Η λίμνη και το ξερό χορτάρι

Κουράστηκα να βλέπω σκυθρωπούς ανθρώπους στους δρόμους. Ανθρώπους που νομίζουν ότι έχουν χάσει το σκοπό της ζωής τους, που αισθάνονται αποτυχημένοι, που δε γελούν πια. Παλιά περνούσες από γειτονιές και σήκωνες το βλέμμα σου να δεις από που έρχονται τα γέλια και οι χαρές απ' τις παρέες, πατούσες την κόρνα σου στον οδηγό του απέναντι οχήματος ως ευχαριστώ που σου έδωσε την προτεραιότητά του, χαμογελούσες στη γιαγιά που "κατά λάθος" πήρε τη θέση σου μπροστά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, ανταποκρινόσουν στη λέξη "βοήθεια" του άλλου σπεύδοντας να κάνεις λιγότερο δυσχερή τη θέση του, να κάνεις τη στιγμή του λίγο πιο ευτυχισμένη. Ανοίγεις την τηλεόραση, τον υπολογιστή σου, την εφημερίδα σου, το ραδιόφωνό σου και γεμίζεις με την απελπισία τους. Οι περισσότερες ευχές για το νέο έτος, αφορούσαν σωματική και ψυχική υγεία, εργασία, ευημερία και έξοδο από την κρίση. Ξέχασες, φίλε μου να ζεις, το νόημα της ύπαρξής σου, ξέχασες να είσαι αυτάρκης για την ευτυχία σου, η ευτυχία, η ελευθερία και τα όνειρα σε κάνουν αυτάρκη, αλλά δε λέω ότι φταις εσύ. Έτσι σου είπαν, αυτόν το δρόμο σου έδειξαν. Λαχταράς την ευτυχία του παρελθόντος, ίσως και άλλες εποχές που μπορεί και να μη ζούσες. Φοβάσαι για την κατάντια της κοινωνίας σου, για το όνειδος που αισθάνεσαι που σβήστηκε απ'τα μάτια κάποιου φίλου αυτό που αγαπούσες, για τους ηλικιωμένους που δεν έχουν καμία παρηγόρια πια για τα παιδιά τους, για τα παιδιά που δε βλέπουν μέλλον αλλά θάνατο, για τα ΜΜΕ που επιτείνουν το φυσικό ή ψυχικό θάνατο, για τα εγγόνια τους που θέλουν να φύγουν για άλλες πατρίδες μέχρι να βρουν πού ανήκουν, για τους ανθρώπους που λησμόνησαν την ανθρωπιά τους και έπεσαν στην παγίδα των ηλίθιων θεωριών περί πατριωτισμού και πίστεψαν ότι ο όρκος προς την πατρίδα ταυτίζεται με το μίσος απέναντι στους ανθρώπους, την ασυνέπεια των νόμων και της δικαιοσύνης, για την αντισυνταγματικότητα των θεσμών και των ανθρώπων που αυτοχρίστηκαν συνταγματικοί. Οι γαλέρες θα βγουν στ' ανοικτά να μεταφέρουν ότι έχουμε πόλεμο, θα επιστρατευτούν οι πατριώτες και οι θεσμοφύλακες θα καταλήξουν αν πρέπει να χρησιμοποιηθεί βία και αν η βία που χρησιμοποιείται είναι αποδεκτή, αν υπάρχει καλή και κακή βία και αν η βία προέρχεται από στοιχεία, δηλαδή από ανθρώπους που αποφεύγουν να ονοματίσουν γιατί όταν το κάνουν δεν ξέρουν τι σημαίνουν οι λέξεις. Οι αγγελιοφόροι θα βαρέσουν τις καμπάνες για τις απεργίες που έρχονται και θα παραλύσουν την εμπόλεμη χώρα, θα επιτάξουν τους απεργούς γιατί πρέπει να υπερασπίσουν την πατρίδα τους και όσοι έφεραν την είδηση του πολέμου πασχίζουν για την πιθανότητα μιας ανώδυνης σωτηρίας. Οι σύμμαχοι θα εγκαταλείψουν γιατί δε θα αντέξουν το βάρος να δουν τα αδέρφια τους να πεθαίνουν. Και μαζί πεθαίνουν τα γέλια, μένει ο περίγελος για τους νικητές που πραγματοποίησαν τον πόλεμο στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας και ανάσαναν ελαφρυντικά κάνοντας λόγο για τις παράπλευρες απώλειες. Σαν τους γελωτοποιούς, σαν τις μαριονέτες και τους άθλιους, σαν τους σκυθρωπούς ανθρώπους, τους κούφιους ανθρώπους…

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ’ έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ’ το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό.

Οι κούφιοι Άνθρωποι (The Hollow Men)

T.S. Eliot

La Alegria- Yasmin Levi

Και για αυτούς που δε σταματούν να ονειρεύονται , γιατί έτσι πρέπει, μαζί κι εγώ!