Παρών
Την ώρα της πιο σπουδαίας μου δημιουργίας, ήσουν απών. Όταν ξυπνούσα τα βράδια, ήσουν απών. Και όταν τραβούσα τις κουρτίνες, ήσουν απών. Στις ηλιαχτίδες κι εκεί απών. Όταν έβρεχε κι όταν πλημμύριζαν οι δρόμοι, ήσουν απών. Στα ήσυχα βράδια, απών. Στους ξάστερους ουρανούς, αυτούς που φωτίζεται το σύμπαν μες στην καταχνιά, εσύ απών. Στην ησυχία , απών. Και στη βαβούρα, απών. Στα γέλια και στα γεμάτα ποτήρια, απών. Στις βουτιές στη θάλασσα, ήσουν απών. Στις στιγμές που κινδύνεψα, εσύ απών. Στο φως που δεν έσβησα κι εκεί απών. Στις άδειες αγκαλιές, απών. Κι όταν σιώπησα, ήσουν απών. Κι όταν κρύωσε ο καιρός, πάλι απών ήσουν. Κι όταν τυλίχθηκα με τα σεντόνια, απών. Κι όταν δάκρυσα, εσύ απών. Όταν ευτύχησα, ήσουν απών. Στους ανέμους και τις θύελλες και τη ζεστασιά στη φωτιάς, ήσουν απών. Όταν πόνεσα, εσύ απών. Και στις αυθόρμητες γκριμάτσες, απών. Και στη ζωή, στη ζωή, στη ζωή, εσύ απών. Πώς γίνεται να μην είσαι παρών;