tag:blogger.com,1999:blog-11098006370466678562024-03-05T05:10:08.060-08:00SillageΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.comBlogger421125tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-38433139316915377002023-03-26T10:01:00.005-07:002023-03-26T10:52:35.166-07:00Οι "Αθηναίες" της Σοφίας Κροκιδά, είναι ένα ταξίδι στον ανθρώπινο χωροχρόνο<p><span style="font-size: 12pt;">Εννέα
γυναίκες στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Στην πόλη του κόκκινου, στα μωβιά
δειλινά και τις γκρι μπορντούρες της αθηναϊκής ρουτίνας, ανάμεσα στη μαγεία και
τον ρεαλισμό, στις λεπτές γραμμές μεταξύ ρομαντισμού/ ευαισθησίας και
πραγματικότητας, οι <i>Αθηναίες </i>ξαναγεννιούνται, χαράσσουν ξανά τη ζωή τους,
θυμούνται, επιβιώνουν και ανακαλύπτουν τη ζωή απ’ την αρχή.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Με σημείο
αναφοράς την Αθήνα, η Σοφία Κροκιδά, θέτει στο κέντρο των διηγημάτων της τον
γυναικείο ψυχισμό και ιδεαλισμό, ιδωμένο μέσα από την αθηναϊκή παραζάλη, από
τις αμέτρητες όψεις που παίρνει η πόλη που μας γοητεύει και παράλληλα μας
απογοητεύει. Η μνήμη που προκαλεί πόνο, τα αστικά ερεθίσματα οξύνουν τις
θύμησες και αναπόφευκτα, οι Αθηναίες προσδιορίζονται και επαναπροσδιορίζονται,
μέχρι να βρουν τη δική τους απανεμιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η Σοφία
χρειάστηκε να επιστρατεύσει μεγάλες δόσεις λυρισμού, κατασκευάζοντας με
ιδιαίτερη μαεστρία τα διηγήματα που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. Μικρές
καθημερινές ιστορίες ηρώων, μιας ατελεύτητης Αθήνας, μιας πόλης με ατέρμονα
ερεθίσματα και μικρά καθημερινά θαύματα, ιστορίες για τη ζωή στην πόλη, που όταν
ολοκληρώνεται ο προορισμός της μέρας, η τελευταία πεθαίνει και την επομένη
επαναδημιουργείται. Μια βόλτα στην Αθήνα είναι και μια βόλτα στη ζωή και την
αναγέννηση εννέα γυναικών που διαμένουν στην Αθήνα. Μια νοσταλγική βόλτα στην
πρωτεύουσα, ένα γλαφυρό ταξίδι στην πρώτη μεγαλούπολη, σε αράδες που νομίζεις
ότι χαράσσεις με τα παπούτσια σου το αστικό πεζοδρόμιο, αντικρύζεις τα θλιμμένα
ξύλινα παντζούρια της δεκαετίας του ’60, ακούς το φημισμένο άνευρο βουητό, τρως
παγωτό στης Χαράς και κάνεις ένα πέρασμα από τις γειτονιές, στα πιο χαρακτηριστικά
σημεία της πόλης, εκεί που μυρίζει μόχθος και κόπος, όπου οι καθημερινοί ήρωες,
που προσομοιάζονται με τις <i>Αθηναίες</i>, γράφουν τις δικές τους ιστορίες με
χώμα και πηλό, ενίοτε τις αναβιώνουν μέσα από προσωπικούς σκοπέλους και στο
πλήρωμα του χρόνου, αγωνιούν να ξαναβρούν την προσωπική τους αφετηρία, χωρίς
δεκανίκια, ακολουθώντας την εσωτερική τους φωνή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η ξενάγηση
στην Αθήνα, όπως την εξιστορεί η συγγραφέας μας αλλά και οι ηρωίδες της,
αποτελεί μια νοητική ξενάγηση στον ψυχικό τους πυθμένα, μια βουτιά μέχρι την
προσωπική τους άβυσσο, ώσπου να βγουν στην επιφάνεια. Η Σοφία δημιούργησε τις <i>Αθηναίες</i>
σαν το διαπεραστικό, διεισδυτικό και κοφτερό της βλέμμα να έκανε τα πάντα
διάφανα, σαν όλα όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους και τις ερμητικές
πολυκατοικίες, τα ιερά και άλεκτα να τα κωδικοποίησε σε λέξεις, σύμφωνα με όσα
τα μάτια της αγάπησαν να βλέπουν και όσα η λεπτότητα της ψυχής της έχει
παρατηρήσει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Κι αν η
Αθήνα σκιαγραφείται σαν μέρος με φρενήρεις ρυθμούς, γίνεται, παράλληλα, η
αφορμή, οι ηρωίδες του βιβλίου, να βρουν ένα νόημα σε αυτό που λέμε ζωή. Σε
κάθε ιστορία, υπάρχει ένα ψυχικό ερέθισμα που θα αναβιώσει τα όνειρα και τις
προσδοκίες τους, επενδυμένα με την εμπειρία της ενήλικης ζωής. Ένα έρεισμα ως
αντιστάθμισμα στη σύγχρονη καθημερινότητα, μια συνθήκη επιβεβαίωσης ότι τα
σώματα που αναβοσβήνουν τα φώτα της μεγάλης πόλης και την κρατούν ζωντανή,
αποτελούνται τελικά από ψυχή. Εννέα διαφορετικές ιστορίες, εννέα διαφορετικά
βιώματα, εννέα διαφορετικές προσωπικότητες, με κοινό παρονομαστή τις ανθρώπινες
σχέσεις. Με διαφορετικές, όμως, αφετηρίες, οι ηρωίδες μας, μάς ξεναγούν στον
ιδιωτικό τους χωροχρόνο, στη σπουδαία διαδικασία της εσωτερικής τους
καταβύθισης, στο ταξίδι τους προς την ωριμότητα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στις μικρές προσωπικές ιστορίες που διηγήθηκε
η Σοφία και εκτυλίσσονται στην Αθήνα, περιγράφεται η αναγνώριση της βαθιάς
προσωπικής επιθυμίας και η ανθρώπινη δύναμη, μέσα από το
στάδιο της πτώσης, γιατί καμιά προσωπική μετάβαση δε συμβαίνει αβρόχοις ποσί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Οι <i>Αθηναίες</i>
μάς αφηγούνται την όμορφη πόλη, μου μοιάζει λίγο με την τραγουδισμένη του Μίκη
Θεοδωράκη. Μια πόλη μαγική, που έχει την ιδιότητα μέσα από το σκοτάδι της να σε
ωθεί να βρεις το δικό σου φως. Μου υπενθύμισαν ότι είναι η πόλη με τους
εκατομμύρια ανθρώπους τόσο οικείους μεταξύ τους, καμωμένους, όμως, από
διαφορετικό μετερίζι. Οι <i>Αθηναίες </i>μάς μίλησαν για τη συμπόνια στον εαυτό μας, την
ελευθερία, την ανάγκη να ακουμπάμε το χέρι στο διπλανό μας και να ξεκουράζεται
η ψυχή μας και να πλησιάζει έστω και λίγο την ψυχή του άλλου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στη γραφή της
Σοφίας, το διάχυτο φαντασιακό στοιχείο αντιτίθεται στον ψυχρό ρεαλισμό της
πόλης, τονίζοντας την ψυχική ανάγκη των ηρώων, για την αναζήτηση της ελπίδας,
της χαράς, της στροφής κατεύθυνσης στα λεπτά και τρυφερά σημεία της πόλης και
τελικά της ζωής τους, που έχουν απωλεσθεί, κρυφθεί, αποσοβηθεί ή επιδέξια
ξεχαστεί. Και ίσως ακριβώς σε αυτό το σημείο, επιλέγει η Σοφία να επικεντρωθεί,
στα χρωματιστά, στην ομορφιά, στη ζωτικότητα της πόλης αυτής. Επιχειρείται μια
στροφή του βλέμματος της συγγραφέως, της κατεύθυνσης των ηρώων αλλά και της
δικής μας, στον πυρήνα της εσωτερικότητας, στην αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης,
που ακολουθείται από την ενασχόληση με τη βαθιά γνώση του εαυτού και του άλλου
και τελικά στην προσωπική μας ευτυχία. Σε αυτήν που κερδίσαμε, στη ζωή που
βάφεται κόκκινη από ευτυχία, πάθος, αγάπη και γεμάτη από ζωή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrNRx54Kl8P-OyrfSTuHDAS499o4PQxsCwoaLvRGVCqnza4mBue7O-laHcOduSEd_jni_BGjffoQG2XxQnrpvrnS7upWSmsuBPgZ8jdUB8pdtBRaqnJ9R8J6iG2YS6MA7FaURbzjFbo9PQTnlUJcsPMSh3wLtD78MXWz8FDMzC9rLNRGOQbDF8lPdY/s940/Untitled%20design.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="940" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrNRx54Kl8P-OyrfSTuHDAS499o4PQxsCwoaLvRGVCqnza4mBue7O-laHcOduSEd_jni_BGjffoQG2XxQnrpvrnS7upWSmsuBPgZ8jdUB8pdtBRaqnJ9R8J6iG2YS6MA7FaURbzjFbo9PQTnlUJcsPMSh3wLtD78MXWz8FDMzC9rLNRGOQbDF8lPdY/s320/Untitled%20design.jpg" width="320" /></a></div>Τα δυο
στάσιμα χρόνια της πανδημίας, του εγκλεισμού στις οικογενειακές αλλά και
ατομικές μας εστίες, δε θα μπορούσαν να μην αποτελέσουν μέρος αυτών των τόσο
περιγραφικών διηγημάτων για τις κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις αλλά και τη
σχέση μας με τον εαυτό μας, με τη συμπερίληψη και την απλότητα που απαιτούνταν.
Γιατί ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνούμε αυτό που συνέβη για δύο χρόνια και
άλλαξε τις ζωές όλων μας, είναι ο βιωματικός, η αφήγηση των ιστοριών, όταν
έχουν ειπωθεί τόσα πολλά. Και αυτός είναι ένας τρόπος να θυμόμαστε, να μην
ξεχνάμε, να αποτινάσουμε και μέσα από την αυτή τη διαδικασία να βελτιώνουμε
ό,τι χρειάζεται. Και η αναφορά της Σοφίας, το κατάφερε.<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στα
διηγήματα, βρίσκουμε την Ελένη του μπλε στην <b>αιθάλη</b> του έρωτα και στο <b>νερό</b>
που εξαγνίζει. Μια ύπαρξη αιθέρια, που ίπταται, σαν την ερωτική αιθάλη, που δε
συμβιβάζεται με τα γήινα. Ζει και βιώνει απόλυτα, όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Στη στιγμή της άχαρης ενηλικίωσης ή αλλιώς της επαφής με τα γήινα, η Ελένη
βάζει τον εαυτό της στη θέση του παρατηρητή. Η Ελένη ξοδεύει αλλά δεν ξοδεύεται.
Τα σημάδια της Ελένης, το πριν και το μετά. Το σημάδι πριν, που γίνεται η
αφορμή να ξεκινήσει μια ιστορία και το σημάδι μετά, είναι εκείνο που την όρισε,
την άλλαξε, την προσδιόρισε. Γιατί αυτή την ιδιότητα έχουν τα σημάδια. Ποτίζουν
την εσωτερική σου ρίζα και ταυτοποιούν την προσωπική σου ιστορία. Και η Αθήνα της
Ελένης, της αιθάλης και του νερού, μπορεί να χωρέσει σημάδια και ξέρει να κρατά
κρυμμένα, τα ερωτικά μυστικά δύο ανθρώπων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η <b>βασίλισσα</b>
στο Πεδίον του Άρεως, βρίσκει τελικά τη διέξοδο που αναζητά. Το ταξίδι της προς
την ελευθερία είναι μια μεταμορφωτική διεργασία, που περιλαμβάνει ενοχλητικές
αναθεωρήσεις, νοητικές ζυμώσεις, προσωπικό θρήνο, αποστασιοποίηση από το - μέχρι
πρότινος - οικείο, πνευματικό θάνατο και τέλος, αναγέννηση και απελευθέρωση.
Και η Αθήνα γνωρίζει από ζυμώσεις. Συνδιαλέγεται η ίδια με πλήθος ετερόκλητων
ανθρώπων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η διάφανη
ηρωίδα της <b>κίτρινης Πατησίων </b>κάνει ένα γενναίο πέρασμα από την
παρελθοντική της αίγλη, από μια ζωή που πέρασε ανεπιστρεπτί, αντιστοιχίζοντας
γλαφυρά τα αστικά απομεινάρια μιας εποχής γεμάτης, αληθινής και μεταξένιας,
μπλεγμένα με τη σημερινή όψη της πόλης. Μια ιστορία κίτρινη, σαν τη ζωτικότητα
της λάμψης που αφήνει η χρυσόσκονη όταν η ματαιότητα, το αίσθημα της μοναξιάς
ανάμεσα στην πολυκοσμία, η αυτοτιμωρία της απόσυρσης, η αυτοεξορία από την
εγκόσμια κενότητα όχι σαν εξαναγκασμό αλλά σαν απόρροια ανάγκης και πράξη
επιλογής και η έλλειψη κατανόησης, μας καλούν να έρθουμε σε επαφή με την
ανθρώπινη φύση μας που συχνά ξεχνάμε. Μη μου πείτε ότι στην Αθήνα το αίσθημα
της μοναξιάς δεν παραμονεύει συχνά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στο <b>παγωτό
Σικάγο</b>, η Μπέμπα αγκαλιάζει τρυφερά τον παρόντα εαυτό της και αποδέχεται το
χρόνο που περνά σχεδόν ανέπαφα από πάνω της, κρατώντας ως πολύτιμο χαρτί
νεότητας τη μνήμη. Το παρόν και το μέλλον διασταυρώνονται, η αποδοχή, η απουσία
παραίτησης από τη ζωή, όσο εκείνη διαπερνά το κορμί μας, η ανάγκη για συμπόνια,
κατανόηση και αλληλεγγύη, διατρέχουν την ιστορία. Στις μεγάλες πόλεις, όπως η
Αθήνα, είναι περισσότερο αναγκαίο να αναζητήσουμε τη συμπόνοια. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στην <b>πόλη
καιόμενη</b>, η λιονταρίσια ορμή των νέων ανθρώπων εμποδίζεται από μια πρωτόγνωρη
παύση στις ζωές, η έντονη μοναχικότητα και η ανάγκη για επικοινωνία, σύμπνοια
και συμπόρευση με το συνάνθρωπο, είναι σπαραχτικά παρόντα και η εικόνα μιας
πόλης που έχασε το σκοπό της, ακουμπούν στη σκέψη του αναγνώσματος. Στην Αθήνα,
βρίσκουμε το κύτταρο των άπειρων ερεθισμάτων που χρειάζεται να γκρεμίσεις για
να χτίσεις, ακόμα και μετά το δελτίο των 9.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στη <b>σκόνη</b>,
είδα σε γραμμές, τη ζωή που αλλάζει, την τακτοποίηση των προτεραιοτήτων, το
κυνήγι της χίμαιρας, την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, το νόημα της ευτυχίας
σε μια σουρρεαλιστική βόλτα της Μυρτούς, μια βουτιά στο ασυνείδητο και την
εσωτερική της φωνή. Διάβασα για την αγάπη, τη μνήμη και τη λήθη, για το
ξεβόλεμα, το ρίσκο του ανήκειν, για τις επιλογές, όσα έμειναν και όσα έφυγαν,
όσα κρατήσαμε κι όσα με πόνο αποχωριστήκαμε. Στο κέντρο της ιστορίας και του
παρελθόντος, στην Αθήνα, η ζωή στρέφεται στο μέλλον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"></span></p>Το <b>δέντρο
του Ιούδα</b> συνδιαλέγεται με τους ευαίσθητους, ρομαντικούς ανθρώπους, με τις
λεπτές ψυχικές χορδές, με τη μαγεία, την ανθρώπινη χημεία, την αλήθεια της
στιγμής, τα ρίσκα, την αρπαγή ευκαιριών και στιγμών, τη στωικότητα, την εμμονή
στην παρατήρηση και όχι στο κοίταγμα και η Αθήνα είναι πάντα παρούσα να
χλευάζει τα οφθαλμοφανή.<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στο <b>υγρό
βύσσινο</b> θα ταυτιστούμε με τους φόβους, τα πρέπει, τα ψυχικά θρύψαλα, τα
ανέκφραστα πάθη, τα λάθη, τα βαρίδια των επιλογών, την οικειότητα και την
κατάσταση<br /> της αληθινής φιλίας. Η Αθήνα προσφέρεται για μια
άβολη αναδρομή στη ζωή μας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στο <b>φοίνικα</b>,
τέλος,<b> </b>συμπυκνώνεται το νόημα της ζωής, στις σύγχρονες σκιές ανθρώπων
που έχουν ονομάσει τη στείρα ανταγωνιστική ρουτίνα της Αθήνας, φυσιολογική
εξέλιξη της ζωής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Για μένα,
στα διηγήματα της Σοφίας η Αθήνα είναι ένας καμβάς. Οι ηρωίδες μας τοποθετούν
τα χρώματα και απελευθερώνονται. Όσοι τελικά καταφέρνουν να αξιοποιήσουν την
πολυπλοκότητα της πόλης για να ξαναβρεθούν με τον εαυτό τους, τότε ο σκοπός
έχει βρει το δρόμο του. Στη βουή του κόσμου καταφέρνουν να μη χάσουν την επαφή
με το κέντρο τους. Η Σοφία μου θύμισε ότι μας λείπει λίγη μαγεία! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Που ξεκινάει
η επιβίωση και που ολοκληρώνεται η πραγματική ζωή; Μήπως οι άνθρωποι, ανάμεσα
στην αστική κανονικότητα προσπερνούν την καθημερινή μαγεία και ποια
κανονικότητα είναι τελικά αποδεκτή; Ποια αφορμή υπάρχει για την πνευματική μας
ανάταση και όχι αλλοίωση; Ερωτήματα που γεννιούνται με το πέρας της ανάγνωσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Διαβάζοντας
τις <i>Αθηναίες </i>στο μυαλό μου ήρθε η οικεία μυρωδιά της Αθήνας, που για να είμαι
ειλικρινής, δεν ξέρω τον τρόπο να την προσδιορίσω! Και φυσικά θα κλείσω, με μια φράση του βιβλίου<i>. «Χαιρέτησαν τα νεοκλασικά με
τις ανάγλυφες κολόνες και τα αετώματα, την Κάζα ντ’ Ιτάλια, το σπίτι της Μαρίας
Κάλλας και το Πολυτεχνείο, τους γκρεμισμένους κινηματογράφους και τη «Χαρά»,
τόσα και τόσα αθέατα αθηναϊκά μνημεία που λυγίζουν κάτω από την αδιαφορία της
καθημερινότητας και ανθίζουν μέσα απ’ τα μάτια αυτών που βλέπουν».<o:p></o:p></i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><i><br /></i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><i>* </i>Οι <i>Αθηναίες </i>της Σοφίας Κροκιδά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις<i> Ανεμολόγιο</i></span></p>ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-51489462659501365892023-02-11T10:46:00.006-08:002023-02-11T10:50:46.994-08:00Η "Πλωτή Πατρίδα" του Δημήτρη Παπαχρήστου<p>Όπως σε κάθε βιβλίο που ξεκινώ έτσι και στην «Πλωτή Πατρίδα»
υπήρχε η αγωνία του τι ακολουθεί στις επόμενες σελίδες καθώς προχωράει η πλοκή.
Και η αλήθεια είναι ότι στις πρώτες του σελίδες, το βιβλίο μου θύμιζε κάτι από
το σουρρεαλισμό στους πίνακες του Νταλί. Μια υποψία από έννοιες που
νοηματοδοτούν την ύπαρξή μας και την καθημερινότητά μας. Όλα αυτά που μας
φέρνουν αντιμέτωπους με τη μοίρα ή την τύχη. Ο κ. Δημήτρης Παπαχρήστος, έφτιαξε
μια οικουμενική πατρίδα για όλους τους ανθρώπους, μια Πλωτή Πατρίδα και είναι
αυτή η πατρίδα που χωράει τα βάσανα, την ευτυχία, τη λαχτάρα, την αγωνία
απέναντι σε ό,τι επιφυλάσσει η ιστορία και η κοινωνία μας. Όπως ο ήρωας του
βιβλίου, ο Γιάννης Σιταράς, ο άνθρωπος απάτρις που - δανείζομαι τη φράση του
βιβλίου- «ξεκινάει απ’ το πουθενά και ταξιδεύει στο παντού». Το καφενείο του
Φώντα στην καρδιά της Αθήνας, γίνεται η καθημερινή συνήθεια μιας παρέας 5 ανθρώπων
με διαφορετικές καταβολές, πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά με μια κοινή αφετηρία,
το κυνήγι της ευτυχίας όπως την ορίζει ο καθένας τους ξεχωριστά. Αριστεροί και
δεξιοί, μορφωμένοι ή μη, σπουδαίοι ή λιγότερο σπουδαίοι, όλοι τους απάτριδες
και εξόριστοι της δικής τους ζωής, έκπτωτοι ή όχι, οι ήρωές μας, αγωνίζονται να
γίνουν οι ήρωες της δικής τους ζωής, να βρουν ποιο τελικά είναι το νόημα της
ζωής. Οι δυνατές φιλίες, η γονεϊκή αγάπη που εκφράζεται ως εξής από τον ήρωά
μας: «Είσαι αυτό που δε βρίσκω πουθενά» είναι αξιοσημείωτες αναφορές στο
βιβλίο, θέματα που δεν ξεφεύγουν απ’ τις συμβάσεις της κοινωνίας μας.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Qymh4ft2oIAWeeh3FMVtjm-ug24glBJNegjOk9zYNj0CWIvb5jp7bJbsMVLW3ZaI3Dl4nxkgUblqcRIXXKFchk2xdq9K1yU9pcaNPWrBu9rIgugUxTUpnZnoGT1rSF7PI3UFTkrZUH3PDjrnXKUbizpsnuDbKDGMHObzGcIdmxEbkVLdQor_nrEb/s1281/thumbnail.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1281" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Qymh4ft2oIAWeeh3FMVtjm-ug24glBJNegjOk9zYNj0CWIvb5jp7bJbsMVLW3ZaI3Dl4nxkgUblqcRIXXKFchk2xdq9K1yU9pcaNPWrBu9rIgugUxTUpnZnoGT1rSF7PI3UFTkrZUH3PDjrnXKUbizpsnuDbKDGMHObzGcIdmxEbkVLdQor_nrEb/s320/thumbnail.jpg" width="180" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στα πέτρινα χρόνια της κρίσης, του λησμονημένου πια
περιστατικού της <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Marfin</span>,
του πρόσφατου νομοσχεδίου για τους ομόφυλους και της κίνησης των απελπισμένων
έξω απ’ τη Βουλή, το καφενείο της στοάς, είναι η μικρογραφία αυτής της κοινωνίας,
των δικών μας χρόνων, με εμφανή τα κατάλοιπα του εμφυλίου και της δικτατορίας.
Το καφενείο γίνεται η στοά της μνήμης, των αισθήσεων και των παραισθήσεων, με
αναδρομές στο παρελθόν των ηρώων καθώς όπως αναφέρεται «το παρελθόν της κάθε
στιγμής είναι η ζωή μας και ο πρόλογος του μέλλοντός μας. Είναι μεγάλο πράγμα η
ανάμνηση. Τα βάζει με την αιωνιότητα. Το ίχνος της την ξεπερνάει.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Νομίζω ότι η «Πλωτή Πατρίδα» είναι ένα βιβλίο για την ίδια
τη ζωή. Για τους αγώνες των προγόνων που έγιναν ιστορία και τους νεότερους
αγώνες που μας κληροδότησαν αυτοί. Είναι ένα βιβλίο για τους αγώνες που δίνουν
οι συνάνθρωποί μας για την πνευματική τους ελευθερία, τις εσωτερικές τους
μάχες, τις μάχες με το υπερβατό και το ανυπέρβλητο. « Η ελευθερία είναι η
σκλαβιά μας όταν δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε», όπως αναφέρεται. Και το
καθολικό ερώτημα τι είναι τελικά η ευτυχία; Η πραγματικότητά μας είναι η
ευτυχία μας ή όσα φανταζόμαστε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους; Για να
χρησιμοποιήσω μια φράση του βιβλίου, «Η πραγματικότητα ξεπερνάει και την πιο
τρελή φαντασία. Όποιος περιμένει να τον απελευθερώσουν μια ζωή θα είναι σκλάβος».
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στην ιστορία του βιβλίου, σκιαγραφείται γλαφυρά η εναγώνια
προσπάθεια του ανθρώπου να ευτυχήσει και με έκανε να σκεφτώ ότι η ευτυχία
βρίσκεται σε αυτή τη ζωή, στα ζώντα πράγματα, στα ζώντα πρόσωπα, στα λάθη και
τα πάθη μας που αν καταφέρνουμε να ξεπερνάμε γίνονται η κληρονομιά και η
προσωπική δική μας ιστορία, ο δρόμος μας προς την ευτυχία. Ότι ο φόβος είναι
υπαρκτός και πολλές φορές φρενάρει τις επιλογές μας, μα ίσως πρέπει να γίνει
δύναμη ατόφια για να προχωράμε μπροστά. «Η ζωή δεν είναι ένα μυθιστόρημα, ούτε
ένα ποίημα, είναι πρόσθεση, είναι αυτό που ζούμε.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η Πλωτή Πατρίδα έχει, επίσης, μια σπουδαία αναφορά στην
οικουμενικότητα. Αμερική, Ελλάδα και Φινλανδία όλος ο κόσμος γίνεται ένας
τόπος. Ο καπετάν Γιάννης που μεταφέρεται στον κόσμο και στο χρόνο, ένας
απελπισμένος θαλασσόλυκος ενσαρκώνει τα πάθη όλων των ανθρώπων της γης,
ανεξάρτητα απ’ το χρώμα, τη φυλή ή τη θρησκεία τους. Τι χρώμα έχει η μητρότητα
ή η πατρότητα, τι χρώμα έχει ο ρατσισμός ή η ισότητα. Τι χρώμα έχει η αξία του
ανθρώπου. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMC8gBsfuNTIEBFomL5Kyzb5SdVdiuGhyFG61--LDi3rMHYw0abaYqRV1vFgfWh2Jxa38VCV_thkC-NDz32rkConWPyyDy73lMNK5rROn6KD9D4-0FlhxpnUhuXZ-rlCBDUcWzUjmAhALbmNUysWSWXJkU52CBlLkGMmL34HEMNIwjksQzm52Zdw2m/s480/34199474_1023700914455817_7567404008122351616_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="480" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMC8gBsfuNTIEBFomL5Kyzb5SdVdiuGhyFG61--LDi3rMHYw0abaYqRV1vFgfWh2Jxa38VCV_thkC-NDz32rkConWPyyDy73lMNK5rROn6KD9D4-0FlhxpnUhuXZ-rlCBDUcWzUjmAhALbmNUysWSWXJkU52CBlLkGMmL34HEMNIwjksQzm52Zdw2m/s320/34199474_1023700914455817_7567404008122351616_n.jpg" width="320" /></a></div><br />Τολμώ να πω ότι ταυτόχρονα, ο συγγραφέας μας, καταφέρνει με
μεγάλη δεξιοτεχνία να τονίσει την ελληνικότητα που είναι διάσπαρτη στη γη. Το
ελληνικό στοιχείο που είναι παρόν στον κόσμο ύστερα από πολέμους, αγώνες και
διωγμούς, όπως διαμορφώθηκε από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Μιλά για τον
ξεριζωμό και την ξενιτιά, την απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους και κατατρώει
τις σχέσεις τους. Στον τρόπο που αλλοτριώθηκαν οι άνθρωποι, στους δεσμούς τους
ιερούς και απαράβατους που σπάνε και μόνο στο έσχατο σημείο του θανάτου
καταφέρνουμε να κατανοούμε την αξία τους. <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">«Αξίζει η ζωή μας», όπως λέει το βιβλίο μας, σαν την Εϊρέ: τον
αέρα της ζούγκλας. Αξίζει ο αγώνας μας για την ευτυχία και την ελευθερία. Η
Πλωτή Πατρίδα είναι ένας ύμνος για τη μάνα, τον πατέρα, για τα αρχετυπικά
πρότυπα και το θρήνο για τη σχέση γονέα – παιδιού.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και τέλος, ο έρωτας; Αυτός που μας διαπερνάει και μας
ξεπερνάει; Που μας κάνει να καιγόμαστε και να αναγεννιόμαστε απ’ τις στάχτες
μας και πάλι να καιγόμαστε. Γινόμαστε όλοι σκλάβοι του. Μόνο ο έρωτας μπορεί να
νικήσει το θάνατο. Και έτσι μεταφράζεται και στο βιβλίο. Ο καλύτερος τρόπος να
μιλήσω γι’ αυτόν και να κλείσω αυτήν την παρουσίαση είναι μέσα από τα παρακάτω
λόγια του βιβλίου: «Άλλο η αποκατάσταση και τακτοποίηση, για το υπόλοιπο του
βίου που κανείς δε γνωρίζει, άλλα ο φόβος ορίζει και άλλο ο έρωτας που τίποτα
δε λογαριάζει. «Ένα μυθιστόρημα είναι η ζωή. Μπορείς να ζήσεις χωρίς το μύθο;
Μπορείς να ζήσεις χωρίς τον κίνδυνο, χωρίς την αγωνία; Μπορείς να ζήσεις χωρίς
την ελευθερία; Χωρίς το όνειρο; Μπορείς να ζήσεις χωρίς τον έρωτα; Χωρίς την
αγάπη; Χωρίς να πιστεύεις πως η ουτοπία μπορεί να βρει τον τόπο της;»<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">*Από την παρουσίαση του βιβλίου, όπως εκφωνήθηκε από την υποφαινόμενη, που έλαβε χώρα στο Αυλωνάρι Ευβοίας, το Μάϊο του 2018</p><p class="MsoNormal">"Πλωτή Πατρίδα", Δημήτρης Παπαχρήστος,</p><p class="MsoNormal">Εκδόσεις Τόπος, 2018</p>ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-63045366853716037812023-01-12T04:39:00.002-08:002023-01-12T04:39:16.109-08:00Το «Ταξίδι στα Κύθηρα» είναι ένα αληθινό ταξίδι.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvHvCbGl_hdEjxe16nIUYrCB6NahBByGRDJp1PVZvI_E0gz1LyOyP6ebMRhkHjGXiWev3ecCnbjubyWvR4ppPvHD59g01pbMozzrhUfEiovVoWW4d8kXU_Vto7EdNJb1U0kGEz2MGoRADUfOnRSnXYtISac8mfSeOErgBAHVeF-hs_G11szyQ2B0Hq/s1000/b935320ed1df17caf34b04b64f3d8fde.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="568" data-original-width="1000" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvHvCbGl_hdEjxe16nIUYrCB6NahBByGRDJp1PVZvI_E0gz1LyOyP6ebMRhkHjGXiWev3ecCnbjubyWvR4ppPvHD59g01pbMozzrhUfEiovVoWW4d8kXU_Vto7EdNJb1U0kGEz2MGoRADUfOnRSnXYtISac8mfSeOErgBAHVeF-hs_G11szyQ2B0Hq/s320/b935320ed1df17caf34b04b64f3d8fde.jpg" width="320" /></a></div><br />"Γυρισμένη το 1984, τριανταπέντε περίπου, χρόνια μετά τον εμφύλιο, μέρος της τριλογίας της Σιωπής, η ταινία στέκεται στο ύψος της ιστορικής μνήμης και τοποθετεί στο κάδρο της, την σύνθλιψη της ψυχής του ανθρώπου, το ταξίδι χωρίς γυρισμό, την εμμονή στη μνήμη και την αδυναμία της λήθης όσων γεγονότων σημάδεψαν για πάντα τις ανθρώπινες ζωές".<div><br /></div><div><br /></div><div>Ολόκληρο το άρθρο για την ταινία - δίδαγμα σε επίπεδο περιεχομένου και αισθητικό, στο Influencemag.gr </div><div><a href="https://influencemag.gr/%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%ba%cf%8d%ce%b8%ce%b7%cf%81%ce%b1/" target="_blank">https://influencemag.gr/%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%ba%cf%8d%ce%b8%ce%b7%cf%81%ce%b1/</a></div><div><br /></div>ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-58987491790339093672023-01-07T14:45:00.004-08:002023-01-10T07:46:22.895-08:00Στη Μέσα (μας) Μάνη <p>Επειδή τα ημίμετρα δε χωρούν στις μεγάλες αγάπες, τη Μάνη ή
θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις. Η εξάμηνη παραμονή μου στη βασίλισσα της Λακωνίας,
μου άφησε χαμόγελο, λαχτάρα για επιστροφή και αυτονόητη πρόταση για απόδραση σε
γνωστούς και φίλους.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα χρειαστεί να οδηγήσετε για περίπου 3,5 ώρες από την Αθήνα
και το εξαιρετικό οδικό δίκτυο, τουλάχιστον μέχρι τη Σπάρτη, είναι βασικά συστατικά
που κάνει την απόφαση να την επισκεφτεί κανείς, ευκολότερη. Στις αποσκευές δεν
απαιτούνται πολλά, αλλά αρκετή όρεξη και σωστός προγραμματισμός για όσα
επιθυμείτε να ρουφήξετε από αυτόν τον τόπο με την ιδιαίτερη ομορφιά. Στον
απέραντο αυτοκινητόδρομο που θα ακολουθήσετε μέχρι να φτάσετε στον τελικό
προορισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθείτε μοναξιά, γιατί σταθεροί συνοδοιπόροι
είναι η πράσινη πανδαισία κατά μήκος, μπερδεμένη με ορεινούς όγκους, ιδιαίτερα
όσο πλησιάζετε στον επιβλητικό Ταΰγετο και η άγουρη μυρωδιά της ελιάς, που έχει
ποτίσει τη μανιάτικη γη και στα σίγουρα θα κάνει το στέρνο σας να φουσκώσει,
για να περιμαζέψει η όσφρηση όποιο ίχνος από την εθιστική μυρωδιά.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5Dh717KQWZSPyUOFWV0ffVpB029z5StePcAEfvLnZh4gWXh5spZl6WkbqBJac2mK0JGGbO3x1kZDTHzKQtiYKoPTB8GEEpfSkhNgnljMZUpN567hS0rVaQb1zE4-7SMhQnDE16K3fTQxOTSUOl1sqHcXoAu_LFgcxBi9abJAcO6XE3ytxZ6bclrDU/s1434/IMG_20220930_134246.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1434" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5Dh717KQWZSPyUOFWV0ffVpB029z5StePcAEfvLnZh4gWXh5spZl6WkbqBJac2mK0JGGbO3x1kZDTHzKQtiYKoPTB8GEEpfSkhNgnljMZUpN567hS0rVaQb1zE4-7SMhQnDE16K3fTQxOTSUOl1sqHcXoAu_LFgcxBi9abJAcO6XE3ytxZ6bclrDU/s320/IMG_20220930_134246.jpg" width="241" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNormal"></p><br />Εδώ, λοιπόν, είναι η Μέσα Μάνη. Το μεσαίο από τα τρία δάχτυλα
της Πελοποννήσου, που αν και ζωντανεύει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, τα τοπία
που συνδυάζουν την άγρια ορεινή ομορφιά με τη θέα της απέραντης θάλασσας, όσο
σκαρφαλώνεις στα ψηλά, είναι πάντα παρόντα και δεν μπορούν παρά να έχουν μόνο
στόχο να καθηλώνουν το βλέμμα και να ησυχάζουν το νου. Στην πόλη με τα δύο
πρόσωπα, την Αρεόπολη, καθώς και τον δρόμο που οδηγεί σε αυτήν, στην πόλη με το
έντονο ιστορικό στοιχείο, τις εδραιωμένες σημαίες με την επιγραφή «Νίκη ή
Θάνατος» και το άγαλμα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη να δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας,
η πέτρα στα κτίρια και στο έδαφος, προσδίδει έναν αέρα άλλης εποχής. Ένα
αίσθημα μυστήριο που ασυνείδητα σε καταβάλλει καθώς κατηφορίζεις στα σοκάκια της
μέχρι το άκρο της με τη μοναδική μπλε θέα του Μεσσηνιακού κόλπου. Είναι ίσως, το
γεγονός ότι υπήρξε η πρωτοστάτης της Ελληνικής Επανάστασης και αυτό αποτελεί μέρος
της ιδιοσυγκρασίας της πόλης. Άλλωστε, όπου και να στραφεί το βλέμμα η
κυριαρχία των «Μαυρομιχαλαίων» υπενθυμίζει στον ταξιδιώτη την ιστορικότητα και
τη μνήμη, την εξέλιξη και το χαρακτήρα.<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε ο κ. Γιάννης, ένας από τους επιχειρηματίες
της Αρεόπολης, «η πόλη αυτή δεν κοιμάται ποτέ, ο κόσμος κυκλοφορεί και το χειμώνα
και τα καταστήματα ανοίγουν και κατά τους χειμερινούς μήνες». Η γλυκιά πρωινή νωχελικότητα
λαξεμένη με τις ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν σώμα και καρδιά,
αντιπαραβάλλεται με τη βραδινή ζωντάνια από τα ακούραστα φώτα της εστίασης και τις
ανθρώπινες φωνές της ανεμελιάς. Αυτή είναι η Αρεόπολη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"></p>Κι αν ακόμα η επιθυμία να αισθανθεί κάποιος περισσότερο τη
θαλασσινή αύρα είναι ισχυρή, το Λιμένι και το Νέο Οίτυλο έχουν το προσόν να
προσφέρουν αρκετή μαγεία με τη γραφικότητά τους, εκεί που η χαρακτηριστική
πέτρα ακουμπά τη θάλασσα. Και μη βιαστείτε να εγκαταλείψετε νωρίς αυτά τα δύο
γραφικά παραθαλάσσια μέρη που γειτνιάζουν, γιατί θα έχουν χάσει την ευκαιρία τα
μάτια σας να δουν ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα, στο σημείο που ο ήλιος
κοιμάται για να προετοιμαστεί η ζωή για την επόμενη μέρα.<p></p>
<p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0QkopHMXOK8FamZOf0zRSSchNdt6uduV1pDmNoOB2KqXE1g2gmIoUAcN8MtYcSf3VgX0vihklFewwviLFqP6j_WlE9K8sHS6w9TJY2OhdLEfFjK_9gmXb92Kriz8rqQgJsTwqe90_98lxNj2es6cLtxel_ekQ1O-hGrzqxnd9nKn1JjH_Pg4cxQlj/s2475/IMG_20220921_180238.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="2475" height="140" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0QkopHMXOK8FamZOf0zRSSchNdt6uduV1pDmNoOB2KqXE1g2gmIoUAcN8MtYcSf3VgX0vihklFewwviLFqP6j_WlE9K8sHS6w9TJY2OhdLEfFjK_9gmXb92Kriz8rqQgJsTwqe90_98lxNj2es6cLtxel_ekQ1O-hGrzqxnd9nKn1JjH_Pg4cxQlj/s320/IMG_20220921_180238.jpg" width="320" /></a></div>Ο απρόβλεπτος και ασυνήθιστος χαρακτήρας της Μάνης, συνίσταται
στην απαράμιλλη εκκεντρικότητά της. Είναι η τοπιογραφία των αντιθέσεων, που σε
εθίζει μοιραία και απόλυτα. Απ’ τη μία οι αμέτρητοι βυζαντινοί πύργοι δεσπόζουν
στα βουνά που περιβάλλουν τα κρυμμένα χωριουδάκια, απ’ την άλλη οι ορεινοί όγκοι
που καταλήγουν στις παραλίες αλλά και τα τουριστικά λιμανάκια και η
μοναχικότητα που αποπνέουν ορισμένα μέρη της. Μια ζωγραφιά που το αόρατο χέρι της
φύσης να αποτύπωνε τη μοναδικότητα, χωρίς περιττά φτιασίδια.<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal">Στο μυαλό μένουν πάντα οι εμβληματικές παραλίες, άλλοτε
μεγάλες, όπως εκείνη του Μαυροβουνίου, ιδανική για τα φασαριόζικα καλοκαίρια, από
αυτά με τη γλυκιά ραστώνη του κοσμοπολίτικου, που δεν ενοχλεί, δεν κομπάζει,
δεν επιδεικνύεται. Άλλοτε - ίσως στις περισσότερες περιπτώσεις - μικρά
κολπάκια, με γαλαζοπράσινα νερά όπου τα δέντρα από τα βουνά για να δηλώσουν την
περηφάνια για το κάλλος τους, φωτογραφίζονται σε αυτά, τα άσπρα βότσαλα φωτίζουν
τη χρωματική παλέτα και η αίσθηση του να ζεις σε περασμένες δεκαετίες, όπου η
φύση ήταν αρκετή για την ευτυχία, είναι κάτι περισσότερο από παρούσα.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja3iTH9haUaOTTYYQux8sR3o2KYpOs0_rKkEtlhHtPAKC_32O10toM_SIkGg_w-XIbn8PMFF1gT8Ks-GuJCVisUGQbxwL2zVEA3k66RDR93HhlLauDTqDmg2dL_ZW0ApUrM9A9nVVNXc7wBpFpfT6itsH7t6rtxAHwui8huJ-wAH0lfgYK0BEcK93Z/s2475/IMG_20220930_141356.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="2475" height="140" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja3iTH9haUaOTTYYQux8sR3o2KYpOs0_rKkEtlhHtPAKC_32O10toM_SIkGg_w-XIbn8PMFF1gT8Ks-GuJCVisUGQbxwL2zVEA3k66RDR93HhlLauDTqDmg2dL_ZW0ApUrM9A9nVVNXc7wBpFpfT6itsH7t6rtxAHwui8huJ-wAH0lfgYK0BEcK93Z/s320/IMG_20220930_141356.jpg" width="320" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Μέζαπος, Άλικα, Αλύπα, Καρδαμύλη, είναι μερικοί από τους πιο
κινηματογραφικούς κολπίσκους που ο τρόπος δόμησής τους είναι τέτοιος, που για
να τους ανακαλύψεις μοιάζει να πρέπει να ανοίξεις με το χέρι σου τη μανιάτικη
τοπιογραφία. Νοτιότερα βρίσκεται το ακρωτήρι Ταίναρο, που σύμφωνα με το μύθο
ήταν η είσοδος για την κάθοδο των ψυχών στον Άδη. Στη διαδρομή για το νοτιότερο
άκρο της Ευρώπης, θα συναντήσεις δαιδαλώδη βουνά αλλά με θέα την απεραντοσύνη
του Λακωνικού κόλπου, αν επιλέξεις την ανατολική πλευρά. Τα δυο γαλάζια που
τέμνονται και σχηματίζουν μια νοητή κορυφογραμμή. Μια διαδρομή μοναχική, με το
υπάρχον δέος να κατακλύζει το είναι σου, αλλά ο τερματισμός αποζημιώνει κάθε σκέψη
για οπισθοχώρηση, εγκατάλειψη και λιποταξία. Σήμερα, αποτελεί μέρος πεζοπορίας,
διασχίζοντας μια διαδρομή από το Φάρο μέχρι το Ταίναρο, που αν επιλέξεις να
πραγματοποιήσεις, είναι απαραίτητος ο κατάλληλος εξοπλισμός. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στη Μάνη πρέπει να δοκιμάσεις την τοπική τσουχτή μακαρονάδα
και την παραδοσιακή γαλατόπιτα, να περπατήσεις στο λιμάνι του Γυθείου αλλά και
στα σοκάκια που είναι καρφωμένα στο βουνό του. Στη Μάνη πρέπει να μιλήσεις με τους
ανθρώπους της, να είσαι ανοιχτός στην γνήσια ντομπροσύνη τους και ειλικρινής.
Στη Μάνη θα σου πουν ότι έχεις τα καλύτερα μάτια του κόσμου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η Μάνη είναι ο τόπος που διασταυρώνονται η ιστορικότητα με τον
κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, είναι πλούσια και ταυτόχρονα δωρική και κλασική, με αρχέγονη
ομορφιά και ατόφια, σε βαθμό που αγγίζει το απόλυτο.<o:p></o:p></p>ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-48933746760806067932022-12-06T14:16:00.003-08:002022-12-06T14:44:08.593-08:00Μάθε παιδί μου γράμματα<p><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">και είχαμε τα όνειρά μας για ελπίδα</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να είσαι </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">περήφανος,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να </span><span style="animation-name: none; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><a style="animation-name: none; color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; transition-property: none;" tabindex="-1"></a></span><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">υποστηρίζεις </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">το δίκαιο,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να έχεις δύναμη να τάσσεσαι</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">με τον αδύναμο,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να μην υποτάσσεσαι,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να ακολουθείς το ασυμβίβαστο,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να στέκεσαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να ορίσεις </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">εσύ </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">την τύχη σου.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου γράμματα, μας έλεγαν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">στα κρύα, υποβαθμισμένα σχολειά </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">που βγάζουν διαμάντια</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">αντί για τα διαμαντένια κολέγια </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">των αρίστων.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να διεκδικείς με τους αγώνες σου </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">τη λευτεριά σου,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">την ανεξαρτησία σου,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">την επαγγελματική σου εποποιία.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να βλέπεις,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">πέρα απ' τα σύνορα των ματιών σου,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να παγώνει η ψυχή σου,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">με τις εν ψυχρώ </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">δολοφονίες </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">παιδιών,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να βουβαίνεσαι,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">στην εικόνα των ανέστιων, </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">των απόκληρων.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">γιατί είναι επικίνδυνο να περπατάς </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">στα αθηναϊκά στενά</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">με την εφηβική ανεμελιά.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να σιωπάς, </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να μην περπατάς, </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να μη μιλάς, </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να μη ζεις,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">γιατί οι τακτοποιημένοι,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">παραμονεύουν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να σε λοιδορήσουν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να σε αμφισβητήσουν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να σε κατηγορήσουν.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να σε χειροκροτούν</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">απ' τα μπαλκόνια</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">και στα καθημερινά</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">να σου ρουφούν ενέργεια </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">και αίμα.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για να ζητούν υποταγή,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">υπακοή</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">και</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">ευγνωμοσύνη,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για τα μοιρασμένα κουπόνια τροφής,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">στέγης,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">επιβίωσης.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για τα όνειρα που συνθλίφτηκαν.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">ΑΛΛΑ</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">Μάθε, παιδί μου, γράμματα, μας έλεγαν,</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">για την πάντα υψωμένη προς τον ουρανό γροθιά.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space: pre-wrap;">~ Με αφορμή ένα παιδί 11 ετών στις Σέρρες που έφυγε στο σχολειό του και ένα 16 ετών που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση αλλά και τόσες άλλες αφορμές...</span></p>ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-81062009156511159782021-01-09T13:07:00.002-08:002021-01-09T13:08:44.018-08:00Wedding dress: 3 options to sunshine<p><span style="font-size: 14pt;">At your most important day of your life, you may seem
unique within your elegance. Choosing your wedding dress is the sweetest
confusing process you’ve ever taken.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">I can admit that you should challenge yourself, dare
to try more than 3 kind of styles and be prepared to change your initial mind.
But, as a wedding planner, I have gathered two articles that help you out
finding your own dress style, aligned with your personality without being
confused. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><i>Sarah Z. Wexler and Blair Donovan</i> at her article <a href="https://www.brides.com/gallery/wedding-dress-shopping-tips">“How to Choose Your Dream Wedding Dress: 70 Things to Know”</a> exhibits in a sharp-witted
way the appropriate elements to choose the dress of your dream. She highlights 70
points including the cost/budget, style choices and the way you look like with
any of them.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p><br /></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="line-height: 130%;"><o:p><span style="font-size: 14pt;"> </span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="font-size: 14pt; margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKnNgqQz6q8JzCklTJr5L0Tc1ZyP7asNmafVshBhf5k_3bBfDU3HRWjULj4HxmoapktX4HGrufHw95cny118e1zcho0XKmL_AGk-LeZuSJdlJMveFs8pZ4lFX6DWGNb278_ApG19xpwOA/s270/dress.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="187" data-original-width="270" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKnNgqQz6q8JzCklTJr5L0Tc1ZyP7asNmafVshBhf5k_3bBfDU3HRWjULj4HxmoapktX4HGrufHw95cny118e1zcho0XKmL_AGk-LeZuSJdlJMveFs8pZ4lFX6DWGNb278_ApG19xpwOA/w320-h222/dress.png" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p><br /></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">The second article titled <a href="https://www.brides.com/story/how-to-find-the-perfect-wedding-dress">“5 Easy Steps for FindingYour Perfect Wedding Dress”</a> written by <i>Hillary Hoffower </i>is more comprehensive than
the first and describes the five most famous loads to follow making your
choice. She engages five components from image to your rehearsal mood that are
able to find “the one”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">Following these two articles, let me highlight in 3
points that inevitably make your choice easier, more flexible and of course the
most suitable to you.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;"></p><ul style="text-align: left;"><li><span lang="EN-US" style="font-family: Symbol; font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">Consider
scene and photos: </span></b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">It seems simple but when you look
back to the photos after your wedding you certainly notice how you and your
dress aligns with the scene.<b><o:p></o:p></b></span></li><li><span lang="EN-US" style="font-family: Symbol; font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">Be
open: </span></b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">Keep in mind that you may find the dress of your
dreams in unreachable choices to you. Dare to try beyond your closed-type style.<b><o:p></o:p></b></span></li><li><span lang="EN-US" style="font-family: Symbol; font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-bidi-font-weight: bold; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">Be
you: </span></b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">Make the choice. Your choice. The choice that suites
you, make you happy, make you sunshine.<b><o:p></o:p></b></span></li></ul><!--[if !supportLists]--><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">If I should make an advice to you is to enjoy the
process, make it simple and be calm. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="margin-left: 180.0pt; text-align: right;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><i>I
am an editor and prime seeker of digital marketing specialism. I’ve, just,
finished my course titled Engagement & Nurture Marketing strategies at <a href="https://www.coursera.org/learn/nurture-market-strategies/home/welcome">https://www.coursera.org/learn/nurture-market-strategies/home/welcome</a>. You can contact me on Twitter and Linkedin</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-23814290398831584682020-04-29T12:16:00.002-07:002020-04-30T02:09:11.951-07:00Lockdown, ηρωισμός και ήθος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxj44b-yPBVnd4r8X7PGe1Ba1xE1LjGG8_wEPn3Iy8NTeL_oV2duOTmhuCGYSG3rzxgW1eVRur9kx1SU2NxbC3VhgcqKMKis35k6GUYNHhbpezmPM8kym7IKhA2V2GboGcyYLCwVcvOxc/s1600/IMG_20200418_193204.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxj44b-yPBVnd4r8X7PGe1Ba1xE1LjGG8_wEPn3Iy8NTeL_oV2duOTmhuCGYSG3rzxgW1eVRur9kx1SU2NxbC3VhgcqKMKis35k6GUYNHhbpezmPM8kym7IKhA2V2GboGcyYLCwVcvOxc/s200/IMG_20200418_193204.jpg" width="150" /></a></div>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Λίγο πριν ευθυγραμμιστεί
η ζωή μας στην κανονική λειτουργία, η κοινωνία διέρχεται μια βαθιά κρίση. Πολιτική,
ουμανιστική, οικονομική. Για σταθείτε λίγο. Σε ποια κανονικότητα αναφερόμαστε. Η
κανονικότητα της προηγούμενης δεκαετίας υποχρέωσε χιλιάδες δανειολήπτες να
χάσουν τα σπίτια τους, εκτόξευσε την ανεργία, υποβάθμισε τη στοιχειοθετημένη
μόρφωση των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας, μειώνοντας μισθούς και υποτιμώντας
εργασιακά κεκτημένα έναντι των πολυεθνικών συμφερόντων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η έξοδος της
οικονομικής κρίσης μας κληροδότησε μια ζοφερή αύξηση. Την περίοδο 2009-2015 το
ποσοστό των αυτόχειρων αυξήθηκε κατά 33%, με τα στοιχεία να αναφέρονται τα
υψηλότερα ποσοστά αυτοχειρίας στις περιοχές με υψηλότερα τα αντίστοιχα ποσοστά
ανεργίας. Βιώσαμε σαν κοινωνία αλλά και σαν ανθρωπότητα, εν πολλοίς,
παρατηρώντας τα γεγονότα ανά τον κόσμο, μια τεκτονική κρίση που ξεπερνάει την
κρίση χρέους. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους ανθρωπιστές και τους υλιστές, όμως η
ομαλή λειτουργία των κοινωνιών προϋποθέτει τη συνειδητοποίηση ότι η αρχή και το
τέλος τους είναι ο άνθρωπος, ορμώμενος από την υποχρέωση να διαμορφώνει
πολιτικά και κοινωνικά την πολιτεία του. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η γενιά μας διέπεται
από μια πρωτόγνωρη πάλη που ξεπερνάει την πάλη των τάξεων και ανάγεται στην
πάλη του ήθους. Είναι απολύτως κατανοητή η αγωνία των οικονομολόγων για τους αριθμητικούς
στόχους που θέτουν, ωστόσο είναι ανήθικη η προσέγγιση που συγκρίνει την
μακροημέρευση( όπως τουλάχιστον αυτή πραγματώθηκε τη δεκαετία της κρίσης) της οικονομίας
με την ανθρώπινη ζωή. Είναι ανήθικο να διατυπώνονται τέτοιες δηλώσεις από
επίσημο αξιωματούχο, τη στιγμή που η εμπειρία μας από την προσπάθεια
δημοσιονομικής εξυγίανσης, αφορούσε τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Ένα διαρκές
γενικευμένο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%; mso-ansi-language: EN-US;">lockdown</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">θα
είναι καταστροφικό σε πολλά επίπεδα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Είναι, όμως, αδύνατο
να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία, στηρίζοντας
αποκλειστικά την ανώτερη τάξη. Η πάλη των τάξεων είναι υπαρκτή και πάντα θα
είναι, η ευημερία, όμως, των κοινωνιών θα πρέπει να εφάπτεται στην ευημερία
όλων των τάξεων. Το επιχείρημα ότι οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι και οι
φτωχοί φτωχότεροι πάλιωσε. Η πολιτική σκηνή χρειάζεται καινούργια, αν μου
επιτρέπεται, συνθήματα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Στην τεράστια
ηθική και ανθρωπιστική κρίση που διανύουμε, οι κοινωνίες έχουν το ηθικό βάρος της
αναγνώρισης της ευθύνης και στο πλαίσιο αυτό, τη δεδομένη στιγμή όλοι πρέπει να
το αναλάβουμε. Ευθύνη πολιτική και πολιτισμική, που ξεπερνάει τα εθνικά μας σύνορα.
Είναι ανάληψη ευθύνης μιας γενιάς για τον τρόπο που δρούμε και αλληλεπιδρούμε
στο προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Είναι το ηθικό χρέος της ανθρωπότητας
να βρει τις ισορροπίες της και των τάξεων να κοιτάξουν πέρα από το πεδίο των
συμφερόντων τους, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση ώστε η σύγκρουσή τους να
είναι αρμονική και όχι μοιραία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Είναι, ακόμα,
μεγαλύτερη η ευθύνη των πολιτικών να αναλάβουν το βάρος της ιστορίας με αξιοπρέπεια.
Οι διαφημιστικές εκστρατείες δημιουργήθηκαν για να επηρεάζουν οπαδικά τους ανθρώπους
και γίνεται σαφές ότι όταν σε περιόδους υγειονομικής κρίσης χρησιμοποιούνται από
την εκάστοτε πολιτειακή ηγεσία, ως εργαλείο πειθούς αλλά και επίκλησης στο
συναίσθημα, είναι τουλάχιστον αισχρό και ανήθικο. Είναι πολιτικός ξεπεσμός, αξιοποιώντας
τη διαφήμιση, να αποποιείσαι με μανιχαϊστικό τρόπο τις ευθύνες για τη δημιουργία
ενός κράτους με επίκεντρο τον πολίτη και τον άνθρωπο. Είναι πολιτική αποτυχία,
στη σύγχρονη εποχή, να την εκμεταλλεύεσαι με στόχο τη μαζική επιρροή και την
προπαγάνδα, τη στιγμή που κατάφωρα αποσοβώνται οι ατομικές και πολιτικές ελευθερίες,
όπως αυτές εγγράφονται στη δημόσια υγεία, την παιδεία και στο συνδιαλέγεσθαι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Το αν η ηγεσία
είναι βουτηγμένη στο σκοταδισμό των σκανδάλων, αυτόν που χρόνια κληρονόμησε η χώρα
μας, θα το δείξει η μεταγενέστερη ιστορία. Αλλά μια στιγμή. Ποιος δίνει στην
ηγεσία το δικαίωμα να βαφτίζει καινούργιους ήρωες; Δε νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι
που εργάζονται στην πρώτη γραμμή της κρίσης, ρωτήθηκαν αν θέλουν να γίνουν ήρωες.
Το δικαίωμά σου να τους αποκαλείς έτσι σταματάει τη στιγμή που δεν προνόησες να
εξασφαλίσεις κανένα εργασιακό δικαίωμα για αυτούς. Τη στιγμή που πειθανάγκασες αυτούς
αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία να είναι αποκλεισμένη με το επιχείρημα της προστασίας
της ανθρώπινης ζωής που τόσο κίβδηλα μεταδίδεται άμεσα με διαφημίσεις και
διαγγέλματα, που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Ε, λοιπόν, άφησε
αυτούς που αποκαλείς ήρωες να είναι επειδή το επέλεξαν και όχι επειδή τους υποχρέωσες.
Ίσως οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι που θέλουν να έχουν μια
ευτυχισμένη ζωή μέσα από την κοινωνική ευγνωμοσύνη και όχι την πολιτική
αγνωμοσύνη. Θυμηθείτε πόσοι άνθρωποι της πρώτης γραμμής οδηγήθηκαν στην αυτοχειρία.
Ίσως αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν να είναι ήρωες ή καλύτερα δε θέλουν να είναι
οι δικοί σας ήρωες, αλλά οι ήρωες της δικής του ζωής. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-25442016423498272992020-03-25T05:21:00.001-07:002020-03-25T05:24:31.502-07:00Covid-19, o ιός της αγάπης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">Προσωπικά,
δε θυμάμαι να έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, όλοι οι κάτοικοι της γης
ταυτόχρονα, να αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο και πιστέψτε με μετράω αρκετά
χρόνια ζωής. Παρακολουθώ δημοσιεύσεις ανθρώπων από την άλλη άκρη του κόσμου,
από διπλανά κράτη και από τη δική μας Ελλάδα που έχουν ένα κοινό μήνυμα, αυτό
της προστασίας της ανθρώπινης ζωής από την προσβολή του ιού </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">Covid</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">-19. Μηνύματα συμπαράστασης και
θαυμασμού για τους ανθρώπους που υπηρετούν αδιάκοπα το σύστημα υγείας,
φροντίζοντας όσους τους χρειάζονται και μηνύματα παρακίνησης για τήρηση των
μέτρων για περιορισμό των μετακινήσεων, με σκοπό τη διατήρηση της δημόσιας
υγείας. «Μένουμε σπίτι» για εμάς, «</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">stay</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">home</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">» για τους αγγλόφωνους ή «</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">io</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">resto</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">a</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">casa</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 130%;">» για τους πολύπαθους αδερφούς
Ιταλούς. Ταυτόχρονα.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Ενώ οι
φωτογραφίες από πολλές μητροπόλεις του κόσμου, προκαλούν θλίψη, με δρόμους
άδειους, τοπία-φαντάσματα, υπηρεσίες και κοινωνικές δομές σε αναστολή
λειτουργίας, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι γνωρίζω πολλούς κατοίκους αυτού
του πλανήτη κι ας μην είμαι αντικειμενικά σε θέση να το κάνω. Γιατί οι πολίτες
των χωρών που, αυτή τη στιγμή, έχουν προσβληθεί απ’ την πανδημία, συμπάσχουν,
συναισθάνονται τον κίνδυνο από την αόρατη ή άϋλη «απειλή», όπως έχει λεχθεί.
Ακούω, συχνά, το επιχείρημα από πολλούς ότι αυτό που συμβαίνει, είναι η
ευκαιρία του κόσμου να αλλάξει. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος είχε πολλές και
διάφορες ευκαιρίες να το κάνει. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Η γιαγιά μου
μού έχει μεταφέρει πολλές φορές, με αγέραστη μνήμη και γλαφυρή περιγραφή, παρά
την έλλειψη στοιχειοθετημένης μόρφωσης, σκηνές από «εκείνα τα χρόνια», όπως
λέει. Από τις ώρες που βράδιαζε και έπρεπε να προετοιμαστούν για το βραδινό
ύπνο γιατί δεν υπήρχε φως, όχι το φως της ημέρας, αλλά το ηλεκτρικό φως, τη
συνήθεια τα μέλη της φαμίλιας να τρώνε από το ίδιο πιάτο και το ίδιο πιρούνι,
ένα στον αριθμό έκαστο και όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, τις ώρες που
περνούσαν όλοι μαζί στο ένα δωμάτιο με ανόθευτη αγάπη παρά τη φτώχεια. Τις
συνθήκες από τη σκληρή εργασία που τους εξασφάλιζε τα απαραίτητα για την
επιβίωση και την άκρως ελλειμματική συνθήκη μετακίνησης και δυσκολία μεταφοράς
του πλησιέστερου γιατρού στο χωριό για αξιολόγηση ασθένειας, περίθαλψη ή
πραγματοποίηση τοκετού. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Όλα αυτά
είναι μακρινό παρελθόν και ίσως φαίνονται κάπως γραφικά απέναντι στη σιγουριά
της ευκολίας. Επειδή η γη γυρίζει, ο κόσμος θα πρέπει να πηγαίνει μπροστά, να
εξελίσσεται, να αλληλοεπιδρά. Σύγχρονοί μου άνθρωποι, συγχωρέστε με που θα φανώ
δύσπιστη αλλά η ευκαιρία περισυλλογής που δίνει η εν λόγω κατάσταση, δε θα
στεφθεί από επιτυχία. Η ευσυνειδησία και η ενσυναίσθηση είναι ζήτημα προσωπικής
ευθύνης. Είναι καθημερινό στοίχημα, είναι ευκαιρίες που σου δίνει η
καθημερινότητα και όχι η ανάγκη. Η αυτοπειθαρχία και ο σεβασμός προς το
συνάνθρωπο είναι αυτονόητα και ουσιώδη στοιχεία της ανθρώπινης κοινής
συμπόρευσης και σε καμία περίπτωση δεν εμπίπτουν στην επιβεβλημένη ηθική ή στο
επιχείρημα της ατομικότητας. Εν προκειμένω, σε αυτό που εκπορεύεται απ’ το φόβο
ότι θα νοσήσει η σπουδαία ατομικότητά μας. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Ο φόβος.
Ωραία λέξη. Φοβάμαι ότι εγώ δε θα μπορέσω να αποκτήσω επάρκεια αγαθών από τα
σούπερ μαρκετ, φοβάμαι ότι εγώ δε θα μπορώ να κινηθώ, φοβάμαι ότι εγώ δε θα
μπορέσω να γεμίσω το χρόνο μου με τον αναγκαστικό εγκλεισμό στο σπίτι, φοβάμαι ότι
εγώ θα νοσήσω και θα πεθάνω. Φοβάμαι ότι εγώ.. εγώ που φοβάμαι…<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Γιατί ο
φόβος ξεκινά από εμάς, που τρέμουμε στην ιδέα να μείνουμε με τον εαυτό μας. Όταν
ξεπεραστεί ο φόβος, όταν ο συναγερμός θα λήξει και η πανδημία μας
αποχαιρετήσει, η στροφή προς τον εσώτερο εαυτό μας δε θα έχει κανένα νόημα. Η
ανατροφοδότηση του μυαλού μας, η φροντίδα του σώματός μας, η πραγματική
επικοινωνία με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, η αλληλεγγύη και το ενδιαφέρον,
η γνωριμία με τον εαυτό μας, η πάλη για την εδραίωση της δικαιοσύνης είναι
νίκες που πετυχαίνουμε σε καιρό ειρήνης και όχι σε περιόδους πολέμου (όπως
πολλάκις ακούω ότι διανύουμε αυτή τη στιγμή). Είναι στοιχεία για τα οποία
αγωνιζόμαστε στο πλαίσιο της εξέλιξης και της συνεισφοράς στη βελτίωση της
κοινωνίας. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Ο υφέρποντας
ναρκισσισμός μας μάς επιβάλλει να απολαμβάνουμε τη φύση λόγω εποχής που ω, τα
πάντα ανθίζουν και οι διαθέσεις ανοίγουν, όταν οι ισορροπίες της έχουν
ανατραπεί και η προστασία της κρίνεται αναγκαία. Οι σημαντικές κοινωνικές δομές
που προσφέρουν στο σύνολο αντιμετωπίζονται σαν υποχείριά μας, με το επιχείρημα
ότι ο ρόλος τους συντηρείται από το δικό μας χρήμα. Εν καιρώ ιού, δεν
παραλείψαμε, ωστόσο, να βγούμε στα μπαλκόνια και να ευλογήσουμε τα γένια τους,
ευγνωμονώντας που υπάρχουν στις ζωές μας σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Παρόλο που
υπάρχουν Μόριες, εκμεταλλευόμενοι ταλαίπωροι που παραπαίουν ερήμην τους ανάμεσα
στη μάχη για τον τίτλο του μετανάστη ή πρόσφυγα, κατάφωρη συνεχόμενη φυσική
καταστροφή, διαχρονική έλλειψη σεβασμού στον άλλο, τεράστια παγκόσμια προβλήματα,
σύγχρονέ μου άνθρωπε, εσύ μην ξεβολεύεσαι, δεν αφορούν τα δικά σου όρια, δε
θέτουν σε κίνδυνο τον τρομερό μικρόκοσμό σου. Γι’ αυτό, ζήσε το δράμα της
καραντίνας σου και αν δε σε ανακαλύψουν πήγαινε και ένα τριήμερο. Ούτως η
άλλως, μου θυμίζεις την τυφλή κοινωνία του Σαραμάγκου.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;"><br /></span>
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 130%;">Οι ιστορίες
της γιαγιάς μου, όμως, εκτός των άλλων, με βοήθησαν να καταλάβω ότι εκεί που μπορείς
να μην έχεις τίποτα, έχεις παράλληλα τα πάντα. Και τα πάντα τους τότε, ήταν η
αγάπη. Πριν απορρίψετε την πρόταση ως γλυκανάλατη, αναλογιστείτε πόσο
αφοσιωμένοι στη μικρότητα και τη μισσανθρωπιά μας είμαστε.<o:p></o:p></span></span></div>
<br /></div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-59051141601664931252017-12-29T15:06:00.000-08:002017-12-29T15:06:12.683-08:00Τικ-τακ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Λιώνουν και συνθλίβονται. Έτσι είναι τα γεγονότα μας, σαν τα ρολόγια του Νταλί. Σαν παράλληλα μονόπρακτα και εσύ σαστισμένος θεατής. Συσσωρευμένα πάθη σε λιωμένα χρονικά όρια που αδυσώπητα κολλούν πάνω στο δέρμα σου. Γίνονται η σάρκα σου. Οι πυλώνες που καταρρέουν, οι νότες που ποτέ δεν έγιναν κονσέρτο, οι μανόλιες που τελικά δεν άνθισαν, η πίστη που δεν άλλαξε τον κόσμο, η πίστη που έγινε διάψευση, η επάρκεια που δεν ήταν αρκετή, η επιμονή που δεν υπήρξε αρετή. Κι αν όλα αυτά χωρούν σε λιωμένα, μικρά χρονικά όρια, τα ρολόγια είναι τελικά ο μεγαλύτερος αλήτης με καμία αναφορά στην επιβεβαίωση της ίασης.</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-79575300507385721662017-03-23T15:50:00.000-07:002017-03-23T15:50:00.835-07:00Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Για τις γυναίκες όλου του κόσμου, πέρα από σύνορα και παγκόσμιες μέρες. Για τη γυναικεία φύση που υμνείται καθημερινά και καταξιώθηκε με αγώνες. Για τις γυναίκες που υποφέρουν, τις σκλάβες του φονταμενταλισμού και αυτές που τα κατάφεραν.<br />
<br />
<br />
http://tetartopress.gr/gyneka-de-genniese-ginese-2/</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-28571726088647766882017-02-03T08:14:00.000-08:002017-02-03T08:15:27.674-08:00Παρών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Την ώρα της πιο σπουδαίας μου δημιουργίας, ήσουν απών.<br />
Όταν ξυπνούσα τα βράδια, ήσουν απών.<br />
Και όταν τραβούσα τις κουρτίνες, ήσουν απών.<br />
Στις ηλιαχτίδες κι εκεί απών.<br />
Όταν έβρεχε κι όταν πλημμύριζαν οι δρόμοι, ήσουν απών.<br />
Στα ήσυχα βράδια, απών.<br />
Στους ξάστερους ουρανούς, αυτούς που φωτίζεται το σύμπαν μες στην καταχνιά, εσύ απών.<br />
Στην ησυχία , απών.<br />
Και στη βαβούρα, απών.<br />
Στα γέλια και στα γεμάτα ποτήρια, απών.<br />
Στις βουτιές στη θάλασσα, ήσουν απών.<br />
Στις στιγμές που κινδύνεψα, εσύ απών.<br />
Στο φως που δεν έσβησα κι εκεί απών.<br />
Στις άδειες αγκαλιές, απών.<br />
Κι όταν σιώπησα, ήσουν απών.<br />
Κι όταν κρύωσε ο καιρός, πάλι απών ήσουν.<br />
Κι όταν τυλίχθηκα με τα σεντόνια, απών.<br />
Κι όταν δάκρυσα, εσύ απών.<br />
Όταν ευτύχησα, ήσουν απών.<br />
Στους ανέμους και τις θύελλες και τη ζεστασιά στη φωτιάς, ήσουν απών.<br />
Όταν πόνεσα, εσύ απών.<br />
Και στις αυθόρμητες γκριμάτσες, απών.<br />
Και στη ζωή, στη ζωή, στη ζωή, εσύ απών.<br />
Πώς γίνεται να μην είσαι παρών;<br />
<div>
<br /></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-88844649832039480482016-10-24T13:16:00.001-07:002016-10-24T13:16:14.018-07:00Τα γέλια του κόσμου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Για τον κόσμο που τελικά θα γελάσει...<br />
<br />
<a href="http://tetartopress.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85/">http://tetartopress.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85/</a></div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-5509746982316361112015-10-20T10:36:00.001-07:002015-10-20T10:36:13.683-07:00Είναι όσοι μένουν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πάντα συγκινημένη με ένα νέο μικρό ξεκίνημα! Ένα άρθρο για τις απώλειες που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε.<br />
Ευχαριστώ πολύ το "Τέταρτο" που φιλοξενεί τις σκέψεις και τη γραφή μου!<br />
<br />
<br />
<a href="http://tetartopress.gr/%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD/">http://tetartopress.gr/%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD/</a></div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-85148594289013947532015-02-26T12:33:00.002-08:002015-02-26T12:33:40.650-08:00Η αυτού μεγαλειότητά μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"Έρχεται μια μέρα, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά για ν' αποφασίσει πάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του, δηλαδή ν' ασχοληθεί με το μέλλον του..."<br /><br />
Αίθουσα του θρόνου</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-3478389725792559002014-02-05T08:27:00.000-08:002014-02-05T08:27:05.953-08:00Χίλιες βραδιές σε μια φωνή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/B570gYL96Xo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
Σας καλωσορίζω για το 2014 με μια μεγάλη απώλεια... Δε χρειάζεται να πω ότι σήμερα έφυγε από τη ζωή μια μεγάλη φωνή και η Ελλάδα κέρδισε μια σημαντική κληρονομιά. Κλείνω τη σύντομη αυτή μνημόνευση με την ευχή, η ελληνική μουσική να ακολουθήσει τη λαμπρότητα τόσο μεγάλων καλλιτεχνών...</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-57690451291369068082013-11-29T12:51:00.000-08:002013-11-29T12:53:44.728-08:00Περί ελευθερίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirvvUpt_cpSlus4WRjNgQJPP36pQiS34vxu2zf4-FomprdGiJbAhmkB4f8DMVlcPvxqu3DvyOAEQOZyE5XcKKQJlEbkM6SWO-jg4G0mbaO0fOlnh-YS77ne18ppFlZ1KmuEUb1gXr2ZQg/s1600/freedom-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirvvUpt_cpSlus4WRjNgQJPP36pQiS34vxu2zf4-FomprdGiJbAhmkB4f8DMVlcPvxqu3DvyOAEQOZyE5XcKKQJlEbkM6SWO-jg4G0mbaO0fOlnh-YS77ne18ppFlZ1KmuEUb1gXr2ZQg/s320/freedom-1.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">Liberty,
freedom, libert</span><span lang="EN-US">à</span><span lang="EN-US">, libert</span><span lang="EN-US">é</span><span lang="EN-US">, libertad,
freiheit. </span>Ελευθερία. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ίσως ένα τραγούδι δε φτάνει. Ίσως αυτή η στιγμή να σημάνει
το τέλος του πολέμου για τον έρωτα, της εποχής των σουφραζέτων, των στιγμών που
παθιασμένα κάποιος μέσα στο πλήθος αναφώνησε: <i>«</i><i><span lang="EN-US">venceremos</span>!». </i>Το σύμπαν μας κινείται
εκτροχιασμένο, πάνω στις ράγες που σκούριασαν και κάποτε σ’ αυτές χαράχτηκε με
αίμα και νερό ένα μέρος τόσο δα, τόσο μικρό αλλά που απλώνεται σε όλο τον
κόσμο. Αυτό το μικρό, μοναδικό, μοναχικό, ενοχικό αλλά ολοδικό μας. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα πρωινό ξύπνησα απ’ τις ακτίνες του ήλιου μέσα απ’ τις γρίλιες
και φίλησα τα μάτια σου, τέντωσα την όσφρησή μου στον αέρα και μύρισα γιασεμιά,
άνοιξα τα αυτιά μου και πλημμύρισαν μουσικές, με τα χέρια μου αγκάλιασα τον κόσμο.
Χόρεψα μια φορά στη βροχή αγνοώντας τους «τρελούς» περαστικούς, μύρισα το
βρεγμένο χώμα, άκουσα τους ήχους της φύσης, έστρωσα ένα τραπεζομάντηλο στο
γρασίδι, έστησα ένα τσιμπούσι με εδέσματα και το μοιράστηκα με λίγους
παθιασμένους ουρανίσκους. Περπάτησα μέσα στο πλήθος και τραγούδησα δυνατά το
τραγούδι που εγκαταστάθηκε στη μνήμη μου μέρες τώρα, ένα βράδυ το χόρεψα κιόλας
σα να μην είχα ξαναχορέψει ποτέ άλλοτε. Είχα αφήσει τα μαλλιά μου ακατάστατα
και είχα φορέσει το πιο άνετο παπούτσι. Δεν ήπια αλκοόλ, δε σέρφαρα, είχα
κλείσει το κινητό μου, δε φωτογραφήθηκα, δε βάφτηκα. Δες, τέλειωσε η νύχτα. Μαζί
σου είδα την ανατολή, εγκλωβισμένη στα δικά της χρώματα που ποτέ δεν μπόρεσα να
εξηγήσω. <o:p></o:p>Σε ερωτεύτηκα τόσο που έγινα μια σουφραζέτα για σένα. Μια γυναίκα που κρατά τη μυρωδιά των μαλλιών σου μέχρι τη στιγμή που θα σε συναντήσει ξανά. Μια γυναίκα που ο χωροχρόνος της γεμίζει με εσένα αλλά δεν εξαρτάται από εσένα. Μια γυναίκα που σκέπτεται, γελάει, αγαπάει και μαθαίνει τον κόσμο. </div>
<div class="MsoNormal">
Μερικές καυτές μέρες ένα γενναίο πλήθος γέμιζε τους δρόμους.
Με υψωμένα χέρια, τεντωμένες τις φωνητικές τους χορδές, ένα παζλ ανθρώπινων
χρωμάτων και γλωσσών. Γέλασα με τον κόσμο που σκοντάφτει στη φαντασία, στα
ταλέντα, στα δημιουργικά μυαλά, στο δυναμισμό των καιρών που προσπερνά το βρώμικο
παρελθόν, στην αλληλεγγύη, στην ανοχή. Κράτησα αρκετά συναισθήματα και ανθρώπους που με έκαναν
πλούσια.<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Κάποιοι με λεν τρελή, όχι ελεύθερη…<o:p></o:p><br />
<br />
<i>Sugar Man-Rodriguez</i><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=qyE9vFGKogs">http://www.youtube.com/watch?v=qyE9vFGKogs</a></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-42453861015173046282013-11-23T06:42:00.001-08:002013-11-23T06:42:33.911-08:00The load<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/WIbidhlJYYU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<i>Barbarossa</i><br />
(ένα πάντρεμα της soul, της folk και της ηλεκτρονικής μουσικής)<br />
Απολαύστε!<br />
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας με όμορφες μουσικές!<br />
<br /></div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-56148256418022768342013-11-06T10:22:00.000-08:002013-11-06T10:22:41.076-08:00Τα πάθη της βροχής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<i>Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>σι, σι, σι.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Όμως ο παραλογισμός<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>μού’ μαθε για τους ήχους.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>όλη τη νύχτα<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>αξημέρωτος ήχος,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>αξημέρωτη ανάγκη εσύ,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>βραδύγλωσση βροχή,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>σαν πρόθεση ναυαγισμένη<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>κάτι μακρύ να διηγηθεί<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>νοσταλγία δισύλλαβη,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>ένταση μονολεκτική,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>το ένα εσύ σαν μνήμη,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>το άλλο σαν μομφή<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>και σαν μοιρολατρία,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>τόση βροχή για μια απουσία,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>τόση αγρύπνια για μια λέξη,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>μ’ αυτή της τη μεροληψία<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>όλο εσύ, εσύ, εσύ,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα<o:p></o:p></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXUKK3g8wRDqFQ46_Or9rDxHzA0xzVH5ZCoDdtKabOXGVVTSaXSzjpmq65Gl3uWKxp1uJ20_e95nZuotvV5bzTeZXquXw1Lsi-vPVYPXu3Es0TPRiF6zZkHRVbqsip-AY8BRkQ5RXfmI8/s1600/rain.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><i><img border="0" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXUKK3g8wRDqFQ46_Or9rDxHzA0xzVH5ZCoDdtKabOXGVVTSaXSzjpmq65Gl3uWKxp1uJ20_e95nZuotvV5bzTeZXquXw1Lsi-vPVYPXu3Es0TPRiF6zZkHRVbqsip-AY8BRkQ5RXfmI8/s320/rain.jpg" width="320" /></i></a><i>και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.</i><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<i>Κική Δημουλά</i></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-66003822479973403082013-11-05T04:55:00.002-08:002013-11-05T04:58:31.257-08:00Ο επίκαιρος Σεφέρης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Στις 28 Μαρτίου 1969, ο Γιώργος Σεφέρης, έσπασε τη σιωπή του
και μίλησε στο BBC για την πολιτική κατάσταση της χώρας. 44 χρόνια μετά, τα
λόγια του ποιητή που έγινε ο λόγος να αναφέρεται η Ελλάδα στο ένα από τα δύο
Νόμπελ Λογοτεχνίας, βρίσκουν την πιο μεγάλη αλήθεια τους στη σημερινή κατάσταση
της χώρας. Η μεγάλη αλήθεια στην πιο μεγάλη τραγικότητα. 44 χρόνια μετά,
σκιαγραφεί, εκφράζεται, αφουγκράζεται και απαντά με την πνευματικότητά του αντί
για εμάς. Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα; Ξέχασα, είναι απορροφημένοι
στο lifestyle, δεν έχουν καιρό για τέτοια...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ
πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς
μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα
τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς
τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα
ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ
σκέψη μου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα
πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ
δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου
ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ
λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς
νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ
πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα
νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα
πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ
τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ
μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ
τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς
τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ
καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν
γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει
νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ
φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Xznh5jBuj4g?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Πηγή: <a href="http://www.iefimerida.gr/">http://www.iefimerida.gr/</a></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-24778022206476002282013-10-31T11:30:00.000-07:002013-10-31T11:30:07.204-07:00relaxing and travelling<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/xGllCPTVzgE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
Καιρό έχουμε να ξεσηκώσουμε τις μουσικές μας, δε νομίζετε; Έτσι, για να ηρεμήσει και να ταξιδέψει η ψυχή μας <i>Soft light rush</i> από <i>Port St. Willow...</i></div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-66143772048449141952013-10-16T13:47:00.002-07:002013-10-18T02:04:07.913-07:00Η χαμένη λέξη της "ελπίδας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Μια ωδή προς την ελπίδα γεννά την απελπισμένη αντίδραση στο
κατεστημένο, που λίγο πολύ οι ίδιοι αντιδρώντες, υπηρέτησαν στωικά επί
δεκαετίες. Ξέρετε, παρατηρώντας τις διάσημες σφυγμομετρήσεις, την πρόθεση
ψήφου, τις δημοσκοπήσεις πιο «επιστημονικά», αναρωτιέσαι αν ο λαός αυτός υπήρξε
πραγματικά βλαξ, ανιστόρητος ή απλά εξαπατημένος. Δεν ειδικεύονται όλοι στο να
παρατηρούν, δεν έμαθαν όλοι να σκέφτονται, δεν κατάφεραν όλοι να διαβάζουν και να
παιδεύονται, γιατί η παιδεία θέλει πολλά κότσια να την αντέξεις, να την
γνωρίσεις, να την εφαρμόσεις και να την αποδεχτείς. Άλλωστε ο «τσαμπουκάς»
νίκησε τους λόρδους και τα κολέγια, τον πολιτισμό που προσιδιάζει στη Σουηδία,
τα όνειρα που μιμήθηκαν το «<span lang="EN-US">American</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">dream</span>»
αλλά απέχουν παρασάγγας και από τα δύο. Τα μορφωμένα κολεγιόπαιδά μας, διακήρυξαν
ότι η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται και οι εγκληματίες φυλακίζονται. Αλλά η
δημοκρατία δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να αποβάλλει η ίδια εξτρεμιστικές
οργανώσεις που στην ουσία τους προσκυνούν όχι τη σημαία, το αίμα, την τιμή ή τις
δύο θρησκείες ως απόδειξη της ανεξιθρησκείας αλλά αυτά τα χάρτινα λεπτά
πολύχρωμα αντικείμενα για τα οποία ο κόσμος καταστρέφεται αδιαλείπτως. Είναι
τόσο δυνατή η δημοκρατία μας που οι δημοκράτες συμπολίτες μας, οι έξυπνοι και
μορφωμένοι όλης της γης, ομφαλοσκοπούν στο θέμα της Χρυσής Αυγής, μονοπωλούν το
μυαλό τους με εκατοντάδες πληροφορίες που δέχονται για το μόρφωμα που υφίσταται
πολλά χρόνια σε τούτη τη χώρα (δεν εμφανίστηκε με την είσοδό της στη Βουλή).
