Sillage

Οι πιο κρίσιμες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση. Αυτό ακούω. Σε δελτία, σε εξαγγελίες, σε άρθρα, σε λόγους, σε συζητήσεις ανθρώπων. Μια πρόταση που είναι γεμάτη με εκβιασμό. Θα ψηφίσεις ένα μεγάλο κόμμα που εκκολάφτηκε από τη μεταπολίτευση και διακυβέρνησε τη χώρα αλλά απέτυχε πανηγυρικά. Βλέπω τους πολιτικούς αρχηγούς να σπέρνουν την Ελλάδα με τις περιοδείες τους, να υπόσχονται την ευημερία στους δύσκολους οικονομικούς καιρούς, τους ακούω που αναβιώνουν την αξία της συντροφικότητας, θα πάμε μαζί να σώσουμε την Ελλάδα, μπορούμε, αρχίζουμε και άλλα συναφή συναισθηματικά. Πίσω τους κυματίζουν σημαίες ελληνικές, αυτές που αφαίρεσαν με κάθε τρόπο από το αίμα τους, για την πολιτική τους καριέρα. Είναι χρέος τους, μας είπαν, να σώσουν την πατρίδα. Νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμα στην περίοδο μετά τη δικτατορία. Μα τόσα χρόνια έφτιαξαν ένα δικό τους βασίλειο στο οποίο κλείστηκαν, νομιμοποίησαν το ανήθικο και τις μη δημοκρατικές διαδικασίες, υπερχρέωσαν ένα ολόκληρο κράτος, είπαν ψέματα...

Τούτη την ώρα που το νησί ξεκόβει σα γαλέρα απ' την καταχνιά με λατίνια μύλους, μοιάζει να ταξιδεύει σε καιρούς του Αιγαίου παλιούς, όταν οι κρινοδάχτυλες πριγκιπέσες της παροναξιάς το 'παιρναν προίκα μαζί με ένα ρόδι για γούρι. Αίθουσα του Θρόνου του Τάσου Αθανασιάδη Μέσα από σένα της Ευανθίας Ρεμπούτσικα http://www.youtube.com/watch?v=q8gBhURAzvo&feature=related

Οι Ευρωπαίοι μας αποκαλούν υποτιμητικά βαλκάνιους. Δεν πειράζει! Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή η χώρα αξιώθηκε να γεννήσει και να ακούσει μια μεγάλη φωνή. Μια φωνή που έσπαγε καθώς τραγουδούσε για τις περιπέτειες μιας πόρνης, για τον έρωτα, για τον πόνο, για την ξενιτιά, για την αγαπημένη της πόλη, τη Θεσσαλονίκη, για τη ζωή ενός Βαλκάνιου, για την αγάπη. Μια φωνή που χρειαζόταν απλά ένα μικρόφωνο για να διαδοθεί λίγο πιο πέρα η έκταση, το βάθος, η ακεραιότητα και η αλήθεια της. Μια φωνή και ένας άνθρωπος που δε χρειαζόταν γυαλιά ηλίου για να κρυφτεί από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά που έκανε τα σώματα να ανατριχιάζουν, τις ψυχές να σπαρταρούν, τα μάτια να κλείνουν, να δακρύζουν από την ένταση του συναισθήματος. Εμείς εδώ στα νότια πηγαίναμε στα κέντρα διασκέδασης για να επαναλάβουμε μαζί του τη θλίψη, τον πόνο, το σκοτάδι, την πενιά του μπουζουκιού, τη δύναμη της φωνής, της μουσικής και του στίχου. Ένας άνθρωπος που πάντα χόρευε στο μουσικό στάσιμο της Ρόζας το ζεϊμπέκικό του. Δε χρει...

Gotye feat. Kimbra

Στα άσπρα πανιά, στο μπλε το απέραντο, στις αλμυρές μυρωδιές, στους ελεύθερους ανθρώπους, στα μέρη τα ανεμοδαρμένα. Παντελής Θαλασσινός

Ποιος είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει; Ποιοι είναι οι άνθρωποι; Είναι αυτοί που λυπούνται, που σιωπούν για λίγα λεπτά μπροστά σε ένα αποτρόπαιο γεγονός, αυτοί που αποστρέφουν το βλέμμα από ό,τι χαλάει την αισθητική τους, αυτοί που δεν αντέχουν τα αρνητικά πεδία; Είναι πολύ περισσότερο αυτοί που ξεχνούν, αυτοί που μένουν χωρίς μνήμη. Είναι οι άνθρωποι ένα ψέμα, μια αλήθεια, μια στιγμή, μια απόφαση, μια τύχη, μία επιλογή. Δεν ξέρω αν χωρούν λόγια, δεν ξέρω αν αρκεί η σιωπή, δεν ξέρω αν πρέπει να βρωντοφωνάξω για όλα όσα αισθάνομαι, για όσα παρατηρώ, για όσα επηρεάζουν τη ζωή και τη νιότη μου και λυπάμαι βαθύτατα. Είναι μεγάλο πράγμα να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να χάσει την αξιοπρέπειά του. Είμαστε μια κοινωνία, μια χώρα σε τόσο μεγάλο τέλμα, Θεέ μου! Όπου κι αν εναποθέσεις την ελπίδα σου, το τελευταίο κομμάτι πριν το τσιγάρο γίνει ολότελα στάχτη, αυτή καταστρέφεται. Τελικά θα γίνει ολότελα στάχτη. Πάλι διαδηλώσεις, πάλι κάτι ξεχασμένα ψευτοπιστεύω, πάλι θεωρίες, πάλι δακρυγόν...

Σε έναν τοίχο στα δυτικά προάστια είδα ένα σύνθημα γραμμένο που έλεγε τα εξής: Ναζί κανείς; Κανείς Ναζί.

Sade Καλό μήνα!