Sillage

Μπορείς να μιλάς αν θες πάντα με τη βροχή να σε χαϊδεύει απαλά στα μάγουλα, να σου ανακατεύει τα μαλλιά και να μη σε νοιάζει, με πρόσωπα που σου ξυπνούν στιγμές που ακόμα δεν έχεις ζήσει αλλά λαχταράς, τρίβεις τα χέρια σου και περιμένεις. Η παρέα είναι λύτρωση όπως και η καλοκαιριάτικη βροχούλα. Κουβέντες, ζεστές λέξεις και απομακρυσκμένες σκηνές ενός μακρινού μέλλοντος και ενός μακρινού παρελθόντος. Ο προσωρινός αποχαιρετισμός, ένα παραμύθι, ζεστή προσφορά και συμβολική απεικόνιση της δικής μου κινηματογραφικής ζωής, δίνει ελπίδες και ερωτηματικά για την υπόσχεση του καλοκαιριού και του άχαρου σεπτεμβριανού ξανασμίγματος. Μα πόσο άχαρη είναι η επιστροφή και πόσο άκομψος είναι ο αποχαιρετισμός σε σταθμούς. Δεν έχεις τι άλλο πια να πεις και παρακαλάς να γράψει το μόνιτορ 0'0'' για να έρθει ο συρμός, να γλιτώσεις από την ισοπέδωση της στιγμής και να μην ψελλίσεις ένα δεύτερο αντίο. Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει 4 φορές. Αλλά δεν ξέρω... Αυτή είναι κάπως διαφορετική. Ακριβώς γι...

Φοβάμαι όλους εκείνους που φεύγουν. Φοβάμαι τους προδότες και τους ψεύτες. Φοβάμαι τους δειλούς, τους ρεαλιστές, τους ήσυχους και τους άμουσους, τους ανελεύθερους και τους αγέλαστους. Φοβάμαι όσους δε μου σφίγγουν το χέρι στην πρώτη χειραψία και όσους δε με κοιτούν ποτέ στα μάτια. Φοβάμαι όσους φοβούνται και δε με παρασύρουν, όσους με κάνουν να ξεχνώ και να προσπερνώ. Φοβάμαι τις σκέψεις τους και τη σκυθρωπιά τους. Φοβάμαι τα άγχη τους και τους χειμώνες τους. Φοβάμαι τους κλέφτες, τα ένοχα μυστικά και τα άσκοπα λάθη. Φοβάμαι τους τέλειους και όσους αιωρούνται για να μην τσαλακωθούν. Φοβάμαι το μίσος τους και την αδικία τους, την απανθρωπιά τους και τους άπληστους. Φοβάμαι όσους σκύβουν το κεφάλι και όσους κοιτούν τα γήινα, όσους δε στρέφονται ποτέ στον ουρανό. Φοβάμαι όσους δεν αισθάνονται και όσους δεν προσδοκούν, όσους δεν έχουν φαντασία και δε νοσταλγούν, όσους δεν ανατριχιάζουν ούτε και παθιάζονται. Φοβάμαι όσους δεν αγαπούν, όσους δεν τρέφονται με αέρα. Φοβάμαι όσους κρύβονται και...

