Εννέα γυναίκες στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Στην πόλη του κόκκινου, στα μωβιά δειλινά και τις γκρι μπορντούρες της αθηναϊκής ρουτίνας, ανάμεσα στη μαγεία και τον ρεαλισμό, στις λεπτές γραμμές μεταξύ ρομαντισμού/ ευαισθησίας και πραγματικότητας, οι Αθηναίες ξαναγεννιούνται, χαράσσουν ξανά τη ζωή τους, θυμούνται, επιβιώνουν και ανακαλύπτουν τη ζωή απ’ την αρχή. Με σημείο αναφοράς την Αθήνα, η Σοφία Κροκιδά, θέτει στο κέντρο των διηγημάτων της τον γυναικείο ψυχισμό και ιδεαλισμό, ιδωμένο μέσα από την αθηναϊκή παραζάλη, από τις αμέτρητες όψεις που παίρνει η πόλη που μας γοητεύει και παράλληλα μας απογοητεύει. Η μνήμη που προκαλεί πόνο, τα αστικά ερεθίσματα οξύνουν τις θύμησες και αναπόφευκτα, οι Αθηναίες προσδιορίζονται και επαναπροσδιορίζονται, μέχρι να βρουν τη δική τους απανεμιά. Η Σοφία χρειάστηκε να επιστρατεύσει μεγάλες δόσεις λυρισμού, κατασκευάζοντας με ιδιαίτερη μαεστρία τα διηγήματα που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. Μικρές καθημερινές ιστορίες ηρώων, μιας ατελεύτητης Αθ...
τρυφεροί αισθαντικοί στίχοι, Χρυσάνθη μου. ότι πρέπει για να το ακούσω τούτη την ώρα της σιγαλιάς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σε εκφράζει Λύχνε μου! Σε φιλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά πολύ όμορφο τραγούδι... Το είχα ξεχάσει! Μάλλον θα το ακούω για τις επόμενες ώρες (πάλι αϋπνίες βλέπεις!)... Μα τι να σου κάνει και ο ύπνος όταν οι σκέψεις είναι τόσες πολλές??
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ λοιπόν για το κομμάτι, καλό σου βράδυ
Σ' ευχαριστώ πολύ Ναταλία! Αχ, αυτές οι σκέψεις... Πάντα ευάλωτοι μπροστά τους! Ωραία η μέρα που μου έγραψες το σχόλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά!