focusκασίλα μας..
Χρέη, χειρονομίες, απογοήτευση, κρίση, διαρρήξεις, τρέλα και περίεργα... Αυτή είναι η Ελλάδα του 2010. Μοιάζει με ένα πρόσφατο τίτλο σε εφημερίδα, σα να αποτυπωνόταν όλη η Ελλάδα, τα ήθη της, η ιστορία της, η ακεραιότητά της σε μερικές λέξεις. Πάει η Ελλάδα που ξέραμε, την αποχαιρετήσαμε δια παντός. Αλλά μην ακούτε, μην αφήνετε να σας κοροϊδεύουν. Η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία έχουν βαρύνει με τα χρέη τους περισσότερο την Ευρώπη από την χώρα μας. Μια έξοδος θα φαντάζει τόσο ιστορική όσο και αυτή του Μεσολογγίου. Πιστέψτε με, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ΔΝΤ και την ΕΕ η ευρωπαϊκή οικονομική κατάσταση είναι προδιαγεγραμμένη και η υποτίμηση του ενιαίου νομίσματος είναι δεδομένη. Και αυτό δε συμφέρει κανέναν από τους ευρωπαίους που θέλουν να θεωρούνται καλοί οικονομικοί διαχειριστές. Και ιδού η μυστήρια εξήγηση για την ανεξήγητη ομολογουμένως μέχρι πρότινος στήριξη της Ελλάδας για έξοδο από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται. Χειραψίες αρχηγών κρατών υπό αμφισβητούμενα βλέμματα και συγκρατημένα συγκαταβατικά χαμόγελα που χαστουκίζουν. Εργασιακές σχέσεις που κατακτήθηκαν με χρόνια αγώνων και διεκδικήσεων τείνουν να καταστραφούν και τα κεκτημένα του παλιού καλού καιρού θεωρούνται στόχοι του μέλλοντος για την κατάκτηση των δεδομένων.
Πρόσθετα μέτρα προβλέπονται μόλις για την μείωση του ελλείματος που υπολογίζεται στο 10%. Έλληνες πολιτικοί που ζητούν την ελεημοσύνη της Ευρώπης. Στρατιώτες μπροστά στις διαταγές της. Πάντως, η Ελλάδα με όλα τα στραβά και ανάποδά της, με όλες τις παρατηπίες της τίθεται σε θέση αποδιοπομπαίου τράγου. Είναι μάλλον το θύμα της όλης κατάστασης και όχι ο θύτης. Βρήκαν και οι κερδοδκόποι εύφορο πεδίο για τη δράση τους. Γιατί, φίλοι μου, όλα για το άτιμο το χρήμα γίνονται, ματαιότις ματαιοτήτων. Ποιος να τολμήσει να μιλήσει για αδικία; Ή για δίκαιη μεταχείρηση. Για το λόγο αυτό δεχόμαστε εθνικά το χλευασμό και την διεθνή υποβάθμιση της αξιοπιστίας μας. Άλλωστε έτσι πρέπει να γίνει, αυτό είναι το σχέδιο, το σενάριο για να διαχειριστούμε αυτήν την κατάσταση. Και έρχεται και το focus που άναψε τα αίματα και παράλληλα τα εθνικά λαμπάκια μας. Ανέβηκε η αδρεναλίνη, βρε παιδί μου. Μας ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Εθνικό εγκαφαλικό. Η καημένη η Αφροδίτη από θεά της ομορφιάς (την οποία και δε σεβάστηκαν) μετατράπηκε σε θεά της αρχέγονης γενετήσιας ορμής. Καημένη θεά, θα τρίζουν τα κόκκαλά σου! Πάντως, να που η αρχαία ελληνική ιστορία ήρθε στο προσκήνιο.
Και για να τα λέμε όλα, αν επρόκειτο για ένα σατυρικό περιοδικό ή για σχόλιο που στόχο είχε τη σάτυρα τότε δε θα χωρούσε αμφιβολία για την ελευθερία του λόγου που δικαιούται να έχει και να υφίσταται στο δημόσιο λόγο. Προφανώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει την πρόθεση του συντάκτη και προφανώς όλοι κρυφά την υποθέτουμε. Και αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ο τρόπος για να εκφράσεις την αντίθεση, την αγανάκτηση και την αποδοκιμασία σου. Η αληθινή σάτυρα έτσι εκφράζεται, έτσι υπάρχει ανάμεσα στη ζωή και τους ανθρώπους και έτσι την ταυτίζει μαζί τους. Αλλά η ειρωνική διαπραγμάτευση του θέματος είναι ότι η Γερμανία χρωστάει την αξιοπρέπεια ενός πολέμου κατοχής, τις ζημιές στα χωριά και τις ελληνικές επαρχίες στην καμπή του μεγαλύτερου πολέμου της ιστορίας, τις αποζημιώσεις από τα θύματα. Η μονομερής καταδίκη του παρελθόντος και του παρόντος, η διαχείρηση του μέλλοντος και η αγιοποίηση των μέσων που κατέστησαν τη χώρα διεθνώς υπόλογη οδηγεί σε επικίνδυνα και ναρκισσιστικά μονοπάτια. Και για να τελειώνουμε, η Ελλάδα ανέδειξε το μεγαλύτερο σατυρικό συγγραφέα, τον Αριστοφάνη. Επομένως, τα ηνία είναι δικά μας. Η σάτυρα είναι πιο ευφάνταστη και εύστοχη όταν το μυαλό είναι ελληνικό. Στην πραγματικότητα, όλοι οι εθνοπατέρες και οι προστάτες της εθνικής μας αξιοπρέπειας ξαφνικά με ένα υβριστικό γερμανικό δημοσίευμα θυμήθηκαν τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών. Τόσα χρόνια σε ποιο στάδιο βρίσκονταν οι εθνικές μας διεκδικήσεις, άραγε; Πέρα από τα φαινόμενα μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του ενδιαφέροντος επιχειρείται, αλλά τα προβλήματα σε κοινωνικό και οικονομικό και πολιτικό επίπεδο συνεχίζουν να υπάρχουν. Αλλά πολύ σημασία δόθηκε σε ένα δημοσίευμα που αντικατοπτρίζει την άποψη της γερμανικής κοινής γνώμης. Απλά δόθηκε στη δημοσιότητα με τον πιο αποκαλύπτικό τρόπο.
Το 67% των Γερμανών πολιτών είναι αντίθετο με την παροχή δανείου στην Ελλάδα σύμφωνα με δημοσκόπηση.
Με την οικονομική κρίση να σκύβει απειλητικά πάνω από το κεφάλια μας η εγκληματικότητα έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Οι περιπτώσεις ληστειών και ειδικά ενόπλων, η δολοφονίες ανθρώπων που έτυχε να περάσουν τη λάθος στιγμή από το λάθος σημείο, η ανύπαρκτη αστυνόμευση, το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους και τις καρδιές τους που προκαλεί το φόνο, η ησυχία που έγινε σειρήνα και τρυπάει τα αυτιά μας, μετέτρεψαν την πόλη σε άχαρη και άτακτη έκταση με χιλιάδες ξένους. Η πόλη των πολλών έγινε πόλη των αποξενωτικών μονάδων. Πόλη πολυάνθρωπη αλλά μοναχική και ερημική. Πόλη που ο ένας δεν αντέχει ή καλύτερα δεν ανέχεται την ύπαρξη του άλλου. Όπως το σήκωμα του ώμου μιας κοπέλας στο μετρό που προσπαθεί να αποφύγει το άγγιγμα ενός νέου που θέλει να καλύψει τον άδειο χώρο. Η εμπιστοσύνη μετατράπηκε σε μοναξιά. Η αξία του ιστορικού παρελθόντος και της διαχείρησης της μελλοντικής μνήμης έγιναν απαξία. Η αδιαφορία διαμορφώνει την πραγματικότητα. Κάποιος ρωτάει πώς να πάει στο Ερρίκος Ντυνάν στο μετρό αλλά κανείς δεν απαντά. Μη νομίζεις, όλοι ξέρουν αλλά με την ίδια συνομωτική αποστροφή του βλέμματος αποφεύγουν κάθε διαπροσωπική επικοινωνία. Κάπως έτσι εξηγούνται και οι πεταμένοι σελιδοδείκτες στις αποβάθρες του μετρό ή πάνω στα εκδοτήρια, σημαδημένοι από χιλιάδες πατημασιές, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Συντρίμμια μιας αποξενωτικής απρόσωπης μανίας που αναδείχτηκε σε παράδοση μιας πόλης με τα βιβλία και τα ακουστικά που κάποια τελευταία επιτυχία τα ξεπερνά γιατί ο τύπος έχει τόσο δυνατά τη μουσική του που σε κάνει να κουνιέσαι (sometimes I wanna give you up, sometimes I wanna leave you alone..). Με φόβο βέβαια, μη σε περάσουν και για τρελό, εδώ ο κόσμος καίγεται και ο άλλος χορεύει.. Η πραγματικότητα σε φανταστικές σελίδες και νότες. Αλλά εμείς δεν πτοούμαστε. Focusκασίλα μας, εμείς θα βγούμε από το βαγόνι και θα κατέβουμε στη σωστή στάση έστω κι αν πάρουμε σβάρνα τη γιαγιά με τα ψώνια στο ένα χέρι και κρατώντας το μπαστούνι στο άλλο που κανείς δε φιλοτιμήθηκε να της παραχωρήσει τη θέση του.. "Περιμένετε να βγούμε πρώτα και μετά να μπείτε κυρία μου"!