Την Τετάρτη αντίκρυσα από κοντά τη χλιδή ενός επίσημου κτιρίου και ακόμα μιας επίσημης αίθουσας, αυτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην οποία διεξάχθηκε μία ημερίδα με θέμα την οικολογική συνείδηση των ΜΜΕ. Κόκκινα χαλιά, φύλακες στην είσοδο και διεθνείς σημαίες που δέσποζαν πίσω από την στρογγυλή τραπέζη με τους συνέδρους. Εγώ πάτησα τα κόκκινα χαλιά της επισημότητας με το ζεστό για την αφόρητη ζέστη αλλά κατά τα άλλα άνετο τζιν μου με τα όμορφα σανδάλια μου. Μέσα σε μια πλειοψηφία ώριμων δημοσιογράφων που πλαισίωναν το κοινό της ημερίδας για να ετοιμάσουν το απαραίτητο ρεπορτάζ για εφημερίδες και τηλεοράσεις ήμουν κι εγώ η μικρή της ημερίδας και της δημοσιογραφίας. Απέναντι τρεις κάμερες που κάλυπταν το γεγονός και οι cameramen και μια γνώριμη φυσιογνωμία στους παρατεταγμένους χειριστές της κάμερας. Ωστόσο, οι προσιτοί και σοβαροί δημοσιογράφοι-ομιλητές έσπαγαν τον πάγο των κόκκινων χαλιών και της δικής μου άχαρης μικρότητας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης με το σακίδιο στον ώμο και τα ακανόνι...

Μέρος μιας αλήτισσας μοίρας η ζωή μας! Είναι λυτρωτικό να πιστεύει κανείς ότι μια αόρατη δύναμη κινεί τα νήματα και τον καθοδηγεί για κάποιον ανεξήγητο λόγο σε έναν άνθρωπο, σε ένα χαμόγελο. Λυτρώνει από τις αμαρτίες, τα λάθη και τις μίζερες προσδοκίες μας... Δίνει την εξήγηση σε πολλά ακατανόητα της ζωής και βοηθά να συνεχιστεί αυτή σα να μη συνέβη απολύτως τίποτα. Σε βοηθά να προχωράς χωρίς τύψεις για τις επιλογές σου και σε οπλίζει με μεγαλύτερη δύναμη και θάρρος. Και η μεγάλη δοκιμασία της μοίρας είναι αν θα μπορέσεις να σταθείς στο ύψος της ύστατης αυτής στιγμής που έρχεται να σου εξυγιάνει την ψυχή και το νου, της τραγικής (με την έννοια του αναπόφευκτου) συνάντησης της ζωής σου με τη μοίρα σου. Υπάρχει μια ακατανίκητη έλξη σε ό,τι αγαπάς. Στο είδος της μουσικής σου, στους φίλους σου, στον σύντροφό σου, στη δουλειά σου βρίσκεις αυτό που πάντα σε εκφράζει, αυτό που πάντα αγαπάς να αγαπάς. Λες, έχω γεννηθεί γι' αυτό, είμαι γεννημένος να λιώνω την ενέργειά μου χορεύοντας, τραγου...

Πιστεύετε στη θεία δίκη; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι απίστευτα αλαζόνες επειδή στάθηκαν ευνοημένοι από την τύχη ή τη μοίρα. Περπατούν με βλέμμα ευθύ, δεν στρέφουν το κεφάλι δεξιά ή αριστερά, είναι σοβαροφανείς (γιατί δε σημαίνει ότι είναι και σοβαροί, κάθε άλλο), πιστεύουν ότι ελέγχουν τον κόσμο ή μάλλον ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτούς και ότι αυτό θα διαρκέσει για πάντα. Ο σοφός μας λαός λέει ότι όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει! Αυτοί οι σύγχρονοι άθλιοι, οι άθλιοι μιας διχασμένης μοίρας που είναι τόσο άδικη, αδιαφορούν για τις πονεμένες φωνές, χαμογελούν ειρωνικά όταν τους ζητούν βοήθεια. Ξέρετε "και τι με νοιάζει εμένα"; Πρόσφατα είχαμε αυτή τη συζήτηση με μία φίλη.. Κι εκείνη μου είπε ότι πιστεύει. Περίεργο πράγμα.. Η μόνη επιδίωξη των ανθρώπων να είναι εικονικά πράγματα, τα ευτελή και ανούσια. Να πας κομμωτήριο, να μοστράρεις πάνω στο τραπεζάκι που πίνεις τον καφέ σου φυσικά σε κάποιο από τα inn μέρη της πόλης το ΓΑΜΑΤΟ κινητό σου, να παρκάρεις την αυ...