Μετά το τροχαίο

Την προηγούμενη Κυριακή, κάπου στα μεσάνυχτα ο Σταύρος Θεοδωράκης παρουσίασε την μετά το τροχαίο εποχή! Κάθε χρόνο παιδιά κάτω αλλά και πάνω των 18, ξοδεύουν την τελευταία τους στιγμή στην άσφαλτο. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Άλλοτε "την πληρώνει" αυτός που κρατάει το τιμόνι άλλοτε μόνο όσοι δεν το κρατούν άλλοτε και οι δυο. Μια στραβοτιμονιά, η παράβαση ενός ΣΤΟΡ, η βιασύνη και η ανυπακοή στο κόκκινο φανάρι, το αλκοόλ ή ακόμη και οι ακτίνες του ήλιου, το απαράδεκτο οδικό δίκτυο και οι κατεστρεμμένες σημάνσεις, οι κατεδαφισμένοι δρόμοι και η έλλειψη οδικής παιδείας, οι γονείς.
Στο χωριό μου, τα παιδιά μπαίνουν από μικρά στα βάσανα. Μπορείς συχνά να δεις την παρακάτω εικόνα. Πριν καλά καλά ολοκληρωθεί το εφηβικό τους πρόσωπο, πριν μεγαλώσει σωστά το μουστακάκι τους παίρνουν θέση πίσω από το τιμόνι. Η δουλειά όμως γίνεται σωστά. Υπάρχει ποικιλία στο μέσο. Από τρακτέρ για τις αγροτικές εργασίες μέχρι 4x4 και ΙΧ. Μπροστά στο θόρυβο και τις τεράστιες ρόδες των τρακτέρ, πίσω από το θεριό βρίσκονται αθώα βλέμματα και ανώριμοι καρποί. Και σπάνε.
Πριν 2 χρόνια ένα παιδί σκοτώθηκε οδηγώντας το τρακτέρ των γονιών του σε αγροτική περιοχή στο Αλιβέρι. Πίσω του την ώρα του τραγικού γεγονότος βρισκόταν ο πατέρας του.
Πιο πρόσφατα, άλλο ένα παιδί πήρε το μηχανάκι για να πάει στο σχολείο του. Στην εθνική οδό Κύμης Αλιβερίου ένα διερχόμενο αμάξι από την αντίθετη κατεύθυνση έπεσε πάνω του. Το παιδί κατέληξε στο νοσοκομείο της Χαλκίδας με τις κραυγές της μητέρας του. Τραγική ειρωνεία. Αυτή ήταν η μοναδική ημέρα που το παιδί θα πήγαινε με το μηχανάκι στο σχολείο του.
Πριν χρόνια, στην περιοχή του Αλιβερίου, ένα παλικάρι είχε την ατυχία οδηγώντας να βρεθεί αντιμέτωπος με μία νταλίκα. Βρήκε τραγικό θάνατο.
Άλλο ένα παλικάρι στην ίδια περιοχή την ώρα που οδηγούσε σε στροφή τυφλώθηκε από τον ήλιο και έπεσε πάνω σε φορτηγό. Είχε την ίδια κατάληξη.
Και όλα αυτά είναι μερικά μόνο που συνέβησαν στην ευρύτερη περιοχή του Αλιβερίου.
Μερικά από αυτά κάποτε έμοιαζαν για μένα ανεξήγητα. Κάποια είναι ακόμα, αλλά άλλα έχουν ήδη βρει τη λύση τους. Ποια ευθύνη εξιλεώνει τα αναπάντητα "ΓΙΑΤΊ;". Η ευθύνη βαραίνει και τα δικά μας χέρια και είναι τόσο μακριά και τόσο κοντά μας. Κάποιοι χάνονται και κάποιοι φυτοζωούν σε μια καρέκλα. Μιλούν για τον αυθορμητισμό τους και έχουν βρει το νόημα της ζωής τους μετά από το τροχαίο. Εγώ θα μιλήσω για τους γονείς που επιτρέπουν στα παιδιά τους να διοχετεύσουν τον αυθορμητισμό τους σε συνήθειες που ξεπερνούν την ηλικία τους. Για την τρομακτική έλλειψη παιδείας που διαφαίνεται και στην οδική συμπεριφορά. Για την εγκληματική αμέλεια του κράτους που δεν φροντίζει τη συντήρηση των οδικών δικτύων στο σύνολό τους. Για την άδικη τύχη που θέλει παιδιά να σκοτώνονται.