Εκλογές συν κάτι ψιλά

Διαβάζοντας από χθες το πρωί τους τίτλους των σημαντικότερων εφημερίδων και τα άρθρα των αρθρογράφων τους, δεν διαπίστωσα κάποια ποικιλία στις απόψεις και τα συμπεράσματα του πρώτου γύρου των εκλογών, πλην ελαχίστων αρθρογράφων που αφήνουν πάντα το στίγμα τους με τον ξεχωριστό τρόπο γραφής τους. Αποχή, ήττα για το δικομματισμό, αυξημένα ποσοστά για το ΚΚΕ και ηχηρή υποχώρηση για ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο πολύ γνωστά δηλαδή. Αντιμνημονιακή μπλόφα, διλληματική ψήφος που θα έκρινε την προκύρηξη ή όχι πρόωρων εκλογών, λαϊκίστικες πολιτικές, επικοινωνιακές περιπτύξεις.
Το στοιχείο που ξεχωρίζει έναν μεγάλο και ισχυρό πολιτικό ηγέτη που μένει στην ιστορία, είναι η συνέπεια και το θάρρος να παίρνει το κόστος μιας απόφασής του. Εν προκειμένω, ο κ. Παπανδρέου είτε μπλόφαρε είτε όχι, έπρεπε να επωμιστεί τις συνέπειες της πολιτικής που ακολούθησε χωρίς να θέσει καν ζήτημα πρόωρων εκλογών που ούτως ή άλλως θα κόστιζαν πολλαπλά για τη χώρα μας σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Άλλωστε, μετά τις δηλώσεις του περί λαϊκής στήριξης και συναίνεσης στην πολιτική του, δημιουργήθηκε ένα αρνητικό κλίμα στη διεθνή σκηνή.
Κακά τα ψέματα, ο κ. Σαμαράς φοβάται να πάει σε εκλογές αλλά σε κάθε περίπτωση η χθεσινή μετεκλογική δήλωση του πρωθυπουργού, έδωσε την καλύτερη αφρμή στην αντιπολίτευση να τον κατηγορήσει για ατολμία και φόβο μπροστά σε ενδεχόμενες εθνικές κάλπες. Είπαμε, επικοινωνία κύριοι.
Από το πρωί, λοιπόν, ακούω το εξής πολιτικό σχόλιο. Δεν έχασαν αλλά ούτε και κέρδισαν τα δυο μεγάλα κόμματα, την ίδια ώρα που η αποχή έφτασε στο 40%! Αν αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη ήττα του πολιτικού συστήματος όπως διαμορφώνεται σύγχρονα, τότε τι είναι;;; Αν οι πολίτες δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, το πιο άμεσο βήμα για αλλαγή και επιλογή, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από όσο νομίζαμε. Όχι γιατί δεν τους εκφράζει τίποτα, άλλωστε είναι γνωστό ότι η ιδεολογία έχει εκλείψει από χρόνια, αλλά γιατί πολύ απλά δεν τους αφορά. Αδιαφορούν να θα προκυρηχθούν πρόωρες, αδιαφορούν αν το ΠΑΣΟΚ θα αντέξει στην πίεση της Τρόϊκας από τη μια και των πολιτών από την άλλη, αδιαφορούν αν θα φθαρεί ο δικομματισμός, αν κέρδισε η υποφαινόμενη αντιμνημονιακή πολιτική της ΝΔ, αν αυξήθηκαν τα ποσοστά του ΚΚΕ ή μειώθηκαν τα αντίστοιχα των ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ.
Με τον νέο εκλογικό νόμο υπήρξε μια μεγάλη σύγχυση. Στο Δήμο Κύμης - Αλιβερίου στον οποίο τυπικά ανήκω, 200 υποψήφιοι συνολικά και για τους τέσσερις συνδυασμούς, ζήτησαν την ψήφο της τοπικής κοινωνίας. Μέσα σε αυτή την διαπλοκή των προσώπων σε ένα εκλογικό κουβάρι, φίλοι και συγγενείς έθεσαν υποψηφιότητα σε διαφορετικούς συνδυασμούς. Σε μια τοπική κλειστή κοινωνία ενός πολύ μικρότερου δήμου, οι υποψήφιοι "έπαιζαν" με την αναγνωρισιμότητά τους σε μια κοινωνία ανθρώπων που όλοι ή σχεδόν όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Η μετατροπή μικρότερων δήμων σε έναν μεγαλύτερο εκπλήρωνε την ανωνυμία των υποψηφίων που ίσως η εκλογή τους να βασίστηκε σε πιο διαφανή κριτήρια. Από την άλλη, οι υποψήφιοι που ανήκαν σε προηγούμενο όμορο δήμο και τώρα εντάχθηκαν σε μεγαλύτερο ήταν άγνωστοι για τους ετεροδημότες που χρόνια έχουν φύγει από τον τόπο καταγωγής τους.
Για την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η εφαρμογή του Καλλικράτη σήμαινε και την μείωση της δημόσιας εκλογικής δαπάνης. Να σας πω την αλήθεια, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την πίστη των υποψηφίων στον προεκλογικό τους αγώνα την ίδια στιγμή που ο βαθμός απογοήτευσης και αδιαφορίας της κοινωνίας για την πολιτική σκηνή της χώρας έχει ξεπεράσει κάθε απαισιόδοξη πρόβλεψη.
Μέχρι πρόσφατα η τάση να εναντιώνονται όλοι στα νέα μέτρα και κατ' επέκταση στην πολιτική του κ. Παπανδρέου είχε επηρεάσει και τη δική μου οπτική, αναγνωρίζοντας το άδικο των μέτρων. Η συζήτηση όμως με έναν δικό μου άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά, σκέφτεται λογικά και διαπραγματεύεται με επιχειρήματα άλλαξε λίγο τα δεδομένα. Δεν θα αναφερθώ καν στο είτε αλλάζουμε είτε βουλιάζουμε ούτε στο λεφτά υπήρχαν. Αυτά είναι παιχνίδια για μικρά παιδιά. Νομίζω, όμως, ότι μπροστά στο ενδεχόμενο της εθνικής πτώχευσης, η εφαρμογή μέτρων που σηματοδοτούν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων μοιάζει καλύτερο σενάριο από αυτό της χρεοκοπίας, όταν δε θα υπάρχει καν μισθός και όταν κανείς δε θα εμπιστεύεται μια υπερχρεωμένη και χρεοκοπημένη χώρα για να της δενείσει χρήματα. Η ένστασή μου έγκειται σε άλλο σημείο. Τα νέα μέτρα θα έπρεπε να πλήττουν τις μερίδες του πληθυσμού που παλεύουν με μια δωρεά όλο ανθρωπιά, να αποφύγουν το τσεκούρι της εφορίας και όχι αυτούς που παλεύουν για να διατηρήσουν με ένα μισθό την αξιοπρέπειά τους. Και αυτό είναι το ρίσκο και το κόστος που πρέπει να πάρει ένας μεγάλος πολιτικός ηγέτης. Δυστυχώς επτωχεύσαμε από μεγάλους πολιτικούς ηγέτες!