Sillage

Ένα 15χρονο διαμελισμένο κορμί στα Κάτω Πατήσια προσπαθούν να βρουν οι άνθρωποι των πρώτων βοηθειών και να το συνθέσουν. Την ίδια ώρα η αδερφή και η μητέρα του μεταφέρονταν στο νοσοκομείο. Η βόμβα που εξερράγη χθες το βράδυ σε στενό στα Πατήσια είχε ακόμα ένα θύμα, ένα παιδί. Λίγο νωρίτερα, λίγο πιο βόρεια και ανατολικά μας 35 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους από βομβιστική επίθεση σε μετρό της Μόσχας. Πυρήνες της φωτιάς ή γυναίκες καμικάζι, λίγη σημασία έχει η ταυτότητα των τρομοκρατών που νεκρώνουν παιδικές ψυχές και χύνουν κατακόκκινο αίμα. Η τρομοκρατία, που τον τελευταίο καιρό οι καθημερινές επιθέσεις της μαρτυρούν τις ανησυχητικές διαστάσεις που έχει πάρει, έχει λάβει μια άλλη μορφή από την οποία είχαμε συνηθίσει να ταυτοποιούμε την εμφάνισή της. Το προειδοποιητικό τηλεφώνημα δεν έρχεται ποτέ από τους τρομοκράτες με αποτέλεσμα σε κεντρικά σημεία της πόλης ανυποψίαστοι πολίτες να μετατρέπονται σε θύματα μιας θλιβερής κοινωνικής έκπτωσης. Βόμβες εκρήγνυνται και μαζί τους ένας ολόκληρος

Στους σταθμούς των τρένων αν κοιτάξεις πίσω σου, η εικόνα αυτή μένει σαν υπόσχεση. Στους σταθμούς των ΚΤΕΛ ποιοι σκοποί φαντάζουν κρυφό κοινό μυστικό των ανθρώπων; Η βαλίτσα της 25ης Μαρτίου ήταν τόσο γεμάτη που την κοιτούσα έντρομη νομίζοντας ότι θα σκίσει. Στο μεταξύ τα χέρια μου είχαν πάρει αυτό το ροζουλί χρώμα από το βάρος της υποδεικνύοντας τον ερεθισμό τους. Να θυμηθώ να βάλω την αγαπημένη μου κρέμα καρύδα, δώρο μιας αγαπημένης φίλης. Σηκώνω το ταλαίπωρο αυτό χέρι και σταματάω το πρώτο ταξί με φωτεινή την ένδειξη «ελεύθερο». Μετά από λίγη σκέψη ο οδηγός με το μπλε πουκάμισο τοποθετεί τις βαλίτσες μας στο πορτ-παγκάζ και κοιτώνατς από τον καθρέφτη στο πίσω κάθισμα μου λέει: «Επειδή με χαμογέλασες σταμάτησα». Ποιος ξέρει; Μάλλον από βόρεια Ελλάδα έρχεται ο χαριτωμένος λόγος του. Χαμογέλασα ξανά. 45 λεπτά πριν το καθορισμένο δρομολόγιο προς τη δική μας έξοδο βρήκαμε αρκετές κενές θέσεις περιμένοντας το λεωφορείο μας. Απέναντί μου μια κυρία τρώει πατατάκια με φυσική γεύση. «Μάλλον ν

Περνώντας τη γέφυρα είναι σα να περνάς στην απέναντι όχθη, σε έναν άλλο κόσμο. Πιο ανεκτό στα μάτια σου, στη λογική και τη σκέψη σου. Χμ, όχι πάντα, βέβαια. Κάποιες φορές θυμώνεις και εκεί. Αλλά πάντα έρχεται η απελευθέρωση. Στέκεσαι, ξεκλέβεις κρυφές ματιές από το παράθυρο του έξω κόσμου, μένει για λίγο το βλέμμα και συνεχίζεις τις άχαρες κανονικότητες του μικρού σου βασιλείου. Ένας έστω και αδύναμος βοριάς μοιάζει λυτρωτικός. Η στάση σε ένα νησιώτικο μπαλκόνι και το βλέμμα που περιφέρεται πότε ψηλά στο γαλάζιο πότε κάτω στο πράσινο, είναι σκέτη απελευθέρωση, μοναδική απόλαυση. Παραλύει το σύμπαν και υπάρχεις εσύ και η φύση, ο αέρας, η ηρεμία που κάνει την ψυχή να αναγεννάται. Μικρά όνειρα που ξαφνικά συμπεριφέρονται σαν εφικτά και μεγάλα. Μια μεγάλη ανάσα από τα βάθη του είναι σου ως τις φτέρνες σου, τόσο βαθιά, σε κάνει να ξεχνάς. Γεμίζουν τα πνευμόνια σου και η λογική σου. Και με την εκπνοή σου δημιουργείς έναν διάφανο κόσμο μπροστά σου. Όλο χρώματα. Θεέ μου πόσο όμορφος είναι! Κάπ

Πόσο χάνεται το μάτι όταν κοιτάει τον ορίζοντα, πόσο ζυγιάζετια η λογική, ο νους και η ψυχή όταν το γαλάζιο που ενώνεται με τη θάλασσα μοιάζει τόσο απέραντο που τρεμοπαίζει η ψυχή σου. Σα να φεύγει για λίγο από τη θέση της και να επανέρχεται. To society παίζει πίσω σου μα το αεράκι μόνο αυτό φέρνει στα αυτιά σου. Σαν επιλεκτική ακοή. Το κύμα της θάλασσας και αυτή την αντρική ανατριχιαστική χροιά. Σα να σχηματίζεται η μορφή του στα χιλιάδες παιχνιδιάρικα σχέδια που κάνουν τα σύνναφα, σαν σενάρια του ουρανού, η δική του ιστορία. Κάποιες φορές θες να ήσουν πουλί, ένας κάτασπρος γλάρος. Μα, για να ταξιδεύεις παντού, να βλέπεις, να μυρίζεις, να γνωρίζεις, να πετάς. Στα σύννεφα, μόνο έτσι μπορείς. Με ταχύτητα, να ανοίγεις τα φτερά σου και να ανοίγεσαι στον ουρανό, όπου αυτός έχει τέλος. Με τα λευκά φορέματα να κυματίζουν στο καυτό καλοκαιριάτικο βοριαδάκι, τα πόδια που βρέχονται στα αφρισμένα κύματα, τα ήσυχα σοκάκια, τον μεσημεριάτικο ήλιο, τον ήλιο στην παρακμή του και στην ακμή του όταν θ

Ένας πόλεμος για Όσκαρ. Το Hurt Locker, μια ταινία για το Ιράκ και όλη τη θηριωδία που εκτυλίσσεται στα εδάφη της κέρδισε τις εντυπώσεις και τα στοιχήματα. Προσπέρασε το τεχνολογικό θαύμα του Avatar και έπαιξε με τη θεματολογία. Στρατιώτες, θύτες και θύματα του ίδιου άσκοπου σκοπού, που σκοτώνει ανθρώπους και αξιοπρέπειες, αποτυπώθηκαν στο κινηματογραφικό αρνητικό. Και ο εμπνευστής ενός τόσο διαφορετικής φύσης για τη λάμψη της βραδιάς των Όσκαρ φιλμ είναι μια γυναίκα, μια μις. Το Oscar της Kathryn Bigelow έτυχε να δώσει μεγαλύτερη αίγλη στην παγκόσμια γιορτή για τη γυναίκα. Αλλά αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη γιορτή παγκόσμια και τόσο σημαντική; Τι είναι αυτό που ωθεί έναν άνθρωπο να γιορτάσει τη φύση του. Η μοναδικότητα και η σπουδαιότητα του φύλου είναι αδιαμφισβήτητη. Χρειάστηκαν πολλοί αγώνες για να κερδηθούν τα δεδομένα που μια γυναίκα χαίρεται και απολαμβάνει και δίκαια. Μια γυναίκα θα έπρεπε να γιορτάζει τη θηλυκότητα, το τεμπεραμέντο της, τη φινέτσα της κάθε μέρα και

Στα 21 σου χρόνια πρέπει να μοιάζεις υγιής. Να είσαι καλό παιδί, καλός φίλος, καλός αδερφός, καλός φοιτητής, καλός συγγενής. Πρέπει να ψωνίζεις από τα pull en bear. Να πηγαίνεις για καφέ στο Γκάζι και για ποτό στο Villa marcedes. Να έχεις αγόρι και να το δείχνεις, να λες στον άλλον σ' αγαπώ και να σκέφτεσαι: "ουφφφφ, πότε θα βγούμε;" Στα 21 μου είμαι ίσως μερικά από αυτά. Τα 21 μου με βρήκαν πιο συνειδητοποιημένη, σίγουρα πιο συνειδητοποιημένη. Να βγάζεις τα απωθημένα σου με δημιουργικό τρόπο γιατί μόνο έτσι προσεγγίζεται η ευτυχία. Να είσαι τόσο αληθινή που να βρίσκεις μέσα από αυτά που κάνεις τον εαυτό σου. Τον εαυτό σου. Να αποδέχεσαι αυτή την τρέλα που σε περιτριγυρίζει, γιατί μόνο έτσι μπορείς να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Να συνειδητοποιείς την ουτοπία στην οποία ζεις, αλλά να φροντίσεις με τις στιγμές σου να την κάνεις διαφορετική, ξεχωριστή και ανεκτή. Να βρεις μέσα σου αυτό που θες, γιατί είναι δύσκολο να ξέρεις τις επιθυμίες σου. Τις μπερδεύεις ξαφνικά με