Είναι μια ήσυχη βραδιά απόψε, ίσα για να ακούσεις τις αναμνήσεις σχεδόν 7 χρόνων. Για μένα, μιας ζωής, πολύχρωμης και ποικιλότροπης. Πάλι, αυτά τα φώτα της πόλης, οι μυρωδιές και οι γειτονιές, τα βήματα σου που νομίζεις ότι χαράχτηκαν στα πεζοδρόμια, στα μέσα μεταφοράς, είσαι πλέον στην ιστορία της πόλης. Αυτά τα φώτα που πέφτουν πλέον βαριά κάτω απ' τον ουρανό, θαρρείς και επηρέασαν τους ρυθμούς και τους ανθρώπους της. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια. Αγρίεψαν οι καιροί, αγρίεψαν και οι άνθρωποι. Μια πόλη που διώχνει τα παιδιά της, μια χώρα που διώχνει τα παιδιά της. Προσπαθώ να μετρήσω που ακριβώς χωράει η ζωή 7 χρόνων, σε πόσες σακούλες. Οι κίτρινοι αυτοί τοίχοι που φιλοξένησαν χαρές, λύπες, αγωνίες, απογοητεύσεις, νίκες και ήττες, οι τοίχοι που μυρίζουν ακόμη την άχνα από τη ζωή γυμνώνονται. Μερικά πέταλα που ξεράθηκαν, φωτογραφίες που νοσταλγικά πάλιωσαν, κεριά που κάηκαν, όλες οι στιγμές σε ροζ μοσχοβολιστές σακούλες, δυο τρία γράμματα γεμάτα αισθήματα πολύτιμα και βαθιά, μερικ...