Μια ανθρώπινη ζωή με το όνομα Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε ψυχρά και ανενδοίαστα
με μαχαιριά στην καρδιά. Αυτό στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσουμε όλοι το «ρόλο»
της Χρυσής Αυγής και να δοθεί η ευκαιρία στους πολιτικούς προστάτες της δημοκρατίας,
στους τιμωρούς της εγκληματικότητας και τη δικαιοσύνη και στις ειρηνευτικές
συμμαχίες των Μέσων που τάσσονται κατά οποιασδήποτε βίας να πάρουν την εκδίκησή
τους με την αποκαλυπτική ξεγύμνωση των δράσεων της εγκληματικής οργάνωσης. Χρειάστηκε
να περάσουν 33 χρόνια για να έρθουν στο φως η ιδεολογία της οργάνωσης, η σχέση της
με άλλες διεθνείς νεοναζιστικές οργανώσεις και η τακτική που χρησιμοποιεί. Έκπληκτοι
κοινή γνώμη, πολιτεία και φορείς, σύσσωμη η χώρα μας, επιβραβεύει τους τρανούς
δημοσιογράφους που θεωρούνται διαμορφωτές της κοινώς γνώμης για τις ανατριχιαστικές
αποκαλύψεις τους, που ωστόσο άργησαν 33 χρόνια. Να πώς ένας δημοσιογράφος
γίνεται λαμπρός!<br />
Οι υπερασπιστές της δημοκρατίας θριάμβευσαν πάλι γιατί η
σύλληψη και η απογύμνωση της Χρυσής Αυγής υπηρέτησε φαιδρά της δική τους δημοκρατία,
αυτήν που μπορεί να αντιληφθούν μόνο οι αισθήσεις μας. Για την αίσθηση που κινητοποιεί
την παιδεία, τη λογική μας και τη σκέψη μας έχουν χρόνια βεβαιωθεί ότι
βρίσκεται σε λήθαργο. Γι’ αυτό και το σύμπαν μας «κατέρρευσε» μόλις έγινε
γνωστό ότι μέρος των αστυνομικών αρχών στήριζε ενεργά και έμπρακτα την οργάνωση
σε ένα βρώμικο και ύπουλο παιχνίδι εξουσίας, χρήματος, έλλειψης παιδείας και
ανθρωπιάς και ναζιστικών κατάλοιπων. Πιστέψαμε στον πόλεμο που έφερε η εξόφθαλμη
και αδικαιολόγητη βία των ακροδεξιών, κάποιοι μάλιστα την καπηλεύτηκαν για να
δικαιολογήσουν την πολιτική τους ύπαρξη με τη θεωρία των δύο άκρων. Τι κι αν η
βία παραλύει τις ζωές μας με την ανεργία, την οικονομική μας κατάρρευση, την
κοινοβουλευτική ασυλία που δίνει το δικαίωμα ή καλύτερα τη χρυσή ευκαιρία στους
δολοπλόκους να μηχανορραφούν καταπατώντας κατάφωρα το Σύνταγμα και τους νόμους.
Αυτή βλέπετε ήταν η αιτιολογία για τα ανείπωτα της σύγχρονης χώρας μας, η
σωτηρία της πατρίδας. Ούτε καν της χώρας, της πατρίδας, αυτήν που λατρεύουν οι
νομιμόφρονες πολίτες, αυτήν που έχτισαν οι πρόγονοί μας ξεκινώντας από τα προ
Χριστού χρόνια μέχρι και αυτά της κατάρρευσης της Χούντας του ’67.<br />
Η αλλοίωση
των εκπροσώπων του κράτους φτάνει για να περιγράψει τη θυσία τους για τη
διάσωση της πατρίδος. Φτάνει μέχρι εκεί που συγκαλύπτονταν στελέχη του
αστυνομικού σώματος τη στιγμή που για χρόνια προστάτευαν και εμπλέκονταν στο
έγκλημα, στελέχη των δυνάμεων του στρατού στήριζαν και φυγάδευαν τους εκλεγμένους
Χρυσαυγίτες και μέχρι εκεί που η πλειοψηφία
των μέσων ενημέρωσης συμμετείχε στο παιχνίδι της συγκάλυψης και καθοδηγούσε τη
λογική σε λάθος κατευθύνσεις. Άλλωστε είναι γνωστή η εξάρτηση των Μέσων από
επιχειρηματίες και Έλληνες κροίσους που συνέτρωγαν με υποψήφιους πολιτικούς
ηγέτες σε γιοτ και πολυτελή σπίτια. Αυτοί θα είναι τα όργανα για να εξασφαλίσουν
το μονοπώλιο στο πετρέλαιο, την αναχρηματοδότηση των επιχειρήσεών τους μέσω των
τραπεζών με ευνοϊκά επιτόκια, την «εντολή» για την κατασκευή γηπέδων, την
ανάθεση δημόσιων κατασκευαστικών έργων. Κτίρια που βλέπουμε ή επισκεπτόμαστε
καθημερινά, το μετρό, το βασικότερο μέσο μεταφοράς, πολλοί χώροι αναψυχής,
πολυκαταστήματα, τράπεζες που έχουμε επενδύσει ή χρωστάμε τα χρήματά μας,
υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε είναι δημιουργήματα των πλουσιότερων ανθρώπων της
χώρας μας. Οι μεγαλύτεροι φοροοφειλέτες είναι Έλληνες ισχυροί άνδρες. Η
απαίτηση της αποπληρωμής των οφειλών αποτελεί αιτία απόσυρσης των κεφαλαίων τους
από τις ελληνικές τράπεζες. Η φοροεπιδρομή, λοιπόν, αφορά και επηρεάζει τον
πολίτη που πέφτει ο ίδιος στην παγίδα των δικών του αναχρονιστικών καταλοίπων.
Με μεγαλειώδη μαεστρία η ευνομούμενη πολιτεία των ισχυρών (ό,τι αυτό
συνεπάγεται- ΜΜΕ, πολιτικούς, επιχειρηματίες) αξιοποιεί την ευκαιρία για την
ακρότητα μιας οργάνωσης που δρούσε χρόνια πριν, με τη διαπλοκή προσώπων με
εξουσία γιατί αποτελεί ίδιον της δικής τους λειτουργίας.<br />
Παρακολουθήσαμε το
σόου των ηγετών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, την «επιτυχία» της σύλληψης και
εξάχνωσής τους, την περηφάνια των
πολιτικών ηγετών για τη νίκη της δημοκρατίας και την ορθή λειτουργία των νόμων
και όσων τους υπηρετούν αλλά δεν αντιληφθήκαμε τούτη την αλήθεια. Η σύλληψή τους
είναι η δύναμή τους, η «τιμωρία», η δίωξη για τα πιστεύω τους που τους δίνει
μεγαλύτερο κύρος στην κοινωνία σχετικά με τους προδότες πολιτικούς που
ξεπούλησαν τη χώρα. Οι νέοι τώρα ήρωες που χαιρετούν υψώνοντας το δεξί τους
χέρι, σαν να χαιρετούν την ανέχεια της χώρας μας το ’45, μιλούσαν για κατοχική
κυβέρνηση τη στιγμή της σύλληψής τους. Υποθέτω ότι αν γυρνούσαμε το χρόνο τότε,
θα χαιρετούσαν τον Φύρερ τους που με τη μισάνθρωπη ιδεολογία του παρέσυρε τον
κόσμο σε έναν πόλεμο που στοίχισε εκατομμύρια ζωές και την Ελλάδα στη φτώχεια
και την εξαθλίωση.<br />
Μέσα σε όλη αυτή την- ομολογουμένως καλοστημένα -ελεγχόμενη
βία (εμφανή και υποδόρια) η φύση θέλει η αντίδραση των πολιτών να είναι βίαιη.
Στο πλαίσιο αυτό μου φαίνεται αδιανόητο το επιχείρημα «καταδικάζουμε τη βία από
όπου κι αν προέρχεται». Είναι σαν να λέμε ότι αν κάποιος σε προσβάλλει ή σε
χτυπήσει εσύ θα υπομείνεις τις ύβρεις ή τη σωματική βία σκύβοντας το κεφάλι. Η
αντίδραση στη βία είναι η βία και αυτή έρχεται φυσικά, αντανακλαστικά, χωρίς παντιέρες,
χωρίς προσκλήσεις και χωρίς προτροπές ίσα για να έχουμε την αξιοπρέπεια να διηγούμαστε
στους επερχόμενους ιστορικούς ότι η βία έχει δικαιολογία όταν διακυβεύεται η
ζωή και η ειρήνη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που στήριξε το «πολύχρωμη» στο
χρώμα του δέρματος, παρανόησε την αξία της πολυπολιτισμικότητας και ξεσήκωσε
όσους πολίτες έκρυβαν ακροδεξιά και μισαλλόδοξα κατάλοιπα. Βλέπετε όσοι αποσκίρτησαν
από τη ΝΔ ανέτρεξαν στο ΛΑΟΣ και αργότερα στη Χρυσή Αυγή για να ικανοποιήσουν
τα εθνικιστικά πιστεύω τους που κληρονόμησαν από τους πατεράδες τους. Αμετανόητοι
ναοναζιστές που πιστεύουν στην ανωτερότητα της φυλής και χρησιμοποιούν τη
βλακώδη ιδεολογία τους για να συμμετέχουν στο παγκόσμιο σύστημα της «αποδοχής».
Τι σημαίνει αυτό; Ένα πάντρεμα της ρατσιστικής θεωρίας και της πίστης στο
νεοπλουτισμό γεμάτο φαυλότητα και κενότητα. Πόσες είναι οι συγκρούσεις μέσα σ’
αυτήν την (ας την ονομάσουμε) ιδεολογία. Όχι μόνο αυτό. Σημερινοί υπουργοί, μέλη της κυβέρνησης, που
ενώνει τους πολίτες, ήταν μέλη της ΕΠΕΝ. Εκπρόσωποι της θεωρίας αυτής που
φέρνουν στο τραπέζι της συζήτησης τη θεωρία των δύο άκρων, το θέμα των
εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων που βρίσκονται στο κοινοβούλιο, που έχουν όχι
μόνο δημόσιο βήμα αλλά και διαμορφώνουν με την εκλεγμένη, συνταγματική ψήφο τους
τις ζωές μας. Ο συστημικός νεοναζισμός συντηρεί και συντηρείται με τα ψέματα
και την υποκρισία τους. Από τα μέσα -είτε είναι μέλη της κυβέρνησης- και από τα
έξω –είτε είναι μέλη ενός εγκληματικού μορφώματος του οποίου οι πρωτεργάτες
βρίσκονται στη φυλακή. Ένα σύστημα που θεμελιώνεται με το συμφέρον, εισάγει
θεωρίες και την κατάλληλη στιγμή τις ξεβγάζει με άλλες θεωρίες και «όργανα»
ισχύος.<br />
Μήπως αγνοείτε τον «κρυφό» πόλεμο που γίνεται στα σύνορα σε καθημερινή
βάση. Τα δίκτυα και οι συμμορίες που διαπλέκονται με ισχυρούς άνδρες τους κράτους,
της δημοκρατίας και της πολιτείας εγγυώνται την ασφαλή μεταφορά λαθραίων
μεταναστών που αφήνονται να επιβιώσουν δίνοντας ποσοστά για τη ζωή τους. Αν
καταφέρουν να επιβιώσουν εξαναγκάζονται στην εξαθλίωση, την εγκληματικότητα,
την ανοχή στη βία και το ρατσισμό και χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για τα δεινά
του τόπου, για τη θεωρία περί κινδύνου της κυριότητάς μας και κατωτερότητας της
ύπαρξής τους, για την επιβίωση επικίνδυνων και αναχρονιστικών αντιλήψεων. Η
θεωρία τους ολοκληρώνεται στην επίθεση σε ανήμπορους και εξαθλιωμένους
μετανάστες. Πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει στα αζήτητα, ανώνυμα, αθόρυβα, χωρίς
γη για να ταφούν. Χωρίς οι οικείοι τους να μάθουν για το τέλος τους, χωρίς ποτέ
να μάθουν ότι χρησιμοποιήθηκαν για να ικανοποιηθεί μια χρεοκοπημένη αντίληψη
για τον κόσμο και την πορεία του. Εκεί εξαντλείται η θρασυδειλία τους ώστε δεν
μπορούν να αντιμετωπίσουν ισχυρές συμμορίες από μετανάστες που συντηρούν ένα
τεράστιο κύκλωμα παράνομης εμπορίας που κατακλύζουν τα αστικά κέντρα κυρίως.
Που διακινούν την παρανομία και συντηρούν τη λειτουργία του συστήματος. Δεν
είναι μόνο η διαφορά στο χρώμα και τη γλώσσα, είναι το άνοιγμα στο διαφορετικό
που τους ενοχλεί. Είναι οι πάσης φύσεως μειονότητες, είναι η γόνιμη διαφορετικότητα
στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής, στην κοσμοθεωρία. Ήδη ένας Έλληνας
δολοφονήθηκε στο όνομα της θεωρίας αυτής. Αυτή είναι η στοχοποιημένη γενιά που
κατάφερε να μορφωθεί γιατί η γενιά που ακολουθεί στρατολογείται ήδη από τους διδασκάλους
–απογόνους της ρατσιστικής θεωρίας με τη συναίνεση και αποδοχή των γονέων.
Είναι η περηφάνια που ωθεί τον υπουργό Παιδείας να δηλώνει αισιόδοξος για την
πορεία της ελληνικής παιδείας στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι τα κονδύλια στην
παιδεία ισοσκελίζονται με αυτού του είδους τις κατηχήσεις.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-vmYw3O8T_RQ9ara6G7ot9zHUH8dlFn537iBnUf1AQHC2vGBc-KFa8OfQwrGu_P7GqaXZfbmWncRQGRcWTqvqJUgGutwI9q3RSQVpkmg-DrjAXlyaEIJMjf4eIpMaQmwrZLq9e38fIxM/s1600/1375923_576447739070663_403904257_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-vmYw3O8T_RQ9ara6G7ot9zHUH8dlFn537iBnUf1AQHC2vGBc-KFa8OfQwrGu_P7GqaXZfbmWncRQGRcWTqvqJUgGutwI9q3RSQVpkmg-DrjAXlyaEIJMjf4eIpMaQmwrZLq9e38fIxM/s320/1375923_576447739070663_403904257_n.jpg" width="320" /></a> «Για μια στιγμή το κοριτσάκι τράβηξε την κουρτίνα του
δωματίου του και είδε ένα αερόστατο να ανεβαίνει τόσο ψηλά όσο μπορούσε να
φτάσει το μάτι του, μέχρι που χάθηκε στον ουρανό και χαμογέλασε. Τότε ένα
δυνατός θόρυβος την έκανε να στρέψει το βλέμμα του στην τηλεόραση. Ένα άλλο
παιδί στην άλλη άκρη της γης πέθαινε…»</div>
<o:p></o:p><br />
<br />
<br />
"Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αν δε χωράς μέσα σε μια ονειροπαγίδα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αν δε χωράς σε μια αγκαλιά φυλακή<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά"<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-71565655663996253902013-09-18T09:43:00.002-07:002013-09-18T09:49:12.939-07:00Φύσσα... ανθρώπους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Μέρος: Ελλάδα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Εποχή: Φθινόπωρο<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ώρα: 0<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfy29TIL6GqbTYHlpdfwDFr_OmPWuK4ieox-K2BbhxO9aHg016UEuq1wFELJQOf3nY-mRLN9Gq2r-0WgTrgVR1h9VWMlPYkQqkvT83rBvyJP7crmAaaU7WjMBL7Y_tc7CcRuzmTtKE1Wg/s1600/metallaxiswk2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfy29TIL6GqbTYHlpdfwDFr_OmPWuK4ieox-K2BbhxO9aHg016UEuq1wFELJQOf3nY-mRLN9Gq2r-0WgTrgVR1h9VWMlPYkQqkvT83rBvyJP7crmAaaU7WjMBL7Y_tc7CcRuzmTtKE1Wg/s320/metallaxiswk2.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι καιροί που οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια αξία με
τους αριθμούς. Στις συζητήσεις που κάνουμε δήθεν για να αναδείξουμε ένα θέμα,
αναπόφευκτα καταλήγουμε στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, των ανθρώπων που
μεταναστεύουν στο εξωτερικό, των ανθρώπων που έγιναν αυτόχειρες, των πολιτών
που προτιμούν τάχα μου το χειρότερο απ’ το χείριστο, των κατοίκων που εργάζονται,
που απολύονται, που μειώνονται οι μισθοί τους, που στρέφονται σε προγράμματα
νέας επιχειρηματικότητας… Στους θλιβερούς αυτούς καιρούς οι αριθμοί έχουν
ξεπεράσει τους ανθρώπους. Από την εποχή Τεμπονέρα –ας μην πάω πιο πίσω
χρονολογικά- μέχρι σήμερα οι άνθρωποι δραματικά υπέκυψαν στους αριθμούς.
Χωρίστηκαν σε στρατόπεδα που εξαφανίζουν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη
στην αγριότητα των καιρών. Χωρίστηκαν στις ομάδες που βαφτίστηκαν Ναζί,
Νεοναζί, Αναρχικοί, Αστυνομικοί (και για είναι πιο πιασάρικο, μπάτσοι), δημοσιογράφοι,
πολιτικοί. Αγνοούν επιδεικτικά ότι οι τελευταίοι γελούν χαιρέκακα για τη
δημιουργία της γενιάς που βάζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, ρίχνοντας βαρίδια
για το ποιος αξίζει να βρίσκεται στη ζωή και ποιος στο θάνατο. Με αριθμούς
μετριέται και το μίσος, η ημιμάθεια και η ανηθικότητα, τα εύκολα συμπεράσματα,
οι εντυπώσεις που κερδίζονται σε ψήφους, η εγκληματικότητα. <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Η εγκληματικότητα δε σταματάει στην Ομόνοια και στον Αγ. Παντελεήμονα,
ούτε στο σπίτι του γείτονα που έπεσε θύμα κλοπής. Επεκτείνεται και στη
δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στις Σκουριές και στην επίθεση ακροδεξιών σε κακόμοιρους
μετανάστες, στο θάνατο του πιτσιρικά με το εισιτήριο του τρόλεϊ, στη δολοφονία
του Φύσσα, στην επιθετικότητα του Κασιδιάρη, στα μηνύματα επίθεσης Καμμένου, στη
βία που δε λέγεται, δεν ακούγεται και δεν βλέπεται. Ο 15χρονος μαθητής, ο 34χρονος
ράπερ, ο 28χρονος αστυνομικός, ο 33χρονος αλλοδαπός, ο 32χρονος πολιτικός….
Ξεκινάει από το δημόσιο λόγο δειλών εξουσιαστών και διαχέεται στην κοινωνία, χτυπάει
στο δίκιο της στιγμής, στον πατριωτισμό του Έλληνα, στην πίστη για τη μείωση
του ελλείμματος. Να κι άλλος αριθμός! Μόνο που στην περίπτωση της χώρας μας υπάρχει
έλλειμμα διαύγειας, λογικής, μόρφωσης και παιδείας. Θα ακουστούν διάφορα περί έλλειψης
δημοκρατίας, καταδίκης της βίας μα πιο πολύ οι άνθρωποι- αριθμοί θα γίνουν συνθήματα,
θα γεμίσουν μερικά στόματα σε διαμαρτυρίες που κάποιοι θα αποκαλέσουν επί της ουσίας
γραφικές και ύστερα θα επιστρέψουμε ήσυχα κι απλά στους αριθμούς πάλι. Μόνο που
όσοι λησμόνησαν και καπηλεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο την ιστορία, θα απευθύνουν
στα όργανά τους το μήνυμα της συμπαράστασης στο πένθος της οικογένειας ενός αδικοχαμένου
αριθμού, θα αραδιάσουν 5-6 νομοσχέδια, με την πρόφαση του κατ’ επείγοντος, για
τη μείωση της βίας και του ρατσισμού. Οι αριθμοί που έγιναν για λίγο φως, δεν
είναι αιματοβαμμένοι μέχρι να απασχολήσουν τη δική σου προπαίδεια, περήφανε
ψηφοφόρε που βαυκαλίζεσαι ότι αγωνιάς για καλό του τόπου <span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">«</span>σου<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">»</span>. Μόνο όταν έρθει
η ώρα που θα σε αφορά, όταν θα στραφεί εναντίον σου η βία, θα ψελλίσεις…
άνθρωπος.<br />
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Δε δέχουμαι<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span>τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι!»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου
κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα
άλλο. Ζητούσα ελευτερία.»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Νίκος Καζαντζάκης, <i>Ασκητική</i></span></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-61977450312703598722013-07-30T05:39:00.002-07:002013-07-30T05:39:38.043-07:00Papa<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/uob20zqxFns?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σας χωρίς τη
μουσική, χωρίς μελωδίες που αγγίζουν βαθιά την ψυχή σας, κινητοποιούν το μυαλό
και όλες τις αισθήσεις σας; Είναι μαγεία και ευλογία ταυτόχρονα ο συνδυασμός
φωνής και μουσικής να κάνει μερικά λεπτά της ζωής σου ευτυχέστερα, να σε
μεταφέρει εκτός πραγματικότητας...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα από αυτά είναι το <i>Papa</i>
από τον αγαπημένο <i>Salif Keita</i>... <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Το τραγούδι ήταν ένα από τα κομμάτια που ακούστηκαν στην
ταινία <i>Ali</i> που αναφερόταν στη ζωή του
Μωχάμεντ Άλι (το soundtrack της ταινίας είναι εξαιρετικό).<o:p></o:p></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-53641039644019875572013-07-26T05:39:00.001-07:002013-07-26T05:39:37.414-07:00Εαρινή Συμφωνία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Θ' ἀφήσω / τὴ λευκή χιονισμένη κορυφή / ποὺ ζέσταινε μ' ἕνα
γυμνό χαμόγελο / τὴν ἀπέραντη μονωσή μου. // Θὰ τινάξω ἀπ' τοὺς ὤμους μου / τὴ
χρυσή τέφρα τῶν ἄστρων, / καθὼς τὰ σπουργίτια / τινάζουν τὸ χιόνι / ἀπ' τὰ
φτερά τους. // Ἔτσι σεμνός, ἀνθρώπινος, ἀκέριος / ἔτσι πασίχαρος κι ἀθῶος / θὰ
πέρασω / κάτω ἀπ' τὶς ἀνθισμένες ἀκακίες / τῶν χαδιῶν σου / καὶ θὰ ραμφίσω / τὸ
πάμφωτο τζάμι τοῦ ἔαρος!.. // [] Κοίταξε, ἀγαπημένη, / πῶς σὲ κοιτάζουν τὰ
λυπημένα χέρια μου! // Σὰ δυό παιδιά ὀρφανά, / ποὺ κλαίγαν μὲς στὸ βράδυ, / χωρὶς
ψωμί, / καὶ κοιμηθῆκαν τρέμοντας / πάνω στὸ χιόνι. [] // Ἀγαπημένη, / κοίταξε πῶς
διστάζουν / τὰ νυχτωμένα χέρια μου. // [] Βηματίζεις / μέσα στὰ σκονισμένα
δώματά μου / μ' ἕνα πλατύ ἀνοιξιάτικο φόρεμα, / ποὺ εὐωδιάζει πράσινα φύλλα, /
φρεσκοπλυμένο οὐρανό / καὶ φτερά γλαρῶν / πάνω ἀπὸ θάλασσα πρωινή...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ἡ κωδωνοκρουσία τοῦ φωτός / μας ὑποδέχεται / στὸ ξανθό ἀκροθαλάσσι.
// Ἡ αὐγή περνάει στὴν ἀμμουδιά / βρέχοντας μόλις τὰ γυμνά της πέλματα / στὸ
χρυσό κῦμα. // Μιὰ νέα κοπέλλα / ἄνοιξε τὸ παράθυρο, / χαμογέλασε στὴ θάλασσα /
κ' ἔκλεισε τὰ μάτια στὸ φῶς, / γιὰ ν' ἀτενίσῃ βαθιά τῆς / τὴν ὑπόκωφη λάμψη /
τοῦ χαμογέλοιου της...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- - - -Ἄκου τὰ σήμαντρα / τῶν ἐξοχικῶν ἐκκλησιῶν! / Φτάνουν ἀπὸ
πολύ μακρυά, / ἀπὸ πολύ βαθιά. / Ἀπ' τὰ χείλη τῶν παιδιῶν, / ἀπ' τὴν ἄγνοια τῶν
χελιδονιῶν, / ἀπ' τὶς ἄσπρες αὐλές τῆς Κυριακῆς, / ἀπ' τ' ἁγιοκλήματα καὶ τοὺς
περιστεριῶνες / τῶν ταπεινῶν σπιτιῶν!.. // Ἄκου τὰ σήμαντρα / τῶν ἐαρινῶν ἐκκλησιῶν!...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Πόσο εἶμαι νέος, / πόσο εἶμαι νέος / κάτω ἀπ' τὰ βλέφαρά
σου! // [] Ἡ μνήμη τῶν ἀποχαιρετισμῶν / δέ ρυτιδώνει τὰ χέρια μου / ποὺ ὤρθρισαν
μέσα στὰ χέρια σου. // Γεύομαι στὰ χείλη σου / τὴν πρασινάδα τῆς ἔξοχης, / [] ἡ
ζέστα τοῦ κορμιοῦ σου / μὲ ντύνει τὸν ἥλιο, // [] τὸ φῶς τῶν ἡγεμονικῶν μαλλιῶν
σου / σκεπάζει τοὺς ὤμους τῆς νύχτας! // Βυθίζονται τ' ἄστρα / στοὺς βυθούς τῶν
ματιῶν σου / κι ἀνθίζουμε μεῖς / ἔμπιστοι κι ὡραῖοι, / καθὼς τὰ πλάσματα / στὴν
πρώτη μέρα τοῦ θεοῦ, / ποὺ δέν εἰχαν ρωτήσει κι ἀπορήσει. [] // Πέταξα / στὸ
φωτεινό σου διάδρομο / τὴν πανοπλία μου! // Ἤμουν γυμνός ὅταν ἐχτύπησα / τὴ
θύρα τοῦ κοιτῶνα σου! // Λουσμένος τὰ φέγγη / τῆς προσδοκίας / μιᾶς ἀκέριας ζωῆς
/ ἔσταζαν ἀπ' τὰ μέλη μου / σταγόνες ἥλιου ! // Κι ὅταν ἡ κλίνη ἀνοίχτηκε / πρὸς
τὸ βαθύφωτο οὐρανό σου / κατέθεσα στὰ πόδια σου / τὴν τελευταία μου προσωπίδα!
// [] Ἕνας θεὸς ἐγκατέλειψέ / τη βαρειά του ἐξουσία / καί [] / ντυμένος τὸ
λευκό φόρεμα τῆς ἁγνότη- τὰς / ἦρθε νὰ τύλιξῃ τὸ λαιμό του / γύρω στοὺς
ρόδινους μηρούς / τῆς Λήδας ! // [] Ἀγαπημένη, / ὅλη ἡ ψυχή μου τρέμει /
φύλλωμα εὐγνωμοσύνης ! // Γονατισμένος προσεύχομαι: / Θεέ μου, θεέ μου, / ἡ ἀγάπη
μοὖχε λείψει / γιὰ νὰ χαρῶ καὶ νὰ νοήσω / τὸ μεγαλεῖο σου! // [] Τὸ κορμί σου
γυμνό, / γυμνό τὸ κορμί σου / ὁλόγυμνο / καρφωμένο στὴ καρδιά τῆς νύχτας /
χρυσή ἀνατολή / – τὸ ἐνσαρκωμένο φῶς! // Τυλιγμένος ἐγώ τὸ κορμί σου / γυμνός /
[] κανένα φῶς ἄλλο / νὰ μὴν ἰσκιώνῃ τὸ φῶς / ποὺ ἀνατέλλει ἀπ' τὴ σάρκα σου !
// Ἡ ἀγάπη / [] γεμίζει τὸ [] χάσμα / μὲ φτερά καὶ λουλούδια! // Κλείνω τὰ
μάτια! / Ζῶ κι ἀγαπῶ! / [] Μουσική χορδή / τεντωμένη στὰ μέλη σου / ἀγρυπνᾶ κι ἀπαντᾶ
/ στὸ σφρῖγος τ' οὐρανοῦ / καὶ τοῦ χώματος! // [] Γόος εὐτυχίας / [] ἀπ' τὰ
σπλάχνα τῆς γῆς, / ἀπ' τὰ σπήλαια τοῦ δάσους, / μὲς στὴν ἔκθαμβη νύχτα /
διαπερνάει τὸ χρόνο / καὶ τὸ διάστημα! / Μέσα του σφαδάζει / ὅλη ἡ ζωή κι ὅλος ὃ
θάνατος!.. []....<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ἔξω ἡ κατάχρυση μεσημβρία / καίγεται στὶς φλέβες / τῶν
τζιτζικιῶν. / Ἀκοῦμε τὶς φωνές τῶν παιδιῶν, / ποὺ λούζονται στὸν ἥλιο / καὶ στὴ
θάλασσα!.. // [] Ἐμεῖς – ἀσφαλισμένοι / μέσα στὸ γήινο ρῖγος μας – / γευόμαστε
τὸν οὐρανό! // Δέν εἰναι φόβος μήτε φθόνος. / Βέβαιοι, πρᾶοι κι ἀγαθοί / μὲς στὴ
χαρά μας, / χαϊδεύουμε / ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ κόσμου!.. // Σφίγγω τὸ χέρι σου!..
// [] Ἀραγμένα τ' ἄσπρα καΐκια. / Οἱ σκιές τῶν γλάρων / γράφονται / στὴν ὑγρήν ἀμμουδιά
/ καὶ στὴ σάρκα σου... // Καμμιά σειρῆνα δέ σφυρίζει... / Κανένας δέν ἀποδημεῖ...
// Ζεστή χρυσή μεσημβρία... / Σταθμός τοῦ Ἀπείρου: / ἡ καρδιά μας! // Ἁπλώνουμε
τὰ χέρια / στὸν ἥλιο / καὶ τραγουδᾶμε! // Τὸ φῶς κελαηδάει / στὶς φλέβες τοῦ
χόρτου / καὶ τῆς πέτρας! // [] Μή μᾶς καλῆτε νὰ φύγουμε! / Κλεισμένοι στὸ κορμί
μας / εἴμαστε παντοῦ! // Κάθε πουλί / ποὺ βουτάει στὸ γαλάζιο, κάθε χορταράκι /
ποὺ φυτρώνει στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, / μᾶς φέρνει τὸ μήνυμα τοῦ θεοῦ. // Οἱ ἄνθρωποι
/ περνοῦν πλάι μας, / ὡραῖοι, ἀγαπημένοι, / ντυμένοι / τ’ ὄνειρό μας, τὴ νιότη
μας / καὶ τὴν ἀγάπη μας! // Ἀγαποῦμε / τὸν οὐρανό καὶ τὴ γῆ, / τοὺς ἀνθρώπους
καὶ τὰ ζῶα, / τὰ ἑρπετά καὶ τὰ ἔντομα. / Εἴμαστε καὶ μεῖς / ὅλα μαζί / – κι ὁ οὔρανὸς
κ’ ἡ γῆ! // Τὸ κορμί μας περήφανο / ἀπ’ τῆς χαρᾶς τὴν ὀμορφιά! / Τὸ χέρι μας
παντοδύναμο / ἀπ’ τὴν ὁρμή τῆς ἀγάπης! // Μέσα στὴ φοῦχτα τῆς αγάπης / χωράει τὸ
σύμπαν!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- - - -Ἄξιζε νὰ ὑπάρξουμε, / γιὰ νὰ συναντηθοῦμε!.. // []
Τίποτ' ἄλλο! / Τίποτ' ἄλλο!.. // [] Τί θὰ πρόσθεσῃ ἕνα διάδημα / στὸ διάδημα /
τῶν φιλημένων μαλλιῶν μας;.. // [] Ἕνα μικρό παράθυρο / βλέπει τὸν κόσμο. / Ἕνα
σπουργίτι λέει / τὸν οὐρανό. / Σώπα! // Στὴν κόγχη τῶν χειλιῶν μας / ἑδρεύει τὸ
ἀπόλυτο!.. // [] Ἕνα ἄστρο ἔπεσε / – εἶδες;.. / Σιωπή... / Κλεῖσε τὰ
μάτια!......<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κλείνω τὰ βλέφαρα / κάτω ἀπ' τὴν ἤρεμη νύχτα / κι ἀκούω νὰ
κελαηδοῦν / μυριάδες ἄστρα / [] ὅπου συρθῆκαν / τὰ λευκά δάχτυλά σου / πάνω στὴ
σάρκα μου. // Εἶμαι / ὁ ἔναστρος οὐρανός / τοῦ Θέρους. // Τόσο βαθύς κι ὡραῖος,
/ τόσο μεγάλος ἔγινα / ἀπ' τὴν ἀγάπη σου, / ποὺ δέ δύνεσαι πιά / νὰ μ' ἀγκαλιάσῃς!..
// Ἀγαπημένη, / ἔλα νὰ μοιραστοῦμε / τὰ δῶρα ποὺ μοῦ ’φερες!.. // Ἰδού, τὸ
δάσος λυγίζει / ἀπ' τὸ βάρος τῶν ἄσπρων ἀνθῶν του!.. []Ἡ καλοκαιρινὴ βραδυά / ἔμπαινε
ἀπ’ τὸ παράθυρο / στὴ λευκή κάμαρα / τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ μου. // [] Μιὰ
μυρωδιά χόρτου νωποῦ καὶ γιασεμιοῦ / κυμάτιζε στὸν ἤπιο ἀέρα∙ / κ' ἕνα βῆμα ἐλαφρό,
/ σὰν ἀπὸ ἀκτινοβόλο πόδι ἀγγέλου, / τριγύριζε τὸ σπίτι μας... // Ἦταν τὸ βῆμα
σου, ὦ Ἀγάπη, / ποὺ ἔψαχνε τόσα χρόνια πρίν / κάτω ἀπ' τὴ θερινή σελήνη / νὰ μ'
ἀνταμώσῃ ! // [] Ὅλη μου ἡ ὀμορφιά συνάζεται / νὰ στολίσῃ τὰ μαλλιά σου. / Κι ὅ,τι
γλυκό καὶ τρυφερό, / πού ’ταν δικό μου κ' ἔμενε σὰν ξένο / καὶ μ' εἶχε
λησμονήσει, / ξανάρχεται στὰ χέρια σου / νὰ ζεσταθῇ, / νὰ ξαναζήσῃ / καὶ νὰ σὲ
φιλήσῃ! // [] Πῶς θὰ βαστάξουμε / στοὺς φιλημένους ὤμους μας / ὅλη τὴν πλάση;..
// [] Ἔντρομο πουλί / τὸ φιλί μας / νωπό ἀκόμη / ρωτάει: / Ἀγάπη γιατί ἦρθες; /
Ἄν φύγῃς, Ἀγάπη;.. [].....<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Νάτος ὁ ἥλιος, / πάνω ἀπ' τὶς μπρούτζινες πολιτεῖες, / πάνω ἀπ'
τοὺς πράσινους ἀγρούς / – μές στὴν καρδιά μας!.. // Νιώθω στοὺς ὤμους / τὸ
γλυκό μυρμήγκιασμα / καθὼς φυτρώνουν / ὅλο πιό νέα καὶ πιό μεγάλα / τὰ φτερά
μας!..<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
- - - -Καλοί μου ἄνθρωποι, / πῶς μπορεῖτε νὰ σκύβετε [] /
<καί> νὰ μή χαμογελᾶτε;.. // Ἀνοῖχτε τὰ παράθυρα!.. []<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
Γιάννης Ρίτσος</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Επιτρέψτε μου να επιλέξω μερικά αποσπάσματα και όχι όλο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Αν και εαρινή, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί θερινή συμφωνία... Ελπίζω να σας συγκίνησε όσο εμένα...</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://img.youtube.com/vi/9KoQf7_ISVE/0.jpg"><param name="movie" value="http://youtube.googleapis.com/v/9KoQf7_ISVE&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://youtube.googleapis.com/v/9KoQf7_ISVE&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα τραγούδι της <i>Etta James</i> με τη φωνή του<i> Alex Clare</i>, σε διασκευή.</div>
<div class="MsoNormal">
<i>Damn your eyes</i>, να συνοδεύει την ανάγνωσή σας...</div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1109800637046667856.post-76645482675710724542013-06-13T04:35:00.001-07:002013-06-14T12:58:41.031-07:00Η ΕΡΤ μας, η αλήθεια μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span lang="EN-US" style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8FpeM1ZlpZPltg59Ae0cpp_lb7-3kcSBH81E1sVipe9gdR9rByxaRYXHruh2cFzeYGY_YjwEF7fy2qDUwSTQn4Cg5bEylRL6eu5ZBMgXXmkwL0eNTosprpdA0kmMpA9KK-Q_a0ClJi4k/s1600/8805_463455547076434_1337878353_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8FpeM1ZlpZPltg59Ae0cpp_lb7-3kcSBH81E1sVipe9gdR9rByxaRYXHruh2cFzeYGY_YjwEF7fy2qDUwSTQn4Cg5bEylRL6eu5ZBMgXXmkwL0eNTosprpdA0kmMpA9KK-Q_a0ClJi4k/s320/8805_463455547076434_1337878353_n.jpg" width="320" /></a></span></div>
Ένα από τα συνθήματα του Μάη του '68 ήταν "ήρθα, είδα,
πίστεψα". Επίσης, "η φαντασία στην εξουσία". Θα μου πείτε, το
1968 η λέξη επανάσταση αποτελούσε το έναυσμα για την αλλαγή των κοινωνικών
συνθηκών. Η επανάσταση σήμερα έχει χάσει το νόημά της τη στιγμή που φαίνεται
πιο απαραίτητη παρά ποτέ. 45 χρόνια μετά από το Μάη αυτό, ήρθαμε, είδαμε με κλειστά
μάτια και πιστέψαμε λάθος πράγματα, δεν αξιοποιήσαμε τη φαντασία μας, μείναμε
στο ρεαλισμό που μας σέρβιραν, αποκομμένοι από τη διασύνδεση με άλλους
πολιτισμούς. Γιατί; Γιατί θεωρούσαμε ότι ζούμε το <span lang="EN-US">greek</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">dream</span>, ότι η Ελλάς μας είναι
ο ομφαλός της γης, ότι οι ξένοι θα μάθουν από εμάς όχι και εμείς από αυτούς.
Επαναπαυτήκαμε στη δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας, κάποιοι την καπηλεύτηκαν για
να νομιμοποιήσουν τη βαρβαρότητα, το μίσος και τη μισαλλοδοξία, διαβάζουμε
Ελύτη, ακούμε Θεοδωράκη και φευ(!) είναι πάντα επίκαιροι και μπροστάρηδες σε
μια επανάσταση βουβή, δειλή και άτολμη, στην σύγχρονη επανάσταση που
περιμένουμε και δεν έρχεται. Δεν είμαστε άξιοι του Μάη του '68, ακόμη ακόμη και
της αρχής μιας επανάστασης, μιας αντίδρασης στην απατεωνιά των πολιτικών μας
και εν πολλοίς των συμπολιτών μας. Όλοι είμαστε πιστοί στην ελευθερία, τη
δημοκρατία. Σε ποια χώρα συμβαίνουν αυτά; Αυτά επικαλούνται οι κυβερνώντες για
να φέρουν τη νομιμότητα σε παράνομα και ανήθικα πράγματα. Άλλωστε πόση
νομιμότητα υπάρχει στο 30%, ούτε οριακή πλειοψηφία δεν υπάρχει στην κυβέρνηση.
Το αποδεχτήκαμε. Καθημερινά ψηφίζονται νομοσχέδια που προσυπογράφουν την
οικονομική, ηθική αφαίμαξή μας, την αφαίμαξη της ανεξαρτησίας και της
ελευθερίας μας. Το δεχτήκαμε και αυτό. Σκηνές βίας και ανομίας που συμβαίνουν
στους συμπολίτες μας και συνανθρώπους μας. Το δεχτήκαμε. Δολοφονίες παιδιών από
αστυνομικούς. Η απόλυτη έκθεση των πολιτών στις τράπεζες και οι εκβιασμοί. Το
αποδεχτήκαμε. Τα σκάνδαλα που αποκρύφτηκαν και απόλυτη διαχείριση και εξάρτηση
των ΜΜΕ από επιχειρηματίες, πολιτικούς, οικονομικούς παράγοντες. Η απίστευτη
προπαγάνδα. Και αυτό το δεχτήκαμε. Η ανεργία και η βία, η ανομία και τα ψεύτικα
διλήμματα που καταλήγουν στο επιφανειακό λογικό συμπέρασμα για τη σωτηρία. Αυτό
κι αν το δεχτήκαμε. Οι προβοκατόρικες και φασιστικές διαδικασίες που
επιχειρήθηκαν για να εδραιωθεί η δημοκρατία. Αυτό το ασπαστήκαμε! Δεν ξέρω αν
υπάρχει περίπτωση να γίνει μια "επανάσταση". Όποτε ένας κλάδος
απεργούσε, οι υπόλοιποι κλάδοι δυσανασχετούσαν γιατί το κέντρο ήταν κλειστό,
δεν μπορούσαν να φτάσουν εγκαίρως στην εργασία τους. Αυτό είναι κάτι χειρότερο
από την οπισθοδρόμηση. Είναι γνωστές οι φασιστικές ενέργειες της κυβέρνησης, η
προχθεσινή πραξικοπηματικού χαρακτήρα παύση της εκπομπής της ΕΡΤ, το ιστορικό
κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, οι ρουσφετολογικές προσλήψεις που είχαν
γίνει στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, η λειτουργία της ΕΡΤ ως φωνή της εκάστοτε
κυβέρνησης. Είναι πασίγνωστος ο ρόλος των εργατοπατέρων, των αφεντικών, των
δειλών δεκτών, των εργαζομένων δημοσιογράφων σε δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση.
Κράτος και επιχειρηματίες. Να τα αφεντικά! Οι πουλημένοι και ενίοτε πληρωμένοι
δημοσιογράφοι, ξεπεσμένοι δημοσιογραφίσκοι που υπηρετούν συμφέροντα, θάβοντας
αυτό που έχουν κληθεί να υπηρετούν: την αλήθεια και την έρευνα.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Υπάρχει και η πλειοψηφία των δημοσιογράφων που καίνε τα
πατώματα των διαδρόμων από την ένταση της δουλειάς, που διακινδυνεύουν τη ζωή
τους στα πεδία πολέμου, που είναι έκθετοι σε ακραίες καιρικές συνθήκες για να
κάνουν την ανταπόκριση, οι αξιόλογοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και τεχνικοί,
αυτοί που υπηρετούν με πάθος το επάγγελμα και την αλήθεια, που διεισδύουν σε
βάθος την πληροφορία και την μεταφέρουν άθικτη στο δέκτη, τον αναγνώστη, τον
ακροατή. Το μόνο αφεντικό σε αυτή την περίπτωση είναι η αλήθεια και η συνέπεια.
Η ΕΡΤ υπήρξε συνεπής σε ιστορικές στιγμές της ελληνικής κοινωνίας. Υπήρξε
ζωντανή στη χούντα του '67, στον πολιτισμό, στην ανταπόκριση των εξελίξεων από
όλο τον κόσμο. Τα ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου βραβεύτηκαν (στο εξωτερικό, φυσικά).
Οι δημοσιογράφοι, οι αγγελιοφόροι των ειδήσεων, έχουν απίστευτη δύναμη στα
χέρια τους και φαίνεται από τον αριθμό των ανθρώπων που στήριξαν τους
εργαζομένους της ΕΡΤ, όλοι επώνυμοι και ανώνυμοι ταυτόχρονα. Ένα πλήθος που
συμπαρασύρθηκε αυθόρμητα στην Αγία Παρασκευή αυτή την ώρα. Η παύση της ΕΡΤ
είναι πρώτη είδηση στα ξένα ΜΜΕ που παρέχουν στήριξη στους δημοσιογράφους της
ΝΕΤ που εκπέμπουν διαδικτυακά. Ο πρόεδρος της <span lang="EN-US">EBU</span> καυτηριάζει την απόφαση της
κυβέρνησης και δίνει σήμα εκπομπής στη δημόσια τηλεόραση μετά την παύση του
σήματος. <span lang="EN-US"><i>“When the microphone
of a journalist is cut off, it’s like the voice of democracy being silenced.
This has just been brutally done to 1,300 journalists – brutally in all senses
because the Greek government has sent in the police to cut off a broadcaster
and stop journalists from doing their job. That is the voice of democracy, the
counterweight, a pressure group, that the government, the economic power is
gagging”</i>, </span>όπως δήλωσε ο
πρόεδρος της <span lang="EN-US">EBU Jean-Paul Philippot. </span>Τ<span lang="EN-US">o</span> γαλλογερμανικό κανάλι <span lang="EN-US">Arte</span> μετέδωσε το δελτίο
ειδήσεων και στα ελληνικά. Ενώσεις δημοσιογράφων και άνθρωποι του πολιτικού
χώρου από το εξωτερικό, έσπευσαν να δηλώσουν συμπαράσταση. Καταλάβατε τώρα για
ποιο λόγο η απομόνωσή μας είναι ανώφελη και ανούσια, γιατί η αντίληψη για
ανώτερες φυλές είναι βλακώδης; Αρκεί ένα έναυσμα για την επανάσταση; Αρκεί το
έναυσμα αυτό να έχει οικουμενική απήχηση και τα ΜΜΕ έχουν τη δύναμη αυτή. 2.656
εργαζόμενοι με πράξη νομοθετικού περιεχομένου μένουν στο δρόμο παράλληλα με
χιλιάδες άλλους συμπολίτες τους που απολύονται καθημερινά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Στην ΕΡΤ, η δική μου εμπειρία μου έμαθε τα πρώτα μου βήματα,
τις πρώτες ανασφάλειες, τα πρώτα άγχη, τη γνωριμία μου με αξιόλογους
συναδέλφους, εξαιρετικούς επαγγελματίες, απίθανους τεχνικούς, το απίστευτο
συναίσθημα του "αέρα" και του μικροφώνου. Την ευκαιρία να συνομιλήσω
με το Σπανό, το Φραγκούλη, τον Μπέζο και την τύχη να δίνω τη σκυτάλη στον
Μανώλη Ρασούλη. Μου δίδαξε πολλά, είδα και έμαθα πολλά. Πήγα, είδα και πίστεψα
και προσπάθησα να επιστρατεύσω τη φαντασία μου. Πρέπει να επιστρατεύσουμε την
ηθική μας, την αξιοπρέπειά μας, την ανθρωπιά μας, τη φαντασία μας. Πώς αλλιώς
θα αντιμετωπίσουμε τα αίσχη, θα υπερασπιστούμε την ελευθερία. Πώς αλλιώς
αγριεύουν οι άνθρωποι για να βρουν την ευτυχία.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν
διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν
φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε
τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των
Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν
καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να
αντισταθεί μαζί μου ..." <span lang="EN-US">Μπέρτολτ
Μπρεχτ<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #37404e; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">To</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Euronews</span>
και οι <span lang="EN-US">Anonymous</span> για
την ΕΡΤ<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #37404e; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"><a href="http://www.euronews.com/2013/06/12/anonymous-warn-greek-government-of-cyber-attack-after-ert-s-shutdown/">http://www.euronews.com/2013/06/12/anonymous-warn-greek-government-of-cyber-attack-after-ert-s-shutdown/</a></span></div>
<div class="MsoNormal">
Υπογράψτε εδώ για να μην κλείσει η ΕΡΤ.<o:p></o:p></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.anticor.gr/">http://www.anticor.gr/</a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/7WHbHttwez8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: left;">
Σαβίνα Γιαννάτου- <i>Σμυρνέϊκο Μινόρε</i></div>
</div>
ΧΡΥΣΑΝΘΗhttp://www.blogger.com/profile/05739847267810820099noreply@blogger.com0