Πρόσθετα μέτρα προβλέπονται μόλις για την μείωση του ελλείματος που υπολογίζεται στο 10%. Έλληνες πολιτικοί που ζητούν την ελεημοσύνη της Ευρώπης. Στρατιώτες μπροστά στις διαταγές της. Πάντως, η Ελλάδα με όλα τα στραβά και ανάποδά της, με όλες τις παρατηπίες της τίθεται σε θέση αποδιοπομπαίου τράγου. Είναι μάλλον το θύμα της όλης κατάστασης και όχι ο θύτης. Βρήκαν και οι κερδοδκόποι εύφορο πεδίο για τη δράση τους. Γιατί, φίλοι μου, όλα για το άτιμο το χρήμα γίνονται, ματαιότις ματαιοτήτων. Ποιος να τολμήσει να μιλήσει για αδικία; Ή για δίκαιη μεταχείρηση. Για το λόγο αυτό δεχόμαστε εθνικά το χλευασμό και την διεθνή υποβάθμιση της αξιοπιστίας μας. Άλλωστε έτσι πρέπει να γίνει, αυτό είναι το σχέδιο, το σενάριο για να διαχειριστούμε αυτήν την κατάσταση. Και έρχεται και το focus που άναψε τα αίματα και παράλληλα τα εθνικά λαμπάκια μας. Ανέβηκε η αδρεναλίνη, βρε παιδί μου. Μας ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Εθνικό εγκαφαλικό. Η καημένη η Αφροδίτη από θεά της ομορφιάς (την οποία και δε σεβάστηκαν) μετατράπηκε σε θεά της αρχέγονης γενετήσιας ορμής. Καημένη θεά, θα τρίζουν τα κόκκαλά σου! Πάντως, να που η αρχαία ελληνική ιστορία ήρθε στο προσκήνιο.
Και για να τα λέμε όλα, αν επρόκειτο για ένα σατυρικό περιοδικό ή για σχόλιο που στόχο είχε τη σάτυρα τότε δε θα χωρούσε αμφιβολία για την ελευθερία του λόγου που δικαιούται να έχει και να υφίσταται στο δημόσιο λόγο. Προφανώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει την πρόθεση του συντάκτη και προφανώς όλοι κρυφά την υποθέτουμε. Και αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ο τρόπος για να εκφράσεις την αντίθεση, την αγανάκτηση και την αποδοκιμασία σου. Η αληθινή σάτυρα έτσι εκφράζεται, έτσι υπάρχει ανάμεσα στη ζωή και τους ανθρώπους και έτσι την ταυτίζει μαζί τους. Αλλά η ειρωνική διαπραγμάτευση του θέματος είναι ότι η Γερμανία χρωστάει την αξιοπρέπεια ενός πολέμου κατοχής, τις ζημιές στα χωριά και τις ελληνικές επαρχίες στην καμπή του μεγαλύτερου πολέμου της ιστορίας, τις αποζημιώσεις από τα θύματα. Η μονομερής καταδίκη του παρελθόντος και του παρόντος, η διαχείρηση του μέλλοντος και η αγιοποίηση των μέσων που κατέστησαν τη χώρα διεθνώς υπόλογη οδηγεί σε επικίνδυνα και ναρκισσιστικά μονοπάτια. Και για να τελειώνουμε, η Ελλάδα ανέδειξε το μεγαλύτερο σατυρικό συγγραφέα, τον Αριστοφάνη. Επομένως, τα ηνία είναι δικά μας. Η σάτυρα είναι πιο ευφάνταστη και εύστοχη όταν το μυαλό είναι ελληνικό. Στην πραγματικότητα, όλοι οι εθνοπατέρες και οι προστάτες της εθνικής μας αξιοπρέπειας ξαφνικά με ένα υβριστικό γερμανικό δημοσίευμα θυμήθηκαν τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών. Τόσα χρόνια σε ποιο στάδιο βρίσκονταν οι εθνικές μας διεκδικήσεις, άραγε; Πέρα από τα φαινόμενα μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του ενδιαφέροντος επιχειρείται, αλλά τα προβλήματα σε κοινωνικό και οικονομικό και πολιτικό επίπεδο συνεχίζουν να υπάρχουν. Αλλά πολύ σημασία δόθηκε σε ένα δημοσίευμα που αντικατοπτρίζει την άποψη της γερμανικής κοινής γνώμης. Απλά δόθηκε στη δημοσιότητα με τον πιο αποκαλύπτικό τρόπο.
Το 67% των Γερμανών πολιτών είναι αντίθετο με την παροχή δανείου στην Ελλάδα σύμφωνα με δημοσκόπηση.
Με την οικονομική κρίση να σκύβει απειλητικά πάνω από το κεφάλια μας η εγκληματικότητα έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Οι περιπτώσεις ληστειών και ειδικά ενόπλων, η δολοφονίες ανθρώπων που έτυχε να περάσουν τη λάθος στιγμή από το λάθος σημείο, η ανύπαρκτη αστυνόμευση, το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους και τις καρδιές τους που προκαλεί το φόνο, η ησυχία που έγινε σειρήνα και τρυπάει τα αυτιά μας, μετέτρεψαν την πόλη σε άχαρη και άτακτη έκταση με χιλιάδες ξένους. Η πόλη των πολλών έγινε πόλη των αποξενωτικών μονάδων. Πόλη πολυάνθρωπη αλλά μοναχική και ερημική. Πόλη που ο ένας δεν αντέχει ή καλύτερα δεν ανέχεται την ύπαρξη του άλλου. Όπως το σήκωμα του ώμου μιας κοπέλας στο μετρό που προσπαθεί να αποφύγει το άγγιγμα ενός νέου που θέλει να καλύψει τον άδειο χώρο. Η εμπιστοσύνη μετατράπηκε σε μοναξιά. Η αξία του ιστορικού παρελθόντος και της διαχείρησης της μελλοντικής μνήμης έγιναν απαξία. Η αδιαφορία διαμορφώνει την πραγματικότητα. Κάποιος ρωτάει πώς να πάει στο Ερρίκος Ντυνάν στο μετρό αλλά κανείς δεν απαντά. Μη νομίζεις, όλοι ξέρουν αλλά με την ίδια συνομωτική αποστροφή του βλέμματος αποφεύγουν κάθε διαπροσωπική επικοινωνία. Κάπως έτσι εξηγούνται και οι πεταμένοι σελιδοδείκτες στις αποβάθρες του μετρό ή πάνω στα εκδοτήρια, σημαδημένοι από χιλιάδες πατημασιές, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Συντρίμμια μιας αποξενωτικής απρόσωπης μανίας που αναδείχτηκε σε παράδοση μιας πόλης με τα βιβλία και τα ακουστικά που κάποια τελευταία επιτυχία τα ξεπερνά γιατί ο τύπος έχει τόσο δυνατά τη μουσική του που σε κάνει να κουνιέσαι (sometimes I wanna give you up, sometimes I wanna leave you alone..). Με φόβο βέβαια, μη σε περάσουν και για τρελό, εδώ ο κόσμος καίγεται και ο άλλος χορεύει.. Η πραγματικότητα σε φανταστικές σελίδες και νότες. Αλλά εμείς δεν πτοούμαστε. Focusκασίλα μας, εμείς θα βγούμε από το βαγόνι και θα κατέβουμε στη σωστή στάση έστω κι αν πάρουμε σβάρνα τη γιαγιά με τα ψώνια στο ένα χέρι και κρατώντας το μπαστούνι στο άλλο που κανείς δε φιλοτιμήθηκε να της παραχωρήσει τη θέση του.. "Περιμένετε να βγούμε πρώτα και μετά να μπείτε κυρία μου"!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου