Τα κορμιά, τα μαχαίρια και η ιστορία

Ξέρετε ποιο τραγούδι ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας; Τα κορμιά και τα μαχαίρια. Είναι ο νέος καλλιτεχνικός τίτλος που θα μπορούσε να πλαισιώσει τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια της κυβέρνησης Παπαδήμου, Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή- ποια η διαφορά άλλωστε; Μήπως ιδεολογική; Ούτε λόγος. Πολιτική; Επουδενί. Μαχαίρια στις συντάξεις τώρα και στις επικουρικές, μαχαίρια στους μισθούς, μαχαίρια στα επιδόματα, μαχαίρια στα δώρα, μαχαίρια σε όλα αυτά τα χρόνια που οι εργαζόμενοι κέρδισαν με αγώνες την εργασία με υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Απαίτησαν και αξιώθηκαν σεβασμό και προστασία για κάτι που παράγουν και προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και αν μη τι άλλο δεν το χρωστούν σε κανέναν, παρά μόνο στο μυαλό τους, στις δυνάμεις τους και στα χέρια τους. Η εργασία σήμερα θεωρείται προσόν, τύψη και νίκη για όσους την κατέχουν, καταστάσεις ντροπιαστικές και ασφυκτικές για όποιον επιθυμεί να "επενδύσει" στη χώρα του και τον πλούτο της. Τα κορμιά, λοιπόν, είμαστε εμείς που μας μαχαιρώνουν επαναλαμβανόμενα, πληγώνοντας το μυαλό μας, τη δύναμή μας και τα χέρια μας, μετατρέποντας τα σε μια σταλιά, τόσο που περισσεύει ο εγωισμός μας. Εκλέχθηκε από τα άνω ένας πρωθυπουργός αμιγώς τραπεζικής αντίληψης, που θα προωθούσε, με την ευρεία αποδοχή στο πρόσωπό του, την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και λύθηκε όποιο πρόβλημα καθιστούσε τη χώρα μας ως μίασμα στο πεδίο της Ευρωζώνης. Αποποιήθηκε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας την ευθύνη της ιστορικής στιγμής, όπως λένε. Όλες οι διεθνείς συναντήσεις κρίθηκαν ιστορικής σημασίας, το ίδιο οι αποφάσεις και οι θυσίες του ελληνικού λαού. Λες και αυτές οι τελευταίες δόθηκαν απλόχερα από τον ελληνικό λαό ελαφρά τη καρδία για να σωθεί η πατρίδα. Όταν περάσει, όμως, η καμπή της ιστορίας και έχει ληφθεί η απόφαση ο κ. Παπαδήμος διετέλεσε πρωθυπουργός και έβαλε την υπογραφή του. Αφού, λοιπόν, τα βρήκαν τα κόμματα, αναμένουμε την επόμενη διεκδίκηση της καρέκλας και της θέσης στα γράμματα και τις λέξεις. Μόνο που όταν παγώσει λίγο η ιστορία, τα βιβλία θα κάνουν λόγο για την μεγαλύτερη ήττα του πολιτικού μας συστήματος. Η ιστορική στιγμή, η άλλη, όχι αυτή που εκστομίζεται άφοβα και βαρύγδουπα, θα αναφέρεται στους πιο ανάξιους πολιτικούς ηγέτες που γέννησε ο τόπος. Αυτή θα είναι η νεότερη ιστορία μας. Είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά, λέει το τραγούδι. Υπάρχουν πολίτες χωρίς γη και χώμα κάτω από τα πόδια τους...

Τα κορμιά και τα μαχαίρια με την άριστη ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη
http://www.youtube.com/watch?v=EQnJ1BInoL8

Σχόλια

  1. Τί να το κάνεις ;
    Αυτοί συνήθισαν το ψέμα, τον εμπαιγμό, το μαχαίρωμά μας, και τους κολάφους της ιστορίας.

    να τους δώσουμε κάτι που δεν θα μπορεί να το συνηθίσουν. Που το φοβούνται. Που αλλοίμονο, είναι και το μόνο που θα λυτρώσει εμάς και τη χώρα.
    Φυλακή ; δεν ξέρω. Μάλλον δεν τη φοβούνται.

    Καλό βράδυ Χρυσάνθη..
    Ποιά είναι η συνήθης τιμωρία για τη γενοκτονία. Και για την εσχάτη προδοσία μαζί. Και για τη ληστεία της χώρας.
    1250 σελίδες μνημονίου υπέγραψαν, άλλες τόσες δεν αρκούν για τη δικογραφία τους.
    Ας αλλάξω διάθεση.
    Καλά Χριστούγεννα.
    ¨ηθελα αλλοιώς να ευχηθώ. Μια άλλη φορά..
    Θαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. e-Apenanti

    Δε νομίζω ότι θα μπει ποτέ κανείς φυλακή για ό,τι του αναλογεί, μόνο αν γίνει ουσιαστική αλλαγή.
    Τύποις ας ευχηθούμε ο ένας στον άλλον καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές. Επί της ουσίας εύχομαι υγεία, χαρά, αγάπη και νηφαλιότητα!
    Καλό σου βράδυ Θανάση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χρόνια πολλά!
    κρίσεις
    επικρίσεις
    και μουσική.
    γλυκά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Summertime Blues

    Όπως ακριβώς τα λες! Λίγο καθυστερημένα, καλή χρονιά με υγεία και χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στη Μέσα (μας) Μάνη

Γιούλικα Σκαφιδά

Οι "Αθηναίες" της Σοφίας Κροκιδά, είναι ένα ταξίδι στον ανθρώπινο χωροχρόνο