Sillage

Maria Mena

Νίκος Παπάζογλου

Δανείζομαι τον τίτλο από ένα σύνθημα που είχε δει η ξαδέρφη μου σε έναν τοίχο κάποτε και μου το μετέφερε. Αυτά κυριάρχησαν τις δύο τελευταίες μέρες στις πλατείες των μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδας. Μόνο χρώματα. Δεν υπάρχουν πια διαφορές στα κόμματα. Ο καθένας από αυτούς που γέμισαν τις πλατείες αυτές, έχει μια σαφή κομματική ταυτότητα, αντίληψη ή ιδεολογία αν θέλετε. Δε χωρίστηκαν όμως, σε στρατιές γιατί τους ενώνει κάτι κοινό. Η αβεβαιότητα για το μέλλον, η απογοήτευση, η κατάρριψη των πιστεύω τους, η μηδενική ανοχή. Σε παρέες φίλων τέθηκαν πολλές παράμετροι στο τραπέζι της συζήτησης. "Δεν υπήρχε κεντρικό σύνθημα, δεν υπήρχε αυτοκριτική. Κάποιοι βγήκαν για να κάνουν αντιπερισπασμό στους Ισπανούς. Δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει και τι αποτέλεσμα θα έχει η διαμαρτυρία των αγανακτισμένων χωρίς να υπόκειται σε κάποια κομματική ταυτότητα". Καιρό τώρα ψάχνουμε να βρούμε τις ευθύνες μας στην κατάσταση που επικρατεί και εν τέλει να τις αποδεχτούμε για να ικανοποιήσουμε περίτρανα την...

Σας παραθέτω ένα ωραιότατο άρθρο του Σταμάτη Φασουλή. Για την Ελλάδα μας, που φωνάζουμε όλοι Ζήτω! http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4631448

Anoushka Shankar & Norah Jones

The Walkabouts

Σε καλό δρόμο βρίσκονται οι συζητήσεις για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας. Φτάνει πάλι να μη μείνουμε στις συζητήσεις , να μην κολλήσουν οι πράξεις σε γραφειοκρατικές διαδικασίες ή στην έλλειψη θάρρους των πολιτικών επιλογών. Κακά τα ψέματα το κέντρο έχει γίνει απροσπέλαστο και τη μέρα, τις ώρες αιχμής. Είναι προφανές ότι αφέθηκε με την πρόθεση των εκάστοτε κυβερνήσεων να φτάσει σε τέτοια κατάσταση, προκειμένου να χαμηλώσουν οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων και να αναπλαστεί στην συνέχεια, να θυμίσει το πραγματικό ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Αναβάθμιση μετά την υποβάθμιση δηλαδή. Αυτό που θα επισκέπτεται ο τουρίστας, ο εργαζόμενος κτλ. Όσον αφορά στη συσσώρευση των μεταναστών στην περιοχή αυτή και την εξάπλωση της εγκληματικότητας ειδκά τον τελευταίο καιρό, δεν υπάρχει κακός μετανάστης και καλός Έλληνας. Είναι αυθαίρετο το συμπέρασμα. Εννοείται ότι καταδικάζουμε τη δολοφονία του άνδρα στη Βικτώρια από μετανάστες. Πρόκειται προφανώς για εγκληματίες. Οι μετανάστες που διαπράττο...

Θέλω αφή θέλω αισθήσεις και τις πέντε στο έπακρο Θέλω καρπούζια πεταμένα κουκούτσια στην άμμο βραδινές μελωδίες αναμειγμένες με αυτή της θάλασσας Θέλω βραδιές που η ησυχία τους να ακούσει το δικό μας θόρυβο Θέλω σκιές με φωτιές κρασιά με πολλούς βαθμούς θέλω σιωπές που φτάνουν για να μιλούν τα σώματα Θέλω τους κίονες να στολίζεις το σφύριγμά σου να χρωματίζει τους τοίχους Θέλω να κρυφογελάς τις νύχτες Θέλω να σε μυρίσω να σε κοιτάξω χωρίς να φοβάμαι θέλω να σε αρπάξω από όλους να σε έχω μόνο εγώ Θέλω να μυρίσεις ένα αστέρι μα-τι λέω- του έχεις δώσει τη λάμψη του σκοτάδι Θέλω να ακουμπάς τη μέση μου να με συγκρατείς στον άνεμο να μου πατάς τα πόδια να με σηκώνεις ψηλά Θέλω να γελάσω μαζί σου να παίξω κρυφτό μαζί σου στα σοκάκια με τη σκιά σου Night in white satin από Moody Blues http://www.youtube.com/watch?v=9muzyOd4Lh8

Και τι μπορώ να πω για σένα που να 'ναι εσύ λέξεις με δέρμα και μαλλιά γραμματικές για την αφή χέρια πλεγμένα Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σα να μ' αγαπάς Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι και να 'σαι εσύ τα γέλια σου σαν τα νερά μια ήσυχη λέξη στ' αυτί και να νικάμε Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σα να μ' αγαπάς  Χρήστος Θηβαίος Για την τελευταία μέρα και το τραγούδι που υπήρχε στα χείλη απ' το πρωί.

Από Vera Hall Από Moby Καλοκαιρινή βραδινή βόλτα, ο ουρανός γεμάτος αστέρια, το ολόγιομο φεγγάρι καθρεφτίζεται στη θάλασσα, τα μαλλιά ανεμίζουν από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου. Ο οδηγός προσωπική υπόθεση!

-Του συντρίψανε το κρανίο με τα ρόπαλα. Μη αναστρέψιμη. Θα περιμένω τηλεφώνημά σου. -Κανένα νέο από τους γιατρούς; Του λιώσανε το κεφάλι. Μη αναστρέψιμη. Αυτές ήταν οι δυο απαντήσεις στα τηλεφωνήματα που δέχθηκε ο κύριος που καθόταν στο απέναντι κάθισμα του μετρό με κατεύθυνση προς Αεροδρόμιο, το απόγευμα της Τετάρτης 7 και κάτι. Στην αρχή ξαφνιάστηκα, σήκωσα το κεφάλι με το άκουσμα των λιτών απαντήσεων, μετά λυπήθηκα και ύστερα απόρησα. Η απάντηση ήρθε στα χέρια μου χθες. Ήταν το παλικάρι που ξυλοκόπησαν οι αστυνομικοί στην προχθεσινή διαδήλωση. Ο κόσμος είναι μικρός. Είσαι τόσο κοντά σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Δεν είμαστε ξένοι τελικά, όσο κι αν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν τέτοιοι. Είμαστε συνάδελφοι, συγκάτοικοι, συμπολίτες, άνθρωποι στα ίδια βαγόνια, στα ίδια πανεπιστήμια, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μέρη διασκέδασης, στα ίδια νοσοκομεία, κάποτε εραστές, σύντροφοι, φίλοι, αδέρφια. Άνθρωποι. Όλοι από σάρκα και οστά. Μπορεί στο έδαφος να κειτόμουν εγώ ή εσύ. Τόσο κοντά ε...

Από Cheap Trick

Στο τέλος η κοπέλα καταφέρνει και σπάει τον κυνόδοντα και ξεφεύγει. Τον τελευταίο καιρό μετράμε πολλές σημαντικές απώλειες που σηματοδοτούν το πέρασμα στην εποχή της μη μετρήσιμης βαρύτητας. Τα ονόματα πλέον γίνονται εύκολα γνωστά και κάποια άλλα μένουν αφανή πίσω από την ταμπέλα του ποιοτικού ή του δήθεν. Κουλτούρα να φύγουμε δηλαδή! Η γενιά που φεύγει και παίρνει μαζί της όλους τους νόμους με την οποία επιφορτίστηκε η δική μας γενιά που ωριμάζει και μεγαλώνει μελαγχολικά. Αναρωτιέμαι ποιος θα αντικαταστήσει το Σεφέρη, τον Ελύτη, το Βέγγο, τον Παπάζογλου, τον Μπιθικώτση, το Χαρίλαο Τρικούπη. Η σημαία στην Ακρόπολη κυμάτιζε μεσήστια την ημέρα του θανάτου του Λάκη Σάντα. Πριν 70 χρόνια, στο βράχο που σήμερα αποτελεί μέρος τουριστικής περιπλάνησης για ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο, συντελέστηκε μια πράξη ανδρείας, νεανικής τρέλας, ευαισθησίας και συνειδητοποίησης. Δηλώσεις που διαδέχονται η μία την άλλη για διάψευση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, δημοσιεύματα που στοχοποιούν τη...

Από Tim Booth and Angelo Badalamenti