστίζει τίποτα η οδύνη της αναζήτησης εργασίας πάνω σε κάτι που ούτε το σπούδασες ούτε το επέλεξες ανάμεσα σε εξαιρετικές περιπτώσεις εργασίας. Άσχετα αν δεν υφίσταται πλέον κανένα εργασιακό δικαίωμα. Λεπτομέρειες...

Μου επιτρέπετε και μια μουσική πρόταση

Lullaby for Robert από Al Usher