Sillage

Liberty, freedom, libert à , libert é , libertad, freiheit. Ελευθερία. Ίσως ένα τραγούδι δε φτάνει. Ίσως αυτή η στιγμή να σημάνει το τέλος του πολέμου για τον έρωτα, της εποχής των σουφραζέτων, των στιγμών που παθιασμένα κάποιος μέσα στο πλήθος αναφώνησε: « venceremos !». Το σύμπαν μας κινείται εκτροχιασμένο, πάνω στις ράγες που σκούριασαν και κάποτε σ’ αυτές χαράχτηκε με αίμα και νερό ένα μέρος τόσο δα, τόσο μικρό αλλά που απλώνεται σε όλο τον κόσμο. Αυτό το μικρό, μοναδικό, μοναχικό, ενοχικό αλλά ολοδικό μας. Ένα πρωινό ξύπνησα απ’ τις ακτίνες του ήλιου μέσα απ’ τις γρίλιες και φίλησα τα μάτια σου, τέντωσα την όσφρησή μου στον αέρα και μύρισα γιασεμιά, άνοιξα τα αυτιά μου και πλημμύρισαν μουσικές, με τα χέρια μου αγκάλιασα τον κόσμο. Χόρεψα μια φορά στη βροχή αγνοώντας τους «τρελούς» περαστικούς, μύρισα το βρεγμένο χώμα, άκουσα τους ήχους της φύσης, έστρωσα ένα τραπεζομάντηλο στο γρασίδι, έστησα ένα τσιμπούσι με εδέσματα και το μοιράστηκα με λίγους παθιασμένους ουρανίσκους. Π...

Barbarossa (ένα πάντρεμα της soul, της folk και της ηλεκτρονικής μουσικής) Απολαύστε! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας με όμορφες μουσικές!

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο σι, σι, σι. Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής. Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μού’ μαθε για τους ήχους. Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή, σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα, κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ. Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ, βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ, νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σαν μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρία, τόση βροχή για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη, πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ’ αυτή της τη μεροληψία όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα και μόνο εσύ, εσύ, εσύ. ...

Στις 28 Μαρτίου 1969, ο Γιώργος Σεφέρης, έσπασε τη σιωπή του και μίλησε στο BBC για την πολιτική κατάσταση της χώρας. 44 χρόνια μετά, τα λόγια του ποιητή που έγινε ο λόγος να αναφέρεται η Ελλάδα στο ένα από τα δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας, βρίσκουν την πιο μεγάλη αλήθεια τους στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η μεγάλη αλήθεια στην πιο μεγάλη τραγικότητα. 44 χρόνια μετά, σκιαγραφεί, εκφράζεται, αφουγκράζεται και απαντά με την πνευματικότητά του αντί για εμάς. Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα; Ξέχασα, είναι απορροφημένοι στο lifestyle, δεν έχουν καιρό για τέτοια... «Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν...