Κι όμως διαφέρει

Ήμασταν κολλημένοι στο 703, στην οδό Θηβών, στο κλασικό φανάρι, σε ώρα αιχμής! Έπρεπε να βγω. Ένα δέμα με περίμενε! Σ' αυτή τη διασταύρωση ο δρόμος δεν είναι αρκετός για την κίνηση των διερχομένων αυτοκινήτων που προέρχονταν από το φανάρι. Έτσι η μεγάλη ουρά εμποδίζει τη διέλευση των άλλων που απελευθερώνονται από το κόκκινο. Πίσω μας βρισκόταν ένα αυτοκίνητο ο οδηγός του οποίου είχε εμφανώς φορτιστεί με την κυκλοφοριακή συμφόρηση. "Έλα, έλα. Τι σε νοιάζει εσένα τι θα κάνω.", λέει ο οδηγός του δικού μας πολιτικού οχήματος, βγάζοντας το χέρι του έξω από το παράθυρό του απευθυνόμενος στον άλλο οδηγό. Τη στιγμή που ανάβει το πράσινο και υπό το μελωδικό ήχο από τις κόρνες των αυτοκινήτων ο οδηγός μας κλείνει με το λεωφορείο τη διέλευση του κάθετου δρόμου προκειμένου να κινηθεί η δική μας λωρίδα κυκλοφορίας. Με τον όγκο του λεωφορείου προστάτευσε το αυτοκίνητο που ήθελε να περάσει από τα αυτοκίνητα του κάθετου δρόμου. "Έλα, πέρασε, μη φοβάσαι." Το αμάξι αύξησε ταχύτητα και ξεμακραίνοντας έβγαλε το χέρι του ψηλά και χαιρέτησε τον οδηγό μας ως ένδειξη ευχαριστίας. "Στην ευχή της Παναγίας! Καλό δρόμο!", είπε.

Κάτι τέτοιες απλές καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες σου θυμίζουν ότι δεν είσαι τετράποδο. Σου θυμίζουν ότι κάτι, κάποιος, διαφέρει σε όλη αυτή τη βαρετή ευθυγράμμιση και επανάληψη των ανθρώπων. Όλοι μοιάζουν ίδιοι. Πως μπορούν οι άνθρωποι να είναι ίδιοι; Και ξαφνικά αυτή η διαφορετικότητα είναι μαγευτική και πάντα συγκινητική!