Sillage

Γυρνώντας απογευματάκι σπίτι ένας ήλιος εξαφανισμένος για πολύ καιρό πρόβαλλε τις ακτίνες του και τις ελπίδες του δειλά από τα άχαρα σπίτια και τις πολυκατοικίες τους. Μια μαύρη φιγούρα διέσχιζε την οδό, μια ευθεία του μέλλοντος με σκέψεις τρελές και ελπιδοφόρες με το αεράκι να ανακατεύει τα μαλλιά και να αγνοεί τη μικρή κυκλοφορία των οχημάτων. Χάθηκα στο μικρό απέραντο δρόμο κοιτάζοντας τον παράδοξα για την εποχή του καθαρό ουρανό και κάνοντας στιγμιαία όνειρα. Μετά άνοιξα την πόρτα της δικής μου φριχτής πολυκατοικίας και πάτησα το κουμπί του ασανσέρ για τον τρίτο όροφο...

Γιατί έτσι απλά, αλλάζουμε.. Η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την εσωτερική από την επιδερμική αξιοπρέπεια έχει μόλις διασαλευτεί. Έγινε ένα κουβάρι, η εσωτερικότητα ξαφνικά ένα πουκάμισο αδειανό.. Γέμισε η ζωή από κομμάτια ενός παζλ που η θέασή του μοιάζει κατάφωρο ψέμα. Μείνε μαζί μου. Ο δαίμονας της αλλαγής μού πρστάζει να δέσω τα λόγια μου, τις πράξεις μου, τα γιατί μου. Κάποια στιγμή αγανακτεί και εκτονώνεται. Το να κολυμπάς στη θάλασσα ενός ηλίθιου και απόκοσμου πρέπει που σκοτώνει αξιοπρέπειες και αλήθειες κουράζει και ενίοτε πονάει. Ο κόσμος φαίνεται ίδιος. Μπερδεύει και μπερδεύεται. Λάθη και πάθη. Τα πρώτα οδηγούν στο χάος, στην κόλαση, τα δεύτερα μόλις στον παράδεισο. Η αλλαγή πετυχαίνει το σκοπό της μονάχα όταν η σύγκρουση είναι τόσο δυνατή που προκαλεί την τρέλα, όταν η αλήθεια φοβίζει, όταν ο άνθρωπος αγαπά